3/8/2013
We zijn op reis, lieve schat. Je eerste reis.
We zijn in Freiburg-im-Breisgau. Eigenlijk was je hier vorig jaar ook al, maar toen zat je nog in mama's buik. Nu kan je alles met eigen ogen zien, en overal aan voelen.
We zijn in Freiburg-im-Breisgau. Eigenlijk was je hier vorig jaar ook al, maar toen zat je nog in mama's buik. Nu kan je alles met eigen ogen zien, en overal aan voelen.
Je bent flink geweest gisteren in de auto en onderweg.
Behalve in de file, maar dat vinden wij ook niet leuk.
En ondanks de hoge temperaturen. Tot 37°!
"Fortes Chaleurs! Hydratez-vous" stond er te lezen op de borden boven de autostrade. Gelukkig hebben we airco in de auto. En valt de temperatuur in het appartement als we aankomen ook goed mee.
"Fortes Chaleurs! Hydratez-vous" stond er te lezen op de borden boven de autostrade. Gelukkig hebben we airco in de auto. En valt de temperatuur in het appartement als we aankomen ook goed mee.
Gaan slapen in een nieuwe kamer was moeilijk. Het lukte pas als mama en papa ook naast je in bed kwamen liggen. Wat niet erg was, hoor. We waren doodmoe.
Deze morgen hebben we al fijn op het balkon gespeeld, zijn we naar de bakker gewandeld, heb je gesmuld van de biobagette met zelfgemaakte confituur van het huis (de verhuurders hebben een grote moestuin).
En van een stuk watermeloen.
En van een stuk watermeloen.
Wat is er nu zomerser dan watermeloen?
Je bent een liefhebber, dat is duidelijk.
Je sluipt goed rond ondertussen, gaat overal op ontdekking.
Je kan al zittend ronddraaien en je zo verplaatsen. Van zitten naar buiklig, dat lukt nog niet.
Tenzij op het bed, dan durf je dat wel.
Elke morgen zien we je zitten in je hoge stoel en verbazen we ons dat je er weer iets minder 'baby' uitziet. Het gaat weer snel vooruit de laatste tijd. Dat is echt fantastisch om je zo -voor onze neus- te zien groeien, letterlijk en figuurlijk.
Na je dutje hebben we met z'n allen gedouched. Dat vind je maar niks, maar we blijven proberen. Tegen het einde van de week vind je 't misschien wel leuk.
Dan zijn we boodschappen gaan doen, lekker slaatje gegeten en dan was het alweer tijd voor je dut. Je sliep bijna 3 uur (!) en mama en papa genoten van de rust!
Dan trekken we per tram richting Altstad om wat te kuieren met de buggy. Je vindt het prima. In een rustig straatje zetten we je op de grond met je voetjes in een 'bachel'. Oh, wat leuk! Als je papa je eruit neemt, buig je steeds maar voorover om met je handje de stroming te voelen.
Even later zien we voor het stadhuis een meisje dat reuze zeepbellen maakt. Ondertussen speelt een jongeman rustige muziek op zijn gitaar en zingt. De temperatuur is perfect en het gevoel ook.
Ah, vakantie.
Algauw is het bedtijd voor jou en hebben wij reuzehonger, dus keren we terug. Wat een fijne eerste dag.
De tram is een winner. Iedereen die opstapt wordt getrakteerd op een brede lach van jou. De mensen lachen spontaan terug. Vrouwen van mideldelbare leeftijd gaan tegenover je zitten en proberen alles om je nog een lachje te ontfutselen. Dat doe je graag en je lacht zelfs luidop. Wat zou het leuk zijn om een verborgen camera in je buggy te verstoppen. Vanuit jouw perspectief moet de wereld echt een blije plaats zijn!
4/8/2013
De nachten zijn veel minder blij, lieve schat. Je hebt ontzettend veel pijn van je bovenste twee tandjes die doorkomen. Deze keer kan zelfs de borst geen troost meer brengen, want je bijt erin. En sorry, maar dat kan mama echt niet hebben.
Zodanig dat we je zelfs poedermelk geven om je honger te stillen.
Pas 's nachts, in dromerige toestand, drink je wel heel goed door.
Eten overdag interesseert je ook matig (tenzij watermeloen). Dat herkennen we ondertussen, want dat is altijd bij je tandjes. Daarna betert het wel weer.
En toch vinden we het vervelend,
dat je zo weinig eet.
Zo zijn ouders nu eenmaal zeker.
Deze middag heeft het even geonweerd in de bergen, maar nu is het weer helemaal opgeklaard. Dus na je middagdutje gaan we zwemmen in het freibad van St. Georgen. Wat een mooi zwembad, Aaron! En niet te druk. Net als Lorettobad vorig jaar omgeven door grasheuvels en bomen die schaduw bieden.
Er is zoveel te zien, andere spelende kindjes, dat je er stil van wordt.
Na wat acclimatiseren gaan we samen het water in, jij in je swimtrainer. Even slaak je een gilletje als je het koude (nu ja, niet zo koud) water voelt, maar algauw neemt plezier van het drijven over.
Zo genieten.
5/8/2013
De voormiddag en middag zijn weer voorbehouden voor spel & korte wandelingetjes in Vauban & boodschappen. En na je (te korte) middagdut rijden we naar de zoo Mundenhof.
Daar aangekomen beseffen we dat het eigenlijk wat te warm is.
Gelukkig zijn er veel bomen en schaduw. Voor ons dan toch. Voor de dieren minder en ze blijven in hun stal of liggen lui te wezen. Wat jammer, maar dat was het deel Europa, als we in Afrika aankomen, zijn de beestjes in hun nopjes en krijgen we buffels, aapjes een potente struisvogel en een animose troep geitjes te zien. Van hun schouwspel geniet je zichtbaar.
We rusten even op een bankje en je eet flink een banaan. Je maakt er ook van zeer dichtbij kennis met een groen kevertje (een stinkwants lezen we later). Ik vind het zo schattig dat je hem probeert te pakken en probeer mijn fototoestel nog te nemen. Maar dan huppekee, heb je hem beet en steek je hem direct in je mond! Mama gillen: "haal dat eruit!" Te laat, 't is al binnen. Wat gek, normaal bestudeer je alles uitgebreid voor het je mond ingaat. Hier had je blijkbaar door dat ie ging wegvliegen als niet razendsnel was.
"Ach ja", zegt je papa, "met de groeiende wereldbevolking kan hij er maar beter aan gewoon worden om insecten te eten." Tja.
"Ach ja", zegt je papa, "met de groeiende wereldbevolking kan hij er maar beter aan gewoon worden om insecten te eten." Tja.
We zien nog een ooievaar, uhu uilen, prachtige wild west paarden en kamelen. Maar jij bent ondertussen lekker ingedommeld.
Als we thuiskomen mag je op terras nog spetteren in een tubtrug, die voor de gelegenheid dient als bad.
Het slapengaan is nog steeds een hele scène, maar al ietsepietsie beter.
6/8/2013
Je hebt wat beter geslapen, je tandvlees is minder gezwollen er staan twee witte streepjes te zien bovenaan.
Na je vormiddagdut nemen we de tram naar Rieselfeld, een andere ecowijk. Nog eerder opgericht dan Vauban. Ze is wat rechtlijniger, minder organisch en minder gezellig.
Anderzijds wel levendig met horeca en winkels langs de hoofdweg.
Architecturaal minder interessant, tenzij een aantal openbare gebouwen, en dan vooral de betonnen kerk.
We gaan er binnen en terwijl mama maar blijft rondkijken en foto's nemen, test jij de galm uit.
Na de middag gaan we opnieuw zwemmen en deze keer gaat papa zelfs mee in het water.
Waar gaan we dat schrijven? Speciaal voor jou.
Waar gaan we dat schrijven? Speciaal voor jou.
7/8/2013
Vannacht heeft het ferm gewaaid en gebliksemd in de verte. Voor een keertje kan je niet op balkon spelen, want het is nog nat. Maar niet voor lang.
Vandaag nemen we de Shauinslandbaan, de langste kabelbaan van Duitsland, om een kleine wandeling te maken in het zwarte woud. Omdat ze maar open is tot 18u verrekken we na je ochtenddutje en wagen het er maar op om je ritme even te verstoren. We nemen 2 trams en een bus. Dat vind je alweer reuzeleuk en je brengt de madchen en ook wel eens een heer weer fijn aan het lachen.
Aangekomen bij de kabelbaan blijkt er een technisch probleem te zijn en fahrt ze voorlopig niet omhoog. Dan maar een vroege picknick houden. Ondertussen komen er nog bussen toe en vormt zich al een ferme rij. Na een half uur kunnen we dan toch vertrekken. We delen een cabine met een Israëlisch koppel dat voor het eerst met hun 4 kinderen in het buitenland reist.
Het moet gezegd: het zicht is indrukwekkend met momenten. Maar jij wordt wel moe ondertussen.
Boven aangekomen mag je op mijn rug in de draagdoek en zodra we wandelen, zit jij in dromenland.
Aan de uitkijktoren wordt je weer wakker, net op tijd voor de beklimming en duizelingwekkende uitzichten.
Terug beneden is het weer tijd voor je banaan en om een beetje te staan. Want dat wil je steeds vaker. Staan.
Op de terugvocht met de kabelbaan is het veel rustiger en hebben we de cabine voor ons alleen. Je plakt met je handjes en gezicht tegen het raam. Lachen naar de toppen van de reusachtige bomen.
8/8/2013
Je papa is jarig vandaag.
En het ziet ernaar uit dat het een grijze dag wordt vandaag.
Zo moet er ook altijd één zijn zeker tijdens een vakantie?
Het is ook alweer onze laatste dag hier.
We trekken opnieuw de stad in, beetje winkelen, beetje wandelen, een braadworst eten op de markt. Na onze culinaire veggie hoogstandjes, moet dat toch ook eens kunnen. Je lust het ook wel, een stukje braadworst.
Vorig jaar merkte je papa al op dat Duistsland (Freiburg althans) wat feministischer is, of beter: dat er meer gelijkwaardigheid heerst.
En dit jaar viel op dat er zo veel vrouwelijke straatnamen zijn. Echt veel.
En dat valt vooral op omdat er in Vlaanderen eigenlijk bitter weinig zijn.
Daar heb ik ooit over geleerd, in een keuzevak over gender en architectuur.
De openbare ruimte is van oudsher voorbehouden voor mannen, de plaats van de vrouw was in huis. En dat zit dus nog letterlijk ingebakken in onze ruimte. Qua straatnamen, standbeelden, openbare toiletten,...
Alsof er niet genoeg belangrijke historische vrouwen zijn om straten naar te vernoemen.
In Freiburg kan het duidelijk wel.
Wij logeren in de Lise Meinerstrasse en vinden in het appartement een dichtbundel van haar. Ze bleek -naast dichteres - kernfysicus te zijn.
's Avonds gaan we ook voor het eerst met jou op restaurant. In een wijnbar met een mooi en gezellig interieur en een nog mooier bord met verfijnde smaken. Het was ontzettend lekker. Je hebt veel brood gesmuld en je voorbeeldig gedragen, behalve dan dat je sinds 17u vandaag het af en toe nodig vindt om heel hoog te gillen. Dat doet pijn aan onze oren (en je vader heeft tinitus). Maar we weten niet hoe we dat kunnen afleren. Hopelijk ben je het morgen weer vergeten.
(Noot: nee, hoor, helaas. Iemand tips hoe daar mee om te gaan?)
9/8/2013
Deze morgen wandelen we nog eens met z'n allen naar de bakker. Zij was zo vriendelijk en ging speciaal van achter een 'mooiere croissant' halen voor ons. We maakten nog een praatje met de buurvrouw en dat was het dan. Je eerste vakantie in het buitenland.
Tijd om afscheid te nemen. Dada!
(Zwaaien doe je nog altijd niet. )
