3 | 5

:::DRIE:::driedubbelvrolijk:::dolenthousiast:::deugnieteersteklas:::doetnietslieverdanhelpen:::datkannietstilzitten:::durfmijnietpoppemietenoemen'tisannabel

:::VIJF::: Vrolijk ::: Verzamelaarvanveren ::: Vansochtendstotsavondsbouwen (knikkerbanenoflego) ::: voeltdemuziekendanst-danst-danst 

Zoals altijd was oktober een drukke feestmaand bij ons: Annabel werd drie (om correct te zijn begin november), Aaron 5 en ik 35.  Genoeg te vieren, dus!
Gezien de grote hoeveelheid verzamelde veren van het voorbije jaar, die de zoon meebracht van school of vond onderweg, dacht ik: daar knutselen we wat mee (ben ik er ineens vanaf na de feesten.)

In de zomer las ik bij Petrol&Mint over de verfstiften van Posca en dacht :
1. zalig nieuw speelgoed voor de mama
2. als dat werkt op takken en eikels, dan zal dat ook wel lukken op veren.

Dus met ons drietjes gingen we aan de slag en in een mum van tijd hadden we een heel kleurrijke verenslinger en foto's voor op de uitnodigingen.  We maakten er dan maar een soort thema van:  kleine veertjes gingen in doorschijnende ballonnen en ik maakte ook chocolade veren voor op de taart.  Oh ja, en vorig jaar kreeg Annabel een prachtig rokje met verenprint uit Australië cadeau, dus dat werd natuurlijk haar feestoutfit.

Er was moois en lekkers - thuisgemaakt en ook elders in Leuven gemaakt - maar bovenal gezelligheid, familie, vriend(inn)en, vriend(innet)jes (eentje die huilde als ze naar huis moest, zo leuk was het).  Er was de zoon die al weken uitkeek naar zijn verjaardagsfeest en de spanning op dé dag bijna niet aankon en de dochter die geen benul had (hoewel ook wel weken op voorhand  te pas en te onpas verkondigde "ik word drie jaar" -en dat ook wel bleef verkondigen na haar verjaardag) en zo verrast was en intens genoot van de "hiep hiep hiep hoera".  "In de gloria" is nog steeds haar favoriete zangregel.
Er was schoonheid die dagen, in alle kleurschakeringen, in kleine dingen, in zijn menselijke imperfectie, feestelijkheid en alledaagsheid.
Er was dus alles waar ik zo van hou.

DE WAARHEID UIT EEN KINDERTEKENING ??? - vervolg

De dochter, die komt dan weer hiermee thuis van school:

De juf zal wel vinden dat er nog werk aan de winkel is, maar ik vind het prachtig (en hilarisch, dat ook).

LIEFSTE ANNABEL ++ BIJNA 2,5 JAAR

Liefste Annabel,


Ik ben bezig om een brief naar jou te schrijven, maar intussen is iemand me voor.
Je logeerde in de paasvakantie bij omi & opi en je overgrootmoeder (aka supermoekie) logeerde er ook.  Jullie konden het duidelijk goed met mekaar vinden en hebben veel samen gedaan, terwijl je grote broer op kamp was.
Vandaag zat er een handgeschreven brief in onze bus.
Van supermoekie dus.
Een héél herkenbaar portret van jou:

LIEFSTE ANNABEL !! TWEE !! FEESTEDITIE

O krinkelende winkelende deugnietding
met paarse kniekousjes aan
wat zie ik graag je beentjes
al huppelend door de wereld gaan!
Gij leeft en gij roert en gij loopt zoo snel,
al zie 'k soms knietjes bloeden
gij weet uw weg al wel
al is je hoofd in de wolken
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?


Baby helemaal weg, op en top peuter,
kleuter en leuke meid in de dop
vrouw met ballen in wording.

Je weet wat je wil.
Je bent ondernemend.                                                                                       (van wie heb je dat?)
Je laat je niet doen (in de crèche of door je broer).

"Kom mee, mama" en dan trek je beslist aan mijn hand en heb ik geen andere keuze dan meegaan om te zien wat er is dat je wilt doen/hebben.

"Fietsje".  Jaja, je fietst tegenwoordig op je driewielertje elke dag helemaal naar de crèche.
Zelfs als we al wat aan de late kant zijn, je laat je niet in de buggy gezet worden. En gelijk heb je natuurlijk, je hebt ook het recht om te fietsen, ook al is je broer veel sneller op zijn fiets.
Onderweg stop je vaak om naar mensen te lachen.
Of erger: je maakt rechtsomkeer om met ze mee te fietsen.

"Aaro boke éteuh" roep je 's ochtends -hij heeft tijd nodig om wakker te worden en zit op de zetel, maar jij begint je dag aan de tafel met yoghurt met muesli en een boke.  En wil graag zijn gezelschap.
Jullie kunnen fijn samen spelen.  Al loopt het soms eens fout (je afbraakpolitiek kan hij niet echt appreciëren, maar hé, hij pakt ook vaak jouw speelgoed af. Jullie zijn aan mekaar gewaagd),
jullie zien mekaar oprecht graag.  Laatst moest ik Aaron uitleggen waarom hij niet met jou kon trouwen.  "Maar ik zie zusje toch graag?"
Als we één van jullie twee onder zijn/haar voeten geven, dan gaat de andere in de verdediging.
Mooi is dat.  (Ook wel lastig.)

Je praat elke dag beter en beter.
En je praat véél.
Zegt woorden na.
"Sappelsap."  "Knikkerbaan." "Knikkertjes." "Zeejond" (je knuffel) en "Poppetje" (je andere knuffel)
"Mijn." "van Annabelleke." "Oei. Mama gemorst.  Mag niet." (mét opgeheven vingertje)
Je imiteert heel veel.                                                                 (dat vingertje heb je niet van ons?!)
Wil een vod om te poetsen.
Als Aaron morst, dan jij ook.
Als Aaron springt, dan jij ook. "Pingen!!"
Als Aaron papa mag helpen, dan wil jij ook!!
(maar op de zolder kan je het steevast niet laten om alle schroeven uit hun doos te laden, niet echt geschikt speelgoed voor jou, meid)

Je speelt héél graag in je broer zijn bed.
Verstoppertje onder het deken.
Of beneden achter het gordijn.
"Waar is Annabel nu?", vraag ik dan, en dan begin je heel hard te giechelen.
Je doet ineens koprol in ons grote bed. En maar "pingen!"
Dat doet me denken aan Aaron op die leeftijd.  Die deed net hetzelfde.
Nu bouwt hij parcours (zoals in de turnles?) met de zetels, salontafel en kussens allerhande.
Hij springt en loopt en duikt overal over en jij doet overal mee.

Favoriete hobby tegenwoordig: mijn tas helemaal uitladen en mijn portefeuille.
Of papa zijn rugzak en pennenzak.
Je doet ook graag je schoenen uit en weer aan.  Idem voor je sokken, broek, jasje...
Gaat zelf uit de kast een short van Aaron halen en trekt die aan over je pijama.
Nog een leuke hobby: na het eten kruip je steevast heel snel uit je stoel en spurt richting de zetel.
Het is een spelletje geworden, omdat je niet mag met je vuile handen in de zetel
en je het blijkbaar grappig vind dat mama je dan achterna komt gezeten met een washandje.
Je bent verdorie snel.

Je bent super vrolijk en kan zo mooi lachen.

En als ze lacht,

breekt de hele hemel open

echt, ik waan me in de tropen

't is echt machtig als ze lacht

We vierden je verjaardag hier thuis.
Met veel volk.
En veel wolk.
Gezellig en levendig (euh, zeg maar rumoerig en rommelig :-).
Met veel lekkers en cadeautjes, maar vooral veel lachende gezichten.
Hiep hiep hiep HOERA!
Voor onze wolk van een dochter.
Voor ons zonnetje.

LIEFSTE ANNABEL ZOMEREDITIE

Mijn lieve meisje,

Wat heb jij deze zomer groeischeuten gekregen!!
Letterlijk (met de nodige groeipijnen 's nachts?)
en verbazingwekkend, maar echt centimeters op enkele dagen...

Figuurlijk.
Je bent enorm in een test-fase.
Als we nee zeggen, is het voor jou net een reden om het nog 10 keer te doen:

blaadjes van onze ene kamerplant trekken en oprollen en in je oor steken
(je zag papa oorstoppen indoen)
opritsteentjes in je mond steken
(dat houdt maar niet op, alles willen proeven)
op de tafel kruipen terwijl we nog aan het eten zijn en dus alle servies en glazen er nog op staan
(wat zeggen ze dan? scherven brengen geluk?)

Je bent roekeloos
wil het woord "gevaarlijk" niet begrijpen
nochtans gebruik ik het niet overdreven veel
maar zomaar de straat oplopen
is ECHT te gevaarlijk, meid

Uitleggen waarom iets niet mag, lijkt niet te werken bij jou.
Je houdt je hoofdje schuin van "ik hoor je wel, maar ik wil het niet horen".
Als je je zin niet krijgt, kan je heel hard protesteren en op de vloer gaan liggen
(dat heeft je broer nooit gedaan),
maar het gaat ook (gelukkig) snel weer over, met wat geduld en veel humor.
Want wat lach je graag!
Je bent een supervrolijke meid, je enthousiasme is echt eeuwig.
Speelt reuzegraag verstoppertje en lacht hartelijk als we je dan 'vinden'.
Kan uitbundig staan zwaaien "Daai"  "Daaaaaaai!!!"
Loopt 's ochtends rond met een big smile: "GOEIEMORGE !!!"

Ja, dat zeg je echt, "goeiemorge"
Je kan je al behoorlijk verstaanbaar maken.
Je zegt nu "Aaron", met een franse r
Dat moet zowat je meest gebruikte woord zijn, denk ik.
(als je 's ochtends wakker wordt, roep je niet mama of papa, maar "Aaron")
Daarna komen "aandoen" en "uit doen" en "ope doen",
vooral met schoenen allerhande, maar ook met kleren en zwembandjes.
En "koekje", "pakke", "buite", "kijke", "drinke", "evalle", "oei", "mooooi", "ooh, waaaw!"

Je imiteert veel.
Aaron toont na het eten altijd zijn handjes en vraagt: "ben ik proper?"
Jij doet dit nu ook (te pas en te onpas): "pope?"
Je gaat af en toe op het potje. "pipi doe".
(en gaat steevast mee als je broer pipi gaat doen "Aaron pipi doe".

Je hebt geen watervrees (zoals je broer).
Geen voorzichtig voelen, met je teentjes,
Nee, je loopt gewoon plat de zee in,
struikelt en gaat kopje onder,
maar je speelt gewoon verder.
Rollebolt door het zand en de modder.
Speelt zalig samen met je broer.

Je stapt niet.  Je loopt.
Kan niet wachten om het leven te ontdekken.
Gulzig.
Zoals met nootjes of rozijnen of bessen of kerstomaatjes of knuffels...  "Noh.  Noh." (nog)
Kan niet wachten om alles te kunnen wat je broer kan.
Je bent erg ondernemend, wacht niet op hulp, maar probeert alles gewoon zelf.
Je kan geen twee minuten stilzitten.
Vallen (veel rode knietjes), opstaan en weer doorgaan.
Je wil vooruit in het leven.

Zegt een dokter (die je voor het eerst ziet):
"Wat een geweldig kind.
Wereldontdekker.
Daar gaat ge wel nog wat mee meemaken".

Ik denk dat ie gelijk heeft.
Laat maar komen.
Wij zijn er voor jou.
Om jou te laten ontdekken,
soms een beetje in te tomen
en om jouw rustplek te zijn.


I am your parent
You are my child.
I am your quiet place
You are my wild

Maryann K Cusimano

LIEFSTE ANNABEL MAAND 13-14-15-16-17-18

Zo, in een hip en een wip, ben je al anderhalf.

Een grote meid eigenlijk, al zal je altijd ons kleine meisje blijven.

Vrij letterlijk, want je bent zo'n 75 cm en weegt 8 kg.

Er zijn baby's van 6 maanden in de crèche met een grotere maat dan jij.

Dat in combinatie met je babycoupe (nog geen kapsel), maakt dat mensen, en ja, zelfs wij, je onderschatten. 

Voor even maar, want je bent een vinnige mie.
Een echt peuter: Deugeniet. Supervrolijk. Ondernemend.  Sociaal.
Vol enthousiasme de wereld aan het verkennen. 

Al lopend.

Letterlijk al lopend, stappen gaat niet snel genoeg voor jou.

Je kan stappen sinds nieuwjaar, dus op 14 maand.

Maar je wil mee met je grote broer (wiens benen toch wel dubbel zo lang zijn), dus werd het algauw lopen.  Daardoor struikel je wel vaak.

Je klimt ook heel graag, net als je grote broer, maar bent ietsje onvoorzichter dan hij.

Vorige week liep je bijgevolg rond met 2 symmetrische blauwe builen op je voorhoofd.

(Gelukkig werd de fotograaf in de crèche net een week uitgesteld).

Als je ergens tegenloopt (ook vrij frequent) zeg je 'boe' (boem), wrijft eens over je hoofd of..., komt een kusje vragen en doet dan gewoon weer verder, waar je mee bezig was.

Nog altijd zo zot van schoenen (zou dat genetisch zijn?).

Veters eruit halen, ze zelf proberen aan en uitdoen,...

Aan zee mag je regenlaarsjes lenen van je nichtje. Ze zijn te groot, maar dat deert je niet. Je wil ze NIET meer uit (en als je iets wil, dan hebben we het geweten, hoor). Dus zelfs 's avonds in je pijama loop je rond met de botjes.
Op zondagmiddag is het zalig weer en iedereen speelt in het warme zand.  Op blote voeten.  Dan wil je toch ineens je botjes uit.  Omi doet ze uit, zet je in het zand, en er verschijnt een onbeschrijflijke lach op je gezicht.  Heerlijk vind je het!  Je dabbert maar rond, in en uit de gegraven putten, je valt regelmatig, met brede lach, waardoor je gezicht en mond vol zand hangen, maar het deert je niet, je dartelt vrolijk verder.  Echt zalig om je bezig te zien.

Je loopt ook steeds weg, naar het gezinnetje naast ons.  Je bent erg sociaal.
Maar het valt me op dat het vooral naar andere papa's is.
Sta me toe dat ik daar soms eens een wenkbrauw bij frons.
Onderweg naar school komen we een papa tegen en je draait je om en loopt met hem mee.
In de crèche vraag je naar verluid iedere papa die zijn kindje komt halen, om jou op te pakken.  Blijkbaar kunnen ze niet weerstaan en doen ze dat ook allemaal :-).

Het blijft voor jou het einde om rond te lopen met een knabbel in je hand.

Een cm-oppas noemde je laatst een "peuzeltrien".  Dat lijkt me er boenk op, qua beschrijving.

'Koekie' zeg je, zo' duizend keer per dag. En dat mag dan alles zijn, rozijnen, nootjes, fruitpapjes, yoghurt, komkommer, natuurlijk ook wel graag koekjes,...
Ook nog steeds alles wat je vindt -helaas: zand, aarde, een blad dat je van een plant af trekt,...

Je roept luid enthousisast 'tita' als we gaan eten, en strekt je armpjes uit om in je stoel gezet te worden.

Je weet goed wat je wil en maakt dat dat luid duidelijk.

Eerst met wijzen.  Als dat niet lukt, ga je gewoon in je stoel gaan recht staan en kruipt op de tafel, om het zelf te nemen.   Zo wist ik een keer echt niet wat je bedoelde, en het bleken de geroosterde zonnebloempitten te zijn. Je at het hele potje op!

Je eet eigenlijk heel veel, maar het is er niet aan te zien. Je verbruikt alles ook meteen weer, je kan echt niet stilzitten. Net als je broer eigenlijk, maar erger. Hij kijkt nog graag tv, en zit dan wel in de zetel.  Jou boeit het voor het scherm geen meter.

Vind je wel heel boeiend:

- op je bankje kruipen, of de zetel, gaan staan (mag niet) met een keifier gezicht van "ik durf dat", terug gaan zitten en dan keischattig op je poep tot het randje schuiven en ervan af wippen.

- torens bouwen met houten blokjes en de megablocks en zelfs met de duplo.  Dat ging eerst nog moeilijk, maar je was vastberaden om ze op mekaar te krijgen.
- van de glijbaan gaan
- schommelen
- verstoppertje spelen (laatst ook in de crèche, toen ik je kwam halen, ging je luid giechelend je verstoppen voor mij, kleine deugniet).
- zingen en dansen
- aan je jasje aan de kapstok trekken.  Naar buiten!  Stappen!!!
- de trap op klimmen en dan op het bordes trappelen van plezier
- treinsporen in mekaar leggen, jawel, en je bent al even dol op treinen als je broer
- samen spelen met je broer.  Oh, wat vind je dat fijn, en oh, wat vinden wij dat ook fijn om te zien
- b(r)abbelen en alles imiteren.  Je zegt al wel wat woordjes ondertussen:  mama, papa, aajo (aaron), ja, NEE, hallo, njamnjam, kaka (als Aaron op het potje zit), koekie (alles wat je uit het vuistje kan eten),  mai (gelukkig wist vera van de kribbe me te vertellen dat dat israelisch is voor water en dat je dat geleerd had van een kindje daar), pakke (mij oppaken, of ik wil dat pakken), bal, ...  In de supermarkt gaf ik je eens een paprika in je hand in de kar en zei een paar keer "paprika" en toen zei je een hele week "pa pi ta" tegen zowat alles.  Op weekend aan zee zei iemand venkelpuree, en jij zei daarna "venkepujee".  Iedereen plat.

De nachten werden weer een tijd moeilijk, maar nu heb je hebt ongeveer al je tandjes en eindelijk, eindelijk (zou ik het durven schrijven?) slaap je. Tot 6u 's ochtends. Dan worden we begroet met een vrolijke "HALLO!"

Hallo, meisje, voor jouw glimlach, wil mama wel om 6u opstaan.

LIEFSTE ANNABEL MAAND 11-12 ***FEESTEDITIE

Dag m'n kleine meid,


1 jaar, wat een mijlpaal!


Wat ben ik blij dat we zo ver zijn.
Begrijp me niet verkeerd, je was een hele brave, blije baby (overdag dan toch), maar ik ben echt blij met alles wat je zelf leert doen en elke stap die je zet.

Baby's zijn schattig, maar dreumessen zijn nog 10 keer schattiger en een plezier om bezig te zien.

Je kruipt rond in sneltempo.

Je begint eindelijk heel goed te eten.

(Dat is nodig, want je weegt nog geen 7kg)

Er is niet echt iets dat je niet lust.

Laatst zaten we in de zon in de tuinstoel, ik voerde jou schijfjes appel en jij voerde er aan mij.

Je kan ook supergoed lady-en-de-vagebondgewijs spaghettisliertjes naar binnen slurpen.

En je wordt hyperenthousiast als je de beker water in je vizier krijgt, hebt vaak grote dorst en kan best al goed drinken van een bekertje.

Je dronk natuurlijk nooit van een fles...

Tot recent, je wilde Aaron zijn flesje melk afpakken, dus nam ik een flesje en gaf het jou en je dronk er zowaar van!

We moeten je trouwens nog steeds tegenhouden om niet alles wat je tegenkomt op te eten. Schors, bladeren, de plasticine van Aaron (die daar dus alleen mee mag spelen tijdens je dutjes), papier,...

Je knabbelt zo graag, zou het liefst de hele dag met een krakot rondkruipen.  Je hebt twee tandjes.

Het is echt zaaaalig als je luidop lacht. Inclusief fonkeloogjes.

Je doet dat steeds vaker tegenwoordig.

Je hebt kietels op je buikje.

Je broer kreeg voor zijn verjaardag een 'trein met een knopje' en jij vindt hem ook heel leuk.

Pakt hem steevast als ie aan het rijden is en dat vindt Aaron NIET leuk.

Je zei voor het eerst 'papa' ook echt tegen papa en je deed 'dada'.

Je zegt veel 'woorden' met een a: mama, papa, tata.

Je probeert duploblokjes op mekaar te zetten (dat lukt nog niet).

Je laadt ook graag de blokjes in en uit Aaron zijn potje.  Of je stopt ze overal in.

's Ochtends in mijn schoenen vind ik steevast een cadeautje van jou :-).

Schoenen, nog zo'n liefde. (dat begint al vroeg)

Je gaat graag in bad. Eigenlijk deden we dat tot nu toe niet, ik nam je met mij mee in de douche.  Maar wat vind je het plezierig om te spetteren en rond te spartelen in het bad.  Mijn kleine waterratje, joepie!

Je zit en ligt nooit stil, je proberen verversen en aankleden is echt een uitdaging, zelfs voor de mensen in de crèche.  Zij zeggen over jou dat je ondernemend bent, en daar kan ik me wat bij voorstellen, ja. 

Je trekt je op en probeert te gaan staan.

Nee correctie, je trekt je op aan de zetel en wil erin kruipen.  De ambitie om te gaan staan is er eigenlijk eerst niet, je wil ineens hoger klimmen...

Al gauw trek je je op aan de salontafel en zet daarrond wat pasjes.

Op je verjaardag zelf stap je voor het eerst langs de zetel, terwijl je je daaraan vasthoudt.

herfstballonnen voor ons herfstmeisje

Je verjaardagsfeestje was heel gezellig, al besefte je natuurlijk nog niet wat er aan de hand was.
Je was toch in je nopjes, Aaron hielp met het uitblazen van je kaarsje en je vond de plattekaastaart erg lekker.

Je imiteert heel veel. Klanken en gebaren. We dansen en ik draai met mijn handen, en jij doet het ook.

Als Thomas de trein voorbij rijdt, probeer je ook op zijn knopje te duwen.

Je steekt je tong uit als je dingen probeert die je nog niet kan.

En je slaapt ook beter. Eindelijk. Wat een opluchting.

LIEFSTE ANNABEL MAAND 9-10 *** ZOMEREDITIE

Begin juli ben je 8 maanden en kan je eindelijk (na heel lang bijna) alleen zitten.

Je vind het fijn, zit graag op de speelmat omringd door speelgoed.

Wij vinden het ook fijn.  Het gebeurt al eens dat mama en papa gewoon in de zetel zitten.  Even.  Rustig te kijken hoe jij en je broer aan het spelen zijn.

Je wordt een grote meid. Het baby gaat er af. Je bent heel nieuwsgieirg en kikt gretig rond.

Je laat van je horen. Babbelt veel en LUID!!!

Oefent verschillende klanken, boewaaa, boewaa, tata of trillen met je lippen, brrrrrrr

Je wordt mobiel, rondjes draaien op je poep, eerste pogingen tot kruipen:  beentjes schuiven onder poep, maar dan rol je om.

Maar niet getreurd, je kan al zittend ook diep voorover buigen en heel ver reiken, en zo kan je aan heel veel aan.

Je wil ook werkelijk ALLES vastpakken en uiteraard, het logisch vervolg, ALLES in je mondje steken.  Het liefst van al pak je je broer zijn speelgoed: treinen, sporen, duploblokken, de vrachtwagen.  Vele malen interessanter dan je babyspeelgoed blijkbaar.

Twee weken later schuif je achteruit als je op je buikje ligt.  Het is een begin, hé, meid.  Maar jij vind het niet leuk.  Je wordt ook veel heviger, laat van je horen, eist je aandacht op.  En dat mag, hoor!

Onze brave baby is niet meer.
(En dat vind ik dus niet erg, hé. Onthoud maar: brave meisjes komen in de hemel, stoute overal.  Goede raad van een moeder die veel te braaf is.)

Je trekt een gek snuitje en begint als gek te snuiven, als je iets wil wat je nog niet kan.

Omi noemt je 'een dulle griet'.    Ze geniet dat je eigenzinniger wordt en als je luidop lacht.

Wij allemaal.  

Je wil zo graag op ontdekking, dat voeden moeilijk wordt.

Eerste keer in het plonsbadje is een plezier!  Eerste keer zwemmen vond je ook fijn.

We gaan op reis naar Cadzand.

Als we je op een handdoek zetten op het strand, wriemel je je een weg tot je in het zand zit.

Je laat het zand tussen je vingers glijden.

Wat mooi om te zien.

Dan proef je ervan.  Natuurlijk.  Ach wat, je komt er wel achter dat dat niet zo lekker is.

Als we met z'n allen een ijsje eten, vind jet het NIET grappig dat jij er geen krijgt.  Papa geeft uiteindelijk als zijn bol op is zijn hoorntje aan jou en je smikkelt het in geen tijd naar binnen.

Na onze reis ga je naar een nieuwe kribbe.
Ze zijn verhuisd naar een gloednieuw stekje, een groot en licht speelparadijs voor jou.  

Je gezichtje is weer veranderd.
Je krijgt hetzelfde haar als je broer en je moeke.  Blond met mooie golfjes er in.  En je hebt prachtige blauwe ogen.  Met een randje.

Eten gaat steeds beter.  Boontjes uit het vuistje vind je de max.

Maar ook fruitpap.

Op een terrasje wil je per se de citroen uit mijn glas proeven.
Ik laat je, en verheug me op wat er komt.  Je gezicht is onbeschrijfelijk en je krijgt er rillingen van.
Maar je wil wél nog.

Je kan ondertussen vlot rondjes draaien op je buik, maar als je probeert te sluipen, ga je nog steeds achteruit, een grote frustratie.
Je speelt al even graag op het grote bed als je broer.  Rolt in geen tijd van de ene kant naar de andere.

Half augutstus probeer je te kruipen.  Je gaat in startpositie zitten, maar daar stopt het.

Als ik je wil stimuleren, door een speeltje verder te leggen 'kom maar, meid, kom maar tot hier, je kunt het'.  Dan komt je broertje meedoen: ja, zusje, je kunt het.  En dan legt hij het speelgoedje wat dichter :-).

Op bezoek bij vrienden kruip je ineens.  Wat gaf de doorslag?  Hun kruipende zoontje?  Of hun grote superzachte mat?

Je kruipt eerst maar heel kort, om speeltjes te pakken en gaat dan weer zitten.

Maar eind augustus valt ineens je frank dat je ook verder kan kruipen.  Hoppa, je bent vertrokken.  Op verkennig!

Probeert de keukenkast open te doen.

Je probeert je ook op te trekken in je bedje.  Dezelfde avond.

Het lukt maar tot je knietjes, maar als ik je vast heb, kan je wel staan als je je vasthoudt aan de bedrand en daar ben je zelf heel fier over en blij!

Ook in de zetel beneden kan je staan als je op de leuning leunt.

Wat gaat het weer snel ineens meid.
De zomer is alweer voorbij.  Maar het was wel een hele mooie, je eerste zomer.

LIEFSTE ANNABEL MAAND 6-7-8

Wat gaat de tijd nog sneller meid, sinds jij er bent!

Maar goed dat we stoppen bij twee kinderen.

Je moet erg lachen als we je vingers in de mond steken, of neuze neuze doen, of je buikje 'opeten'.

Onderstebovenhangen en toerendoenmetpapa zijn ook winners.

En je steekt je tong uit!  Ook geleerd van papa.

Je grijpt intussen heel goed, en wil werkelijk ALLES wat in je vizier komt vastpakken.
Je lacht heel hard naar je broer als die weer eens als een gek aan het springen is.
Op een avond was je broer een beetje hyper en schudde als een gek met zijn hoofd.  Daar moest jij heel hard om lachen en toen moest ie ook erg lachen en deed nog gekker natuurlijk.  Dat belooft... Jullie worden partners in crime.
Je bent zot van je broer.  Telkens hij eens aandacht voor je heeft, begin je te stralen.
Je lacht ook heel hard naar andere kindjes.  Nichtje Amelyn is een favoriet, je krijgt ook 1000 kusjes van haar.

Op 5 maanden zou je graag al mee eten met ons.
Wat kijk ik er naar uit dat je echt kan zitten en mee aan tafel kan.

's Avonds in de zetel kijk je ons het eten uit de mond.

We geven je al eens een stukje appel. Je lekt eraan, trekt een zuur gezicht, maar probeert dan toch opnieuw eraan te zuigen.  In de zetel tegen de leuning kan je wel al zitten.

Omdat je zo naar ons eten kijkt en mijn eten bijna uit mijn bord gritst, geven we je op 5,5 maand je eerste hapjes.  Met wisselend succes.

Eindelijk is daar de eerste zonneschijn en je eerste keer liggen in het gras.

Op 6 maanden speel je echt.
Pakken, knijpen en zabberen en je reikt heel enthousiast als we met een ander speelgoedje komen aandraven.
Je rolt nu ook van rug naar buik.

Je kan goed knuffelen. In de kribbe noemen ze je een koalatje omdat je je zo goer vastgrijpt.

Dat vind ik een mooie, dat past inderdaad bij jou.

Je beweegt je voetjes de hele tijd over mekaar (net als je vader in bed soms, de zenuwpees, of ik krijg er althans zenuwen van).

Eten in de crèche wisselt en ook melk drinken wisselt.  Soms drink je goed, maar meestal is het minimum minimorum om de dag door te komen en dan als mama je komt halen wil je maar een ding: de borst.

Terwijl je aan de borst ligt, zit je overal aan te friemelen: mijn kleren, mijn bh, lintjes, of mijn borst krijgt een massage.  Je hebt oog voor detail, prutst graag aan de kleinste etiketjes en knoopjes.

Nog voor je zeven maanden bent komt je eerste tandje erdoor. En tandje twee volgt snel.

Hoewel nog wat te vroeg, geven we je korstjes brood en stokbrood, want je doet niet liever dan daarop kouwen.  Je proeft ook van onze venkelthee.  Zou dolgraag mee koekjes eten, maar dat mag nog niet, hoor!  Wel krakotjes, dat vind je geweldig, je raspt die met die twee tandjes van jou.

Je houdt ervan als papa gitaar speelt.  Waar Aaron daarvan moest huilen als baby (teveel), geniet jij echt van de muziek.

Je pakt je bodyke vast bij het verpamperen en vindt het supergrappig als ik eraan trek.

Als we je een boekje geven, dan bekijk je dat heel serieus.  Je lijkt wel een intellectueel.  Maar daarna steek je het in je mond om op te bijten.

's Avonds ga je nog steeds laat slapen.  Ik denk dat je het heel goed weet, dat broer om acht uur gaat slapen en dat je daarna onze onverdeelde aandacht hebt.
Slapen 's nachts is een moeilijke.

Echt heel moeilijk.
In de vorige brief verkondigde ik dat je eindelijk terug sliep, maar dat was van korte duur.
Ik weet echt niet wat dat is, lieve meid.
Je slaapt 2 uur en dan begint het: om het half uur, of zelfs om het kwartier krijsend weer wakker worden.
Je lijkt boos te zijn dat je wakker wordt.
Het lijkt toch vooral te zijn in periodes van ontwikkelingssprongen.
Overdag ben je braaf, maar misschien krijg je het 's nachts in je eentje niet verwerkt?
Veel nood aan mama dan?  Borst & melk inhalen op de werkdagen?  Gewoon niet kunnen slapen?
Soms kan zelfs de borst niet troosten en zit er niks anders op dan je te laten huilen...
Ik vind dat hartverscheurend moeilijk, maar daarna slaap je soms wél goed...
Tegen de ochtend slaap je wel, en moeten we je wakker maken.  Vreselijk.
Ik blijf maar denken dat het een fase is.
This too shall pass.

En hoe moeilijk de nacht ook was, 's ochtends op het verzorgingskussen lach je me weer uitgebreid toe.  Door de vermoeidheid voel ik me soms boos worden, maar na zo'n lach smelt dat weer weg als sneeuw voor de zon...
Je lacht nog steeds met je hele gezicht, mijn lieve, kleine meisje met de meest blauwe ogen.
En dat is prachtig.

LIEFSTE ANNABEL MAAND 5

Je slaapt terug 's nachts!!!
Godzijdank.
Allé, je wordt 2 à 3 keer wakker, maar dat voelt als een groot geschenk na de voorbije weken.
Je sliep dan zo'n 3 uur en daarna werd je zowat elk half uur wakker.  Ik weet het niet juist, want ik keek niet op de klok, maar ik weet wel dat ik er bijna gek van werd.
De groeispurt van 12 weken hadden we amper gemerkt, maar die van 17 weken was er één om U tegen te zeggen.

De maand begon ook met een grote verandering natuurlijk: naar de crèche.

Je hebt je entree daar wel gemaakt.

Ik schreef in een eerdere brief eens over je ene onhebbelijkheidje...

Welja, ik vertel dus dat je een keibrave bent en goeie signalen geeft wanneer je honger hebt of moe wordt.  Dat er maar één klein dingetje is...

En toen wilde ik je uit de maxicosi halen en ik rook ineens iets.

Ja, hoor.  Het was van datte.  Ze mochten je meteen helemaal uitkleden en wassen.

En een geluk dat er een dekentje in de maxicosi ligt, dat mocht ook meteen de was in.

Maar ik denk dat ze dat snel vergeten waren.

Toen ik je 's avonds kwam halen, kreeg ik een superenthousiaste 'wat een superbaby. Ze heeft niet een keer geweend, is kei vrolijk, heeft goede dutjes gedaan en ook wel wat gedronken.'

Dat laatste ging wat moeizaam (ahum, als in meer dan een uur voor 50cc), maar he, je had toch twee keer 50 cc gedronken, dat was al meer dan ik had verwacht.

Dat laatste blijft wel een probleem.  In week 2 geven ze je melk met een lepeltje omdat dat beter gaat dan de fles...

Je wil wel, hoor.  Je wordt enthousiast als je je flesje ziet.  Maar het lukt je niet om ervan te drinken.  En dat zorgt dan op den duur toch voor wat frustratie.

Maar ondanks het feit dat je zo weinig drinkt, blijf je dus heel vrolijk daar. (Maar als je mij ziet, begin je meestal wel te wenen.  "Ik wil mammae".)

Dan gooien we het maar over een andere boeg en proberen cupfeeding.  Dat lukt wonderwel, je drinkt veel vlotter en al 80 ml per keer, soms zelfs 120.

Als ik je kom halen, zit je steevast bij iemand op de arm.  Jaja, je wordt een beetje verwend daar.

Ze hebben al een tijdje geen hele kleine baby's meer gehad en ze kunnen het niet laten.  Je moest ook maar zo schattig niet zijn.  Als je dan toch eens in een wipper zit, dan komen de andere kindjes jou speeltjes brengen.  Dat doet jou broer ondertussen ook steeds vaker, jouw speelgoedjes brengen.

Of jou eens een kusje geven.  Jij kijkt en lacht vaak naar hem en nu begin je eindelijk een beetje aandacht terug te krijgen.  Wat mooi om te zien.

Je probeert te zitten en laatst zette ik je naast Aaron in de zetel, maar ik hield je uiteraard nog vast.  Dat vond Aaron maar niks, hij vond dat ik je moest loslaten.  Ik dacht, ach ja, we proberen eens, en je viel opzij met je hoofd op zijn schoot.  Daar moest hij heel hard om lachen.

Jij moet dan weer hard lachen als hij weer als een gek aan het springen gaat op ons bed.  Je lacht ook heel mooi als we tegen je babbelen, liefst nog met ons gezicht dicht bij jou.  En ook als we je optrekken tot staan op schoot.

Je bent nog steeds gefascineerd door je handjes.  Je kijkt zelfs aan de borst naar je bewegende vingers.  Of soms krijg ik een bordtmassage ondertussen, dat is wel grappig.

Je vind het niet leuk als wij allemaal gezellig aan tafel zitten en jij in je wipper op de grond.  Je wil mee aan tafel.  Nog even, liefje, en dan kan je mee aan tafel zitten en mee eten.
Daar kijk ik ook al naar uit!

LIEFSTE ANNABEL MAAND 4

Liefste Annabel,


De heerlijke weken duren voort.  (Met uitzondering van de griep dan voor je broer en mij).

Van de 12 weken groeispurt merk ik niets.
Misschien omdat ik je sowieso veel bij mij draag.
Misschien omdat je gewoon een brave baby bent.

Je bent enorm gefascineerd door je linkerhand.  Kijkt ook graag naar die van mij en grijpt ze vast.

Je kijkt ook graag rond, we namen de bus naar kind en gezin en ik dacht dat je zou slapen in de draagdoek, maar nee, hoor.  Je gaf je ogen de kost.

Daardoor was je moe bij de dokter en al aan het huilen nog voor je prikjes.  O, jee.  Slechte timing.

Aan het begin van de maand begon je voorzichtig te grijpen en nu pak je alles vast wat in je buurt komt.

Je wil graag zitten.  Buigt steeds voorover, probeert jezelf recht te trekken als je bij mij in de armen ligt of in de wipper. Je kan intussen hevig wippen daarin en je heft ook je poep op als je op het verzorgingskussen ligt.  

En je rolt van buik naar zij naar rug.

Je bent een sterke meid, hoor.  Klein, maar dapper!

We babbelen nog veel en je lacht ook luidop ondertussen.

Je kan me soms ook zo lief en vragend aankijken: "mag ik een beetje drinken, mama?"

Eerst dacht ik dat ik me dat inbeeldde, maar je vraagt dat echt.  Als ik wacht dan, dan ga je wenen.

Volgende maand breekt een hele nieuwe periode aan.  Mama gaat terug werken en jij naar de kribbe.

Loslaten, stap 1.  Van vele...

Je gaat dat goed doen.

Je drinkt nog niet van de fles, en dat baart me lichtjes zorgen.  Maar ook dat zal wel goed komen, zeker?

Ik heb spijt dat deze heerlijke tijd voorbij is.  

Maar ik ben ook dankbaar.

Dat ik deze extra maand heb kunnen nemen.

Dat jij zo content bent, meid, goed in je vel, en dat het daarom zo'n fijne tijd was.

LIEFSTE ANNABEL WEEK 7-8-9-10-11-12

Liefste Annabel,

De weken 6 t.e.m. 9 gaan we maar gauw terug vergeten.  Ze waren verwarrend en moeilijk.

Op 6 weken is er een groeispurt en ontwikkelingsprongetje, maar dat leek maar niet over te gaan.

De makkelijke slaper en goeie drinker was weg...

Ik moest je helemaal opnieuw leren kennen en dat duurde even.

Na de kerstvakantie gaat het beter.  Ietsje minder huilen en je valt weer makkelijker in slaap.

Zo slaap je nu soms in de auto, wat daarvoor nooit het geval was en autoritten dus vaak zeer lastig waren.   

Zo viel je eens in slaap in je wippertje, terwijl Aaron en ik aan het puzzelen waren.

En als je wakker bent, ben je ook veel vrolijker.  En je voert echte conversaties.  Als ik iets tegen je zeg, dan lach je heel mooi en zegt 'heu' en dan zeg ik weer iets en dan antwoord je weer 'heu'

Heerlijke weken volgen, waarbij we in de voormiddag nog fijn samen in het grote bed liggen.

In de namiddag doe je een lange dut in de draagdoek terwijl ik boodschappen doe / wat huishouden / blog / fotoalbums en kalenders maak /....

We gaan dan Aaron weer in de kribbe halen en wandelen daar in de buurt of op zijn vraag aan de vaart om 'bootjes kijken'.

's Avonds zit je in de wipper mee aan tafel, of je slaapt al terug in de draagdoek.

En nadat Aaron in bed ligt, installeren we ons samen in de zetel voor een lange sessie drinken-snoezen-babbelen-drinken enz... Tot je finaal in slaap valt en we naar boven verhuizen.

's Nachts wordt je 2 a 3 keer wakker, denk ik, ik weet het niet juist.  Lang leve de cosleeper! (Meestal lig je gewoon mee in bed, maar het lukt steeds vaker om je ook echt in de cosleeper te leggen, dan heb ik toch wat meer bewegingsvrijheid).

Je broertje heeft wel wat moeite met die cosleeper.  Logisch ook.  Dat jij bij mama mag slapen en hij niet...  Maar dan proberen we uit te leggen dat hij ook bij mama sliep toen hij zo klein was.  Echt begrijpen doet hij dat nog niet.

Jij kijkt vaak naar je broer.  Voorlopig kijkt hij nog niet vaak terug... Dat komt wel, hoor.

Na kerst kreeg je ook ineens wimpers.  Oef. Ik vond het zo raar dat je die niet had.  Maar nu zijn ze er, mooie lange, zoals je broer en je mama.

Volgens omi heb je ook helemaal mijn handen.

En je hebt een mooi stemmetje, vind ik.

Als je wakker wordt, rek je je eerst helemaal uit.  Een paar keer.  Zo schattig, je vuistjes in de lucht en een tootje trekken.  Zalig is dat.

Je hebt maar één onhebbelijkheid: je doet bij voorkeur kaka in een verse pamper en liefst nog nadat je proper gewassen bent.  In de douche.  Het badje gebruiken we niet meer, wij gaan samen in de douche.  Je broer heeft nog altijd schrik van de douche, dus bij jou beginnen we er meteen aan.  Jij vind dat best leuk, denk ik.

Bon, we hadden het over je onhebbelijkheid.  Die kaka, dat is vaak dan ook in één keer alles.  Helemaal tot op je rug.  En dan ook alles vuil: bodyke, kleertjes, tetradoek die in de wipper ligt om te voorkomen dat die vuil wordt, maar die verschuift door je gefriemel (geen zittend gat, net zoals je broer) en bijgevolg niet helpt, dus de wipperhoes ook... Hèhè.

Maar goed, als het dat maar is.  Mama zal wel wassen.

SUIKERBONEN OF GEEN SUIKERBONEN

Waar ik bij Aaron al maanden op voorhand bezig was met het bedenken van geboortekaartje en kleuren en logo en de doopsuiker verpakt in gerecycleerde materialen, enz....,  ontbrak het me nu aan energie en inspiratie. (Sorry Annabel).

 Toen ik 36 weken was drong het tot me door dat we dit echt niet meer konden uitstellen.
Er werd beslist dat een groen blaadje het logo zou worden en omdat er niet veel tijd meer was zocht ik online naar ecologische doopsuiker.  Uiteindelijk kwam ik uit bij mooie doosjes in multiplex.
Maar ik wilde ook nog altijd papieren zakjes in blaadjesvorm naaien.  Dat zou ik dan doen als mijn moederschapsrust inging...  En toen was Annabel er.  Niks genaaid en zelfs de doosjes waren nog niet geleverd.  Maar ach, bij een thuisbevalling en bij een tweede kindje komt het bezoek toch later.
Na enkele dagen kwamen de doosjes aan, die mijn mama alvast vulde.
Ik naaide de zakjes pas na kerstmis, maar toch: eind goed, al goed.

Ik ben nogal voor traditie, maar suikerbonen vind ik eigenlijk niet lekker.  Bij Aaron hadden we dan geopteerd voor de kleine smartieversie en toen maakte ik ook AARdbeiencONfituur.  Die was vele malen populairder dan de suikerbonen, dus deze keer lieten we deze helemaal achterwege.  De doosjes werden gevuld met thee en de zakjes met Turks fruit.

Ziet u de paddenstoel en het blaadje in vilt links?  Die had ik getekend op de binnenzijde van het geboortekaartje, maar deze heb ik niet zelf genaaid.  We kregen ze van een vriendin, die zelf ook niet kan naaien, maar omdat ik zo van handgemaakt hou, heeft ze ze laten maken bij atelier marlies.
Samen met een prachtig fleecedekentje en tutterdoekje.
Is dat geen geweldig cadeau?

LIEFSTE ANNABEL WEEK 4-5-6

Liefste Annabel,

Toen ze bij Aaron zeiden: "Geniet ervan", dacht ik: "What the ****?  Zijn jullie dat vergeten soms hoe dat was?".  Maar nu kan ik er mij iets bij voorstellen en probeer ik het af en toe.  Genieten.

Je bent echt een natuurtalent drinkertje.   Je drinkt met volle teugen; zelfs de kraamhulp in de keuken hoort het en verschiet ervan!  Je papa zei op dag 2: "Als er iets is wat ik je gewenst had, dan was het dat wel."  Ik had er zelf niet op durven hopen.  Wat een verschil met je broer.  Het maakt de kraamtijd zoveel relaxter.

Evengoed blijft het vermoeiend natuurlijk, veel slaap gun je me niet.  En je groeispurtjes zijn om "u" tegen te zeggen.  Je doet er ook meer dan gezegd wordt, precies.  Je hebt ook wat in te halen natuurlijk.  Maar na 3 weken, weeg je zowaar 3kg en 20g!!!  Woow!  Dan is me dat allemaal zeer de moeite waard.

Je maakt nog steeds veel geluidjes.  Wanneer je in je slaap begint geluidjes te maken en ik wrijf even over je buikje, dan verschijnt er een lachje op je gezicht en word je weer stil.  Wenen doe je niet zo vaak.  Enkel als je honger hebt.  Dan ben je heel ongeduldig en gaat het volume snel de hoogte in.
Mét pruillip.

Je kan erg goed "zoeken": als je honger hebt, heb je al verbazingwekkend veel kracht.  Je kan je nekje ophouden en boenk, boenk, opzij, naar onder, wriemel je jezelf een weg richting tepel.

Iedereen vraagt of je op je broer lijkt en sommigen vinden heel erg en anderen dan weer niet.
Eerst een beetje, na twee weken weinig, en nu wel weer.
In de kribbe omschreven ze het goed:  "Het zijn zeker geen kopieën, maar je ziet toch dat ze broer en zus zijn."

Je broer heeft het wat moeilijk soms dat hij mama nu moet delen, maar is wel heel lief voor jou. Hij brengt je dekentje, als dat ergens in de zetel ligt of deelt een blokje aan je uit.  Hij helpt ook de maxicosi te dragen als we samen naar de auto lopen.

Je broer bracht helaas ook ziektekiemen mee van de kribbe.  Hij was de hele week thuis met een ontsteking van de longblaasjes en ook jij werd ziek, gelukkig niet te erg.  Het bleef een verkoudheid.
Maar door je verstopte neus kon je wel zeer moeilijk slapen en drinken.
Toen we je weer wogen, was je afgevallen!  En je was zo goed bezig...
Ik had er alle vertrouwen in dat je dat wel zou inhalen, en ja, hoor, zodra de neus weer ok is, begin je te drinken, te drinken, te drinken.  Enkele dagen later is er de 6-weken groeispurt ook nog eens.  En als we naar de vroedvrouw gaan op controle bleek je weer heel goed bijgekomen te zijn.  Oef!

Je lacht.  Je eerste voorzichtige lachje was voor papa.  En voor mijn borsten ook.
In week 6 lachte je zeeeeer uitgebreid.  Je lacht met mond wijd open en met heel je gezicht.  Zo leuk!
Daar gaan we hopelijk nog meer van genieten de komende weken.

LIEFSTE ANNABEL WEEK 1-2-3

Liefste Annabel,

Je bent zo klein, maar dapper.  Meteen drink je heel goed aan de borst. Grote slokken en je valt niet in slaap.

Je komt goed bij, dus je mag gewoon thuis bij ons blijven. (Ik vond dat evident, stond er niet bij stil, maar we kregen die vraag wel van anderen en ja, 2,5 kg blijkt wel de grens voor couveuse.)

Wel moeten we je temperatuur goed in 't oog houden.  Het valt op dat deze daalt als je in je wiegje slaapt en meteen weer omhoog gaat als je bij mij bent.  Tussen de borsten is couveusetemperatuur, aldus de vroedvrouw.  Dan hou ik je maar vaak bij mij.

De kraamhulp stelt ook voor om twee bodykes aan te doen, en dat helpt ook.

En op die manier verzuip je iets minder in je kleertjes.  Omi kon het niet laten om voor jou toch nog hele kleine kleertjes (maat 46) te gaan kopen. "Dat kleine dutske, daar moet ik toch iets voor doen".

Je bent een kreunertje.  Echt, Walter Grootaers is er niks tegen.  De hele tijd maak je kreunende geluidjes. Vaak ook in je slaap.  Behalve dan als je slaapt op papa's of mama's buik.  Dan ben je echt ver weg en helemaal stil.

Je kan zo schattige tootjes trekken.  Je oefent alvast een lach met je ogen toe, een grote grijns als je een borst aangeboden krijgt of na een voeding, content dat je buikje vol is.

Als je oogjes open gaan, kijk je verwonderd en maakt je mondje een Oh.
Oh, Annabel, ik hoop dat je altijd zo met verwondering naar de wereld mag blijven kijken.

En oh, Annabel, wat ben je mooi.

Je naam betekent schoonheid en genade.
Lieverd, je mama probeert in het leven de schoonheid te zien.  Te vinden.  Te creëren.
In een zonovergoten herfstdag zoals de dag dat je geboren bent, het ruisen van de zee, architectuur, in de mensen rondom ons,...
Ik hoop dat jij dat ook mag kunnen.

En dat je 'genadig' mag zijn - vergeef me even het ouderwetse woord.  Voor anderen, maar ook voor jezelf.

Het hoeft allemaal niet perfect te zijn en mensen maken soms fouten.  Daar kan je alleen maar uit leren.

Schoonheid zit in imperfectie.

LIEFSTE ANNABEL 0

Net zoals voor Aaron, wil ik ook brieven schrijven aan mijn lieve dochter.

Omdat de tijd vliegt en ze groot zal zijn voor we het weten...
Te beginnen met haar geboorteverhaal.

U wordt een beetje om de oren geslagen met geboorteverhalen tegenwoordig, maar ook ik deel dit graag, omdat ik zulke verhalen graag las in voorbereiding op mijn bevalling; ze versterkten steeds mijn keuze om thuis te bevallen.  Omdat een bevalling dus ook mooi kan zijn (en niet het loutere pijnverhaal waar in onze maatschappij zo op gefocust wordt).

Maandag 3 november
Om 3u 's nachts word ik wakker van warm water...
Jawel, mijn water is gebroken.  Ik besef het meteen en toch hoop ik stiekem dat het niet zo is, want ik ben pas gestopt met werken en keek nog zo uit naar een weekje rust.  Wat cocoonen met jou in de buik...  Ik ga naar toilet en zie dat het vruchtwater is en dat het helder is, gelukkig.
Dan kruip ik terug in bed.  Ik hoor je papa draaien, dus vraag ik of ie wakker is.  Daarmee heb ik hem gewekt en zeg dat mijn water gebroken is, maar dat ik verder niks voel.
We geven elkaar een dikke knuffel en dan schiet hij toch meteen in actie, de snelle bevalling van je broer in gedachte.  Hij pompt het bevalbad op, ruimt Aaron zijn speelgoed op, we eten een boke, hij begint nog te dweilen zelfs, terwijl ik terug in bed kruip.  Even later wil hij beginnen afwassen, maar ik ga hem halen en zeg dat hij nog wat moet komen slapen, dat er echt nog geen weeën zijn.  Uiteindelijk lukt het nog om een beetje te slapen.

's Ochtends brengt papa je broer naar de crèche, en ik bel de vroedvrouw.
Ze heeft nog een huisbezoek en zal daarna langskomen.
Ze stelt voor om al tepelstimulatie te proberen.  Dat doen we, maar buiten een contractie op het moment zelf, gebeurt er niks.  Ik vind het ook maar niks, die tepelstimulatie.

De tijd gaat voorbij en we hebben natuurlijk maar 24u, nu het water gebroken is, maar ik ben er vrij gerust in dat het wel op gang zal komen.  Afwachten dus.

Gelukkig is de vroedvrouw ervoor gekend om de weeën op gang te kunnen brengen met voetreflexologie, als dat nodig is.   Rond 10 u is ze bij ons en onderzoekt mij.  Een beetje opening en een beetje verstrijken van de baarmoederhals, meer niet.   Dus we installeren ons beide in de zetel voor het voetenwerk.  Iets voor 11u is ze weer weg.

Nadat ze vertrokken is, maken we ons klaar voor en wandelingetje.
Maar daar komt niks meer van in huis.  Ik ga naar toilet en net als vorige keer, begint het ineens volle bak te rommelen in buik.  Één grote weeënbrei waar ik niet veel mee kan.
Ik leg me op bed beneden een beetje te kronkelen.  Maak een kersenpitje warm, maar dat helpt niet veel.
Dan pas realiseer ik me dat het echt wel weeën zijn, en doe hetzelfde als wat vorige keer zo hielp: op handen en knieën zitten in de zetel en je papa vragen om onderaan mijn rug te duwen.
Ja, dat helpt.  Zo kunnen we ertegen.  En komen we al snel in een duidelijk ritme.
Ondertussen belt je papa de vroedvrouw, die algauw weer daar is.
Ze installeert zich rustig aan tafel en laat ons doen.
Ze helpt het bad te vullen en even later mag ik er al in.
Dat doet zo'n deugd en ik kan fijn over de rand hangen.
Het gaat snel, algauw krijg ik amper rust tussen de weeën door.

Het lijkt echt al vollen bak arbeid, "maar ik ben nog zo helder?" Merk ik luidop op.

Ik voel mijn krachten snel minderen en heb dorst.  Ik herinner me dat er (erg uitzonderlijk) nog een fles cola in de koelkast ligt en vraag een glas.  Dat doet deugd.
De vroedvrouw vraagt of ik wil onderzocht worden.  Eigenlijk zegt dat niet veel, maar ik ben toch nieuwsgierig, dus zeg ik ja.  4 cm opening en baarmoederhals volledig verstreken.  "4 cm maar?"  Dat strookt niet met wat ik voel.  Maar ze zegt: Liesbeth, zoals dat hier gaat, ben je binnen het uur bevallen."  Ah, dus toch al zover als ik het gevoel heb dat ik ben.

Na en tijdje voel ik me toch echt vermoeid geraken, ook mijn knieën.  Ik denk aan het perswerk dat nog moet komen en draai mij om om even op mijn rug te liggen, ook al gaat het opvangen van de weeën moeilijker zo.  Je papa gaat in bad zitten, zodat ik tussen zijn benen kan leunen.  Het word me echt te heftig en ik zeg dat ik niet meer kan.
De vroedvrouw antwoordt: "dan is het bijna zover."
Dat weet ik wel, maar ik moest het toch even kwijt.  Want waar blijft die persdrang toch?

Ze zegt ook dat ik wat aan het hyperventileren ben.  Zij en je papa helpen me concentreren op mijn ademhaling.
Ik ga terug op mijn knieën zitten en ja, dan voel ik bijna meteen de persdrang.

Ik voel ook meteen dat het persen effect heeft!  In tegenstelling tot bij je broer.  Dus ik gebruik al mijn kracht om mee te persen, zodat we hier snel vanaf zijn.
Na drie keer persen ben je eruit!!

De vroedvrouw duwt je onder water tussen mijn benen en ik mag je zelf aannemen en uit het water halen.
Oh, daar ben je meid!  Zo snel!
Het is 13u50.

Je opent een oogje, maar daarna val je in zwijm, trekt wit weg, en vergeet om te beginnen ademen.
De vroedvrouw probeert even je wakker te krijgen, maar ziet dat het niet goed gaat, knipt de navelstreng door en neemt je op het verzorgingskussen.  Ze gebruikt een ballonpomp om je ademhaling op gang te krijgen.  Je papa springt uit bad om je handje vast te houden en je aan te moedigen.  Ik zit nog wat verweesd in het bad, maar begin dan ook mee te supporteren: "komaan meisje, ademen."
Na een minuutje of twee, die voor ons een eeuwigheid lijken, adem je en ben je snel weer helemaal ok.  We krijgen je meteen terug in onze armen.
Onze kleine meid.

Je harttoontjes zijn nooit te veel gezakt, gedurende de hele bevalling en omdat het zo snel ging lag de ballon al klaar, want volgens de vroedvrouw gebeurt het vaker dat kindjes dan van de kaart zijn en niet doorhebben dat ze er werkelijk al zijn.  Zij was er gerust in, en je agpar score na vijf minuten is ook 10 op 10, maar wij waren toch wat geschrokken!

Je mag bij mama op de buik komen liggen en we geven je rustig de tijd om zelf de borst te vinden.  Je blijkt een natuurtalent drinkertje, kleine meid.

Ondertussen is de tweede vroedvrouw aangekomen, te laat voor de bevalling, maar nu kan ze wel nog assisteren met het opruimwerk.  

Ze leggen het verzorgingskussen op de zetel, zodat ik je goed kan zien en meten en wegen je, en testen je reflexen.

Je blijkt,inderdaad een erg kleine meid: 2,5 kg en 46 cm.
Toch mooi in verhouding.  Een heel schattig droppeke.
Een beetje vroeger dan gepland, maar wat zijn we blij dat je bij ons bent.
Welkom liefje.  Nu is ons gezinnetje compleet.

Met dank aan de vroedvrouwen van de Bolle Buik voor hun voortreffelijke begeleiding, om deze ervaring mogelijk te maken.