Ik wens jullie een wonderbaar nieuw jaar!
Vol mooie momenten om nooit te vergeten...
Posts tonen met het label persoonlijk. Alle posts tonen
Posts tonen met het label persoonlijk. Alle posts tonen
maandag 1 januari 2018
zondag 24 december 2017
vrijdag 24 november 2017
SMALL BUSINESS SATURDAY
Deze post komt er nadat ik:
- dit filmpje zag van Supergoods, wat ik een geniale campagne vind. Geen korting, maar je krijgt wel een cocktail als je er gaat winkelen vandaag! De lieverds.
- bij Big City Life las over Small Business Saturday, en ja, natuurlijk wil ik er ook over bloggen, want het ligt me nauw aan het hart.
Om zoveel mogelijk lokaal te kopen en in kleine Belgische webshops.
En ook wel gewoon in Leuvense winkeltjes, want waar ik een hele tijd vooral online kocht, ga ik nu terug vaker naar een 'stenen' winkel, omdat dat eigenlijk leuker is en er ook steeds meer winkels zijn in Leuven die lokaal en eerlijk verkopen.
Al is online wel makkelijk soms, en kan ik dan helemaal in de wolken zijn van hoe veel moeite er gedaan is om mijn spulletjes mooi in te pakken en mij vrolijk te maken.
Dus probeer het eens deze kerst om de grote ketens te negeren, en op zoek te gaan naar die echte mensen die met hart en ziel verkopen.
Hier enkele tips, maar vul gerust aan hieronder!
Content
:::verpakkingsloge winkel
Vorig weekend openden ze nog een tweede winkel in het fantastische project De Smidse en daar ben ik echt heel blij mee, want dat is lekker dichtbij.
Dries en Sarah zijn supervriendelijk, zo idealistisch om te beginnen met dit prachtige verhaal en ze hebben ook gewoon heel veel lekkers en moois! Zonder dat je met een overload aan plastiek naar huis gaat. Hoef ik niet uit te leggen dat ik hier heel enthousiast over ben, en zelfs aandeelhouder ben geworden om dit project te steunen.
MIRA
:::handgemaakte potten in beton
Ik kreeg ze cadeau voor mijn verjaardag van mijn ventje, met unieke aaibare plantjes erin, daar zorgden de dames van plekshop voor, waar de potten verkocht worden. Zalig cadeau.
Agatha
:::cake & taart
Zijn we nog maar zeer recent achter gekomen dat onze buurvrouw een paar huizen verder fantastische taarten bakt. Hebt u een feest in het vooruitzicht? Een aanrader, hoor!
Ik bestelde er nog geen taart (met de nadruk op nog), maar ze bakte cakejes voor de tweedehandsbeurs van onze school en was me dat een feest voor het oog én de smaakpapillen.
Nog zo'n kleine kunstwerkjes (beetje dezelfde romantische stijl vind ik), zijn de kaarsen van organiccocoon, te koop bij Thelma coffee & design.
Meer lekkers in Leuven is te vinden bij Patisserie Zuut.
Funky Fly
:::webshop kinderkleding
Een vriendin van mijn schoonzus opende deze winkel, waarvoor zij het logo ontwierp (ook een hele leuke small business ;-) ). Er kwam onlangs een pakje van daar toe, bleek voor Annabel haar verjaardag zijn en ik kan verzekeren: Annabel deed "a little happy dance" toen ze de kleertjes paste.
Petit Beau
:::schoen -en kledingwinkel voor kinderen (nu ja, voor mama ook) in Sint-Niklaas
Ik moet eerlijk zijn: dit is een beetje een gevaarlijke winkel voor mij, want ik vergeet er wel eens mijn "koop niet"-motto. Nu ja, de kinderen hebben nu eenmaal schoenen nodig, dus daarvoor is het the place to be. De zussen zijn supervriendelijk, en ze hebben duidelijk smaak, want een heel mooie selectie schoenen en Belgische mode.
Lies Scheerlinck
:::kook -en woonwinkel in Sint-Niklaas
Al jaar en dag een vaste waarde en iedereen die er ooit geweest is, snapt waarom ik ze hierbij zet.
Ze heeft de beste gift-wrapping-skills, maakt tijd om een koffietje voor je te zetten, al is het nog zo druk, en zoekt samen met jou naar wat je nodig hebt. Laten we zeggen dat mijn ouders hier zowat alles voor hun keuken en huishouden hebben gekocht en we zo eigenlijk van thuis uit de liefde voor small businesses hebben meegekregen.
PS: allemaal met liefde gelinkt, zoals altijd op mijn blog, is niks gesponsord.
- dit filmpje zag van Supergoods, wat ik een geniale campagne vind. Geen korting, maar je krijgt wel een cocktail als je er gaat winkelen vandaag! De lieverds.
- bij Big City Life las over Small Business Saturday, en ja, natuurlijk wil ik er ook over bloggen, want het ligt me nauw aan het hart.
Om zoveel mogelijk lokaal te kopen en in kleine Belgische webshops.
En ook wel gewoon in Leuvense winkeltjes, want waar ik een hele tijd vooral online kocht, ga ik nu terug vaker naar een 'stenen' winkel, omdat dat eigenlijk leuker is en er ook steeds meer winkels zijn in Leuven die lokaal en eerlijk verkopen.
Al is online wel makkelijk soms, en kan ik dan helemaal in de wolken zijn van hoe veel moeite er gedaan is om mijn spulletjes mooi in te pakken en mij vrolijk te maken.
Dus probeer het eens deze kerst om de grote ketens te negeren, en op zoek te gaan naar die echte mensen die met hart en ziel verkopen.
Hier enkele tips, maar vul gerust aan hieronder!
Content
:::verpakkingsloge winkel
Vorig weekend openden ze nog een tweede winkel in het fantastische project De Smidse en daar ben ik echt heel blij mee, want dat is lekker dichtbij.
Dries en Sarah zijn supervriendelijk, zo idealistisch om te beginnen met dit prachtige verhaal en ze hebben ook gewoon heel veel lekkers en moois! Zonder dat je met een overload aan plastiek naar huis gaat. Hoef ik niet uit te leggen dat ik hier heel enthousiast over ben, en zelfs aandeelhouder ben geworden om dit project te steunen.
MIRA
:::handgemaakte potten in beton
Ik kreeg ze cadeau voor mijn verjaardag van mijn ventje, met unieke aaibare plantjes erin, daar zorgden de dames van plekshop voor, waar de potten verkocht worden. Zalig cadeau.
Agatha
:::cake & taart
Zijn we nog maar zeer recent achter gekomen dat onze buurvrouw een paar huizen verder fantastische taarten bakt. Hebt u een feest in het vooruitzicht? Een aanrader, hoor!
Ik bestelde er nog geen taart (met de nadruk op nog), maar ze bakte cakejes voor de tweedehandsbeurs van onze school en was me dat een feest voor het oog én de smaakpapillen.
Nog zo'n kleine kunstwerkjes (beetje dezelfde romantische stijl vind ik), zijn de kaarsen van organiccocoon, te koop bij Thelma coffee & design.
Meer lekkers in Leuven is te vinden bij Patisserie Zuut.
Funky Fly
:::webshop kinderkleding
Een vriendin van mijn schoonzus opende deze winkel, waarvoor zij het logo ontwierp (ook een hele leuke small business ;-) ). Er kwam onlangs een pakje van daar toe, bleek voor Annabel haar verjaardag zijn en ik kan verzekeren: Annabel deed "a little happy dance" toen ze de kleertjes paste.
Petit Beau
:::schoen -en kledingwinkel voor kinderen (nu ja, voor mama ook) in Sint-Niklaas
Ik moet eerlijk zijn: dit is een beetje een gevaarlijke winkel voor mij, want ik vergeet er wel eens mijn "koop niet"-motto. Nu ja, de kinderen hebben nu eenmaal schoenen nodig, dus daarvoor is het the place to be. De zussen zijn supervriendelijk, en ze hebben duidelijk smaak, want een heel mooie selectie schoenen en Belgische mode.
Lies Scheerlinck
:::kook -en woonwinkel in Sint-Niklaas
Al jaar en dag een vaste waarde en iedereen die er ooit geweest is, snapt waarom ik ze hierbij zet.
Ze heeft de beste gift-wrapping-skills, maakt tijd om een koffietje voor je te zetten, al is het nog zo druk, en zoekt samen met jou naar wat je nodig hebt. Laten we zeggen dat mijn ouders hier zowat alles voor hun keuken en huishouden hebben gekocht en we zo eigenlijk van thuis uit de liefde voor small businesses hebben meegekregen.
PS: allemaal met liefde gelinkt, zoals altijd op mijn blog, is niks gesponsord.
dinsdag 21 november 2017
3 | 5
:::DRIE:::driedubbelvrolijk:::dolenthousiast:::deugnieteersteklas:::doetnietslieverdanhelpen:::datkannietstilzitten:::durfmijnietpoppemietenoemen'tisannabel
:::VIJF::: Vrolijk ::: Verzamelaarvanveren ::: Vansochtendstotsavondsbouwen (knikkerbanenoflego) ::: voeltdemuziekendanst-danst-danst
Zoals altijd was oktober een drukke feestmaand bij ons: Annabel werd drie (om correct te zijn begin november), Aaron 5 en ik 35. Genoeg te vieren, dus!
Gezien de grote hoeveelheid verzamelde veren van het voorbije jaar, die de zoon meebracht van school of vond onderweg, dacht ik: daar knutselen we wat mee (ben ik er ineens vanaf na de feesten.)
In de zomer las ik bij Petrol&Mint over de verfstiften van Posca en dacht :
1. zalig nieuw speelgoed voor de mama
2. als dat werkt op takken en eikels, dan zal dat ook wel lukken op veren.
Dus met ons drietjes gingen we aan de slag en in een mum van tijd hadden we een heel kleurrijke verenslinger en foto's voor op de uitnodigingen. We maakten er dan maar een soort thema van: kleine veertjes gingen in doorschijnende ballonnen en ik maakte ook chocolade veren voor op de taart. Oh ja, en vorig jaar kreeg Annabel een prachtig rokje met verenprint uit Australië cadeau, dus dat werd natuurlijk haar feestoutfit.
Er was moois en lekkers - thuisgemaakt en ook elders in Leuven gemaakt - maar bovenal gezelligheid, familie, vriend(inn)en, vriend(innet)jes (eentje die huilde als ze naar huis moest, zo leuk was het). Er was de zoon die al weken uitkeek naar zijn verjaardagsfeest en de spanning op dé dag bijna niet aankon en de dochter die geen benul had (hoewel ook wel weken op voorhand te pas en te onpas verkondigde "ik word drie jaar" -en dat ook wel bleef verkondigen na haar verjaardag) en zo verrast was en intens genoot van de "hiep hiep hiep hoera". "In de gloria" is nog steeds haar favoriete zangregel.
Er was schoonheid die dagen, in alle kleurschakeringen, in kleine dingen, in zijn menselijke imperfectie, feestelijkheid en alledaagsheid.
Er was dus alles waar ik zo van hou.
zondag 19 november 2017
DE WAARHEID UIT EEN KINDERTEKENING ??? - vervolg
De dochter, die komt dan weer hiermee thuis van school:
De juf zal wel vinden dat er nog werk aan de winkel is, maar ik vind het prachtig (en hilarisch, dat ook).
De juf zal wel vinden dat er nog werk aan de winkel is, maar ik vind het prachtig (en hilarisch, dat ook).
woensdag 15 november 2017
DE WAARHEID UIT EEN KINDERTEKENING
Gisteren kom ik thuis van het werk en vind een kleine tekening van onze zoon, die mijns inziens getuigt van een accuraat inzicht in ons landje en haar (onbestaande) ruimtelijke ordening - en dat voor een (kersverse) 5-jarige:
- de auto's staan allemaal in de file
- eentje is door het rood gereden
- de bebouwing lijkt op de standaard Vlaamse verkaveling
(de losse strepen zijn een toevoeging van zus)
- de auto's staan allemaal in de file
- eentje is door het rood gereden
- de bebouwing lijkt op de standaard Vlaamse verkaveling
(de losse strepen zijn een toevoeging van zus)
vrijdag 10 november 2017
GEEN GEDONDER IN KEULEN - COLOGNE IS FOR LOVERS
We moeten zeker nog eens terug, want het Kolumba museum stond in stelling en we zijn er ook niet binnen geweest wegens gebrek aan tijd, maar hé, een mens kan maar beter nog een reden hebben om eens terug te keren, zeker gezien het niet ver is en het er zo zalig is.
We moeten zeker nog eens terug, ook met de kindjes, want er was een soort van Sluispark aan de Rijn, er was onderweg ergens een metrostation waar de onderkant van de roltrap bekleed was met gekleurd glas waardoor je het mechanisme kon zien -wij dachten meteen: oh, onze Aaron zou hier zot van zijn, en omdat Aaron na het zien van de foto's van de Hohenzollernbrucke, ze meteen nabouwde met zijn sporen, en hij heeft niet eens bogen, nee, hij gebruikte daar zijn bochten voor en zette die verticaal.
(dat kind is zo'n creatieve bouwer! en heeft altijd alles gezien en wil weten hoe alles in mekaar zit! toch iets met de appel en de boom, resp. mama en papa).
We gingen dus een paar daagjes met ons twee naar Keulen.
Oorspronkelijke bedoeling was Porto (ik wilde wat zon en we hebben sinds onze huwelijksreis in 2009 geen vliegtuig meer genomen, dus ik vond dat het nog wel eens mocht), maar de tickets in het weekend na Allerheiligen waren zoooo duur (eigenlijk terecht natuurlijk, de milieukost indachtig), dat het toch maar weer dichterbij werd. En we hebben het ons niet beklaagd.
De zon was van de partij en het was een zeer aangename stad.
We houden van steden.
(Liefst grote steden, wat voor mij wil zeggen: met een metro)
Het hotel buitenstappen en meteen het voelen bruisen.
Al die mogelijkheden, allemaal binnen voetjesbereik.
Maar genoeg geschreven, nu laat ik de beelden spreken.
In order of appearance:
1-2-3: kuieren en fotograferen en eten in het Belgisches Viertel
4: kaarsje branden in de Dom (die uiteraard indrukwekkend is, maar het viel me op dat er héél veel indrukwekkende, vooral Romaanse, kerken zijn in Keulen)
5: zicht op de Dom en de brug, by night
6-7: nog wat op ontdekking in het Belgisches Viertel
8: de oude Gestapo Gevangenis in het EL-DE-Haus
9-10-11: ontbijtbar en rozen en zon in het Belgisches Viertel (alweer, ja, we logeerden er en het was er goed vertoeven)
12-13: fotograferen en kuieren in Ehrenfeld, nog zo'n leuke buurt
14: Cologne is for lovers 💜💜
Na het zien van dit hilarische filmpje, heb ik gewoon genoten van het moment en geen foto's gemaakt van al ons eten, al was het wel fotowaardig. Dat gezegd zijnde hebben instagram en blogs mij wel geholpen om leuke plekjes te vinden.
Lekker en gezellig (en gezond) gegeten bij:
Cafe Buur (heerlijk, wou dat ik wist wat ze in hun pompoensoep deden, maar ik had het er wel aan de stok met een paar boontjes die in mijn mond jalapeno pepers bleken...)
Cafe Noa (de dressing op hun salade zeg! wil ik ook ooit kunnen, zo simpel, zo goed)
Kaffee und Kuchen (we namen een grote pot granola mee naar huis als souvenir, need I say more)
Ut Han (lekker eten voor (te) weinig geld en supervriendelijk)
Yummy (zeer goede cappuccino volgens mijn ventje, het ontbijt de vorige dag bij kaffee und kuchen was wel veel beter, maar het kleine barretje is te schattig voor woorden)
Cafe Sehnsucht (met een fantastische foto van het prachtige moderne glasraam uit de Dom, het is mij niet gelukt om dat echt goed te fotograferen)
De kindjes hadden ondertussen ook een zalige vakantie bij omi & opi met nichtje & neefje en tante M, waarvoor mijn oprechte dank. (ook met roltrappen, maar dan de houten van de voetgangerstunnel in Antwerpen, daar was Aaron ook danig van onder de indruk.)
maandag 2 oktober 2017
zondag 14 mei 2017
NIEUW JASJE + CADEAUTJE
Eindelijk!
Een nieuw jasje voor deze blog.
Ik mag echt wel EINDELIJK zeggen, want het eerste schetsje voor het nieuwe logo tekende ik op 28 januari 2015.
Ahum.
Ach ja, u kent dat wel: iets met gebrek aan tijd en energie, en ook iets met "de tijd vliegt".
Ik leer geduld te hebben (met vallen en opstaan).
Nu is mijn stekje hier eindelijk zoals ik het wou.
(nu ja, bijna, maar aan perfectie doen we niet.)
Ik ben blij en hoop dat jullie er ook blij van worden.
Omdat dit een heuglijke dag is, en er altijd een goede reden is om te vieren, geef ik graag een ONtROEREND papierliefde-setje weg.
Gewoon hieronder even reageren, en wie weet komen tHUISGEMAAKTE inkleurkaartjes voor jong & oud (die je ook hier kan downloaden) met bijhorende zelfgevouwen enveloppen, confetti en een gepersonaliseerd inspiratie-notitieboekje jouw richting uit!
Mocht je ook in blogger aan de slag willen, deel ik hier wat links die mij hebben geholpen:
Creating your own Blogger template from scratch, sort of
Howtoblogdesign
How to add a contact form on a blogger blog
Nog een fijne (zon)dag verder!
Een nieuw jasje voor deze blog.
Ik mag echt wel EINDELIJK zeggen, want het eerste schetsje voor het nieuwe logo tekende ik op 28 januari 2015.
Ahum.
Ach ja, u kent dat wel: iets met gebrek aan tijd en energie, en ook iets met "de tijd vliegt".
Ik leer geduld te hebben (met vallen en opstaan).
Nu is mijn stekje hier eindelijk zoals ik het wou.
(nu ja, bijna, maar aan perfectie doen we niet.)
Ik ben blij en hoop dat jullie er ook blij van worden.
Omdat dit een heuglijke dag is, en er altijd een goede reden is om te vieren, geef ik graag een ONtROEREND papierliefde-setje weg.
Gewoon hieronder even reageren, en wie weet komen tHUISGEMAAKTE inkleurkaartjes voor jong & oud (die je ook hier kan downloaden) met bijhorende zelfgevouwen enveloppen, confetti en een gepersonaliseerd inspiratie-notitieboekje jouw richting uit!
Mocht je ook in blogger aan de slag willen, deel ik hier wat links die mij hebben geholpen:
Creating your own Blogger template from scratch, sort of
Howtoblogdesign
How to add a contact form on a blogger blog
Nog een fijne (zon)dag verder!
zondag 16 april 2017
40 DAGEN BLOGGEN: THE END
#40dagenbloggen
De start van #40dagenbloggen veroorzaakte een soort van woordenstroom die niet meer te stoppen was... Kathleen en haar vragen waren niet de enige schuldige daaraan, ook andere blogs (nieuwe die ik ontdekt heb of oude bekenden) schreven in deze periode heel veel inspirerende teksten, waardoor ik ook echt MOEST schrijven.
Daarmee is het doel van 40 DAGEN BLOGGEN zeker bereikt: bezinnen en hoe beter bezinnen dan door te lezen, te praten en te schrijven.
20 blogposts afwerken en publiceren is dan weer een andere zaak.
Niet alles heeft de blog gehaald, sommigen staan nog in draft en komen nog.
Ik ben eerder een slow blogger aan het worden: dingen moeten rijpen...
Hoewel er soms ook heel simpele posts zijn, waar niet echt lang over nagedacht is, en die gewoon snel online worden gegooid.
Beide hebben hun charme, en beiden horen voor mij bij het bloggen.
En soms zijn er natuurlijk belangrijkere dingen in het leven dan bloggen.
Naar buiten, spelen, praten, planten, bloesems, vakantie, familie, vrienden, naar zee,...
De lente!
Nieuw leven.
Hoop.
De essentie van Pasen dus.
Ik wens jullie allemaal een vrolijk Pasen!
De start van #40dagenbloggen veroorzaakte een soort van woordenstroom die niet meer te stoppen was... Kathleen en haar vragen waren niet de enige schuldige daaraan, ook andere blogs (nieuwe die ik ontdekt heb of oude bekenden) schreven in deze periode heel veel inspirerende teksten, waardoor ik ook echt MOEST schrijven.
Daarmee is het doel van 40 DAGEN BLOGGEN zeker bereikt: bezinnen en hoe beter bezinnen dan door te lezen, te praten en te schrijven.
20 blogposts afwerken en publiceren is dan weer een andere zaak.
Niet alles heeft de blog gehaald, sommigen staan nog in draft en komen nog.
Ik ben eerder een slow blogger aan het worden: dingen moeten rijpen...
Hoewel er soms ook heel simpele posts zijn, waar niet echt lang over nagedacht is, en die gewoon snel online worden gegooid.
Beide hebben hun charme, en beiden horen voor mij bij het bloggen.
En soms zijn er natuurlijk belangrijkere dingen in het leven dan bloggen.
Naar buiten, spelen, praten, planten, bloesems, vakantie, familie, vrienden, naar zee,...
De lente!
Nieuw leven.
Hoop.
De essentie van Pasen dus.
Ik wens jullie allemaal een vrolijk Pasen!
zondag 9 april 2017
WERELDVERBETERAAR IN HET KLEINE GEBAAR #40dagenbloggen
#40dagenbloggen: Welk klein gebaar wordt doorgaans onderschat?
Misschien worden kleine gebaren in het algemeen onderschat.
Een kus voor je vertrekt.
Een handdruk bij een ontmoeting.
Een kaartje sturen.
Random acts of kindness.
Je ziet steeds vaker mensen die daar wel mee bezig zijn.
Els hangt gelukvissen en geluksplanten.
Marieke spotte een happy face op een besneeuwde auto.
In ons dorp zie ik verschillende raamtekeningen en ik word daar vrolijk van.
Zelf kreeg ik heel positieve reacties op het raamgedicht.
...
Het zijn kleine dingen, die je blij kunnen maken.
Ga je daarmee de wereld veranderen?
Misschien niet.
Of misschien net wel.
Een klein beetje.
Want wat als je dag goed begint door zoiets, dan draag je dat mee en draag je dat verder uit.
Als jij blij bent, kan je ook meer om met stress of tegenslagen, heb je meer geduld met anderen, enz...
Laatst blogde Kelly deze prachtige parabel:
Kleine gebaren voeden de witte wolf.
Vreugde wordt door cynici misschien afgedaan als onbelangrijk.
Zij denken dat het iets oppervlakkigs is, maar zij dwalen.
Ik las laatst een prachtig essay op aesthetics of joy.
Dat het helemaal niet oppervlakkig is.
Dat je geluk kunt cultiveren van buitenuit.
Door objecten, omgevingen te creëren die vreugdevol zijn.
En vermoedelijk kunnen we zo blij én gelukkig worden van mooie dingen,
omdat iemand onbekend zijn tijd en energie daarin heeft gestoken om het mooi te maken, om jou blij te maken.
Daar word je door ontroerd, als mens (zelfs de cynici), dat iemand anders erom geeft om een glimlach op je gezicht te toveren.
Vertel me eens: op welke manier wil jij de wereld een stukje mooier kleuren?
Misschien worden kleine gebaren in het algemeen onderschat.
Een kus voor je vertrekt.
Een handdruk bij een ontmoeting.
Een kaartje sturen.
Random acts of kindness.
Je ziet steeds vaker mensen die daar wel mee bezig zijn.
Els hangt gelukvissen en geluksplanten.
Marieke spotte een happy face op een besneeuwde auto.
In ons dorp zie ik verschillende raamtekeningen en ik word daar vrolijk van.
Zelf kreeg ik heel positieve reacties op het raamgedicht.
...
Het zijn kleine dingen, die je blij kunnen maken.
Ga je daarmee de wereld veranderen?
Misschien niet.
Of misschien net wel.
Een klein beetje.
Want wat als je dag goed begint door zoiets, dan draag je dat mee en draag je dat verder uit.
Als jij blij bent, kan je ook meer om met stress of tegenslagen, heb je meer geduld met anderen, enz...
Laatst blogde Kelly deze prachtige parabel:
An old Cherokee is teaching his grandson about life. “A fight is going on inside me,” he said to the boy.
“It is a terrible fight and it is between two wolves. One is evil – he is anger, envy, sorrow, regret, greed, arrogance, self-pity, guilt, resentment, inferiority, lies, false pride, superiority, and ego.” He continued, “The other is good – he is joy, peace, love, hope, serenity, humility, kindness, benevolence, empathy, generosity, truth, compassion, and faith. The same fight is going on inside you – and inside every other person, too.”
The grandson thought about it for a minute and then asked his grandfather, “Which wolf will win?”
The old Cherokee simply replied, “The one you feed.”
“It is a terrible fight and it is between two wolves. One is evil – he is anger, envy, sorrow, regret, greed, arrogance, self-pity, guilt, resentment, inferiority, lies, false pride, superiority, and ego.” He continued, “The other is good – he is joy, peace, love, hope, serenity, humility, kindness, benevolence, empathy, generosity, truth, compassion, and faith. The same fight is going on inside you – and inside every other person, too.”
The grandson thought about it for a minute and then asked his grandfather, “Which wolf will win?”
The old Cherokee simply replied, “The one you feed.”
Kleine gebaren voeden de witte wolf.
Vreugde wordt door cynici misschien afgedaan als onbelangrijk.
Zij denken dat het iets oppervlakkigs is, maar zij dwalen.
Ik las laatst een prachtig essay op aesthetics of joy.
Dat het helemaal niet oppervlakkig is.
Dat je geluk kunt cultiveren van buitenuit.
Door objecten, omgevingen te creëren die vreugdevol zijn.
En vermoedelijk kunnen we zo blij én gelukkig worden van mooie dingen,
omdat iemand onbekend zijn tijd en energie daarin heeft gestoken om het mooi te maken, om jou blij te maken.
Daar word je door ontroerd, als mens (zelfs de cynici), dat iemand anders erom geeft om een glimlach op je gezicht te toveren.
Vertel me eens: op welke manier wil jij de wereld een stukje mooier kleuren?
zaterdag 8 april 2017
GO VEGGIE #40dagenbloggen
#40dagenbloggen:
To veggie or not to veggie.
In tijden van Dagen Zonder Vlees weer een hot item.
Er wordt vanalles over geschreven in de kranten, zinnig & onzinnig.
Hier schrijf ik, hoe wij het zien ten huize Ontroerend Goed, op dit moment in ons leven.
Wij zijn 4/5 vegetarisch.
Wij eten nog vlees en vis, maar niet zo vaak.
Bij de eerste actie van Dagen Zonder Vlees, schreef ik me in.
Waarom?
Omdat het beter was voor het milieu.
En de actie was een schop onder de kont om het eindelijk eens te proberen: vegetarisch te koken.
En dan bedoel ik dus niet: vleesje vervangen door een burger. Dat is dan vegetarisch, maar erg gezond lijkt het me niet.
We werden halftijds vegetariër en voelden ons daar goed bij.
Want wat blijkt, ALWEER, zoals met alles dat beter is voor het milieu:
het is ook beter voor jezelf.
Mijn spijsvertering gaat alleszins veel beter sinds we overwegend veggie eten.
Toen kwam de eerste zwangerschap en raar maar waar, warme groenten vond ik vies.
Ik wilde vlees, vlees en spaghetti bolognèse.
Het voelde heel vreemd: je wil toch net gezond eten als je zwanger bent, maar goed, er werd terug meer vlees gegeten.
Met een baby in huis en terug gaan werken, werd het chaos. Dat gezond koken kwam er amper nog van... Met baby twee werd dat niet echt beter.
Een dik jaar geleden had ik daar genoeg van, en probeerden we een vegetarische bio-foodbox.
Wat een gemak: geen boodschappen doen!
En het leverde me heel veel leuke vegetarische recepten, die ik eigenlijk als "sjabloon" kan gebruiken, zoals Dorien het beschrijft.
Vorige zomer werden we eindelijk lid van het voedselteam. (dank u voor het zetje, Nele.)
Ik wilde het al heel lang, maar het eerste team in ons dorp was volzet, en toen waren er de babies en de bovenvermelde chaos.
En nu heb ik spijt dat we het niet eerder deden, want hoe heerlijk zijn de groentepakketten van het voedselteam? Echt, ik vind het een serieuze aanrader.
Je hoeft geen boodschappen te doen.
Enkel via de webwinkel bestellen en op vrijdagavond je groentjes (en fruit en kaas en hoevevlees en plantaardige boterhamspread en vers gebakken havermoutkoekjes en...) gaan afhalen in het buurthuis en dan bedenken wat je met alle ingrediënten die je nu in huis hebt, gaat maken.
Op de één of andere manier word ik daar ontzettend creatief van.
Ja, natuurlijk moet ik af en toe nog eens langs de natuurwinkel om wat dingen bij te kopen.
Maar echte boodschappen doe ik nog maar 1 keer per maand.
Mijn ventje is lovend over al het lekkers dat op tafel verschijnt.
"Heerlijk."
De zoon zegt het nu ook al af en toe. "Heerlijk, mama."
Met goede ingrediënten is dat eigenlijk niet moeilijk. Er zit ook steeds iets bij dat ik nog nooit gemaakt heb, dus dan moet je wel nieuwe recepten zoeken en proberen.
Eerst durfde ik mijn foodbox-abonnement niet helemaal opzeggen, uit schrik dat de kook-energie en inspiratie zou minderen, maar intussen zijn we nu toch al een half jaar goed bezig en heb ik het toch stop gezet.
Waarom zijn we dan niet volledig vegetarisch?
Welja, ten eerste eet ik heel graag vis en vlees, en vind ik dat dat wel mag, alleen met mate.
Dan probeer ik wel om vlees uit de supermarkt te vermijden (al gebeurt het nog wel eens) en zo veel mogelijk duurzaam vlees te kopen (hoevevlees via het voedselteam of bij een goede slager).
Het helpt volgens mij ook om het te blijven volhouden.
Dat we als we uit gaan eten of bij vrienden wel gewoon vlees of vis kunnen eten.
Ten tweede denk ik dat het voor de kinderen nodig is.
Ik zeg niet dat het onmogelijk is om kinderen vegetarisch op te voeden, maar ik zou me toch de hele tijd zorgen maken of ze wel alles binnen hebben wat ze nodig hebben (want groenten gaan er nu eenmaal niet altijd zo gemakkelijk in en noten, wel Annabel, die eet niet liever, maar Aaron moet er niet van weten. Behalve cashewnoten als ze gewokt zijn met sojasaus, dat eet ie dan weer wel.)
En jullie? Eten jullie (soms) veggie? En hoe doe je dat met je kinderen?
To veggie or not to veggie.
In tijden van Dagen Zonder Vlees weer een hot item.
Er wordt vanalles over geschreven in de kranten, zinnig & onzinnig.
Hier schrijf ik, hoe wij het zien ten huize Ontroerend Goed, op dit moment in ons leven.
Wij zijn 4/5 vegetarisch.
Wij eten nog vlees en vis, maar niet zo vaak.
Bij de eerste actie van Dagen Zonder Vlees, schreef ik me in.
Waarom?
Omdat het beter was voor het milieu.
En de actie was een schop onder de kont om het eindelijk eens te proberen: vegetarisch te koken.
En dan bedoel ik dus niet: vleesje vervangen door een burger. Dat is dan vegetarisch, maar erg gezond lijkt het me niet.
We werden halftijds vegetariër en voelden ons daar goed bij.
Want wat blijkt, ALWEER, zoals met alles dat beter is voor het milieu:
het is ook beter voor jezelf.
Mijn spijsvertering gaat alleszins veel beter sinds we overwegend veggie eten.
Toen kwam de eerste zwangerschap en raar maar waar, warme groenten vond ik vies.
Ik wilde vlees, vlees en spaghetti bolognèse.
Het voelde heel vreemd: je wil toch net gezond eten als je zwanger bent, maar goed, er werd terug meer vlees gegeten.
Met een baby in huis en terug gaan werken, werd het chaos. Dat gezond koken kwam er amper nog van... Met baby twee werd dat niet echt beter.
Een dik jaar geleden had ik daar genoeg van, en probeerden we een vegetarische bio-foodbox.
Wat een gemak: geen boodschappen doen!
En het leverde me heel veel leuke vegetarische recepten, die ik eigenlijk als "sjabloon" kan gebruiken, zoals Dorien het beschrijft.
Vorige zomer werden we eindelijk lid van het voedselteam. (dank u voor het zetje, Nele.)
Ik wilde het al heel lang, maar het eerste team in ons dorp was volzet, en toen waren er de babies en de bovenvermelde chaos.
En nu heb ik spijt dat we het niet eerder deden, want hoe heerlijk zijn de groentepakketten van het voedselteam? Echt, ik vind het een serieuze aanrader.
Je hoeft geen boodschappen te doen.
Enkel via de webwinkel bestellen en op vrijdagavond je groentjes (en fruit en kaas en hoevevlees en plantaardige boterhamspread en vers gebakken havermoutkoekjes en...) gaan afhalen in het buurthuis en dan bedenken wat je met alle ingrediënten die je nu in huis hebt, gaat maken.
Op de één of andere manier word ik daar ontzettend creatief van.
Ja, natuurlijk moet ik af en toe nog eens langs de natuurwinkel om wat dingen bij te kopen.
Maar echte boodschappen doe ik nog maar 1 keer per maand.
Mijn ventje is lovend over al het lekkers dat op tafel verschijnt.
"Heerlijk."
De zoon zegt het nu ook al af en toe. "Heerlijk, mama."
Met goede ingrediënten is dat eigenlijk niet moeilijk. Er zit ook steeds iets bij dat ik nog nooit gemaakt heb, dus dan moet je wel nieuwe recepten zoeken en proberen.
Eerst durfde ik mijn foodbox-abonnement niet helemaal opzeggen, uit schrik dat de kook-energie en inspiratie zou minderen, maar intussen zijn we nu toch al een half jaar goed bezig en heb ik het toch stop gezet.
Waarom zijn we dan niet volledig vegetarisch?
Welja, ten eerste eet ik heel graag vis en vlees, en vind ik dat dat wel mag, alleen met mate.
Dan probeer ik wel om vlees uit de supermarkt te vermijden (al gebeurt het nog wel eens) en zo veel mogelijk duurzaam vlees te kopen (hoevevlees via het voedselteam of bij een goede slager).
Het helpt volgens mij ook om het te blijven volhouden.
Dat we als we uit gaan eten of bij vrienden wel gewoon vlees of vis kunnen eten.
Ten tweede denk ik dat het voor de kinderen nodig is.
Ik zeg niet dat het onmogelijk is om kinderen vegetarisch op te voeden, maar ik zou me toch de hele tijd zorgen maken of ze wel alles binnen hebben wat ze nodig hebben (want groenten gaan er nu eenmaal niet altijd zo gemakkelijk in en noten, wel Annabel, die eet niet liever, maar Aaron moet er niet van weten. Behalve cashewnoten als ze gewokt zijn met sojasaus, dat eet ie dan weer wel.)
En jullie? Eten jullie (soms) veggie? En hoe doe je dat met je kinderen?
vrijdag 7 april 2017
FAVORIETEN OP VRIJDAG: FAVORIETE KANTOORARTIKEL #40dagenbloggen
#40dagenbloggen: Je favoriete kantoorartikel op je werkplek.
Je kan het eigenlijk geen kantoorartikel noemen, maar bon:
mijn glas water.
Geen koffie voor mij. Enkel een theetje tijdens de middagpauze.
En verder drink ik dus veel water tijdens het werken.
Van de kraan. Liefst op kamertemperatuur.
Nog waard om te vermelden:
Een gigantisch scherm (onontbeerlijk om te tekenen),
een simpel potlood (idem)
en een fantastisch architecturaal uitzicht (onontbeerlijk voor mijn ziel).
Je kan het eigenlijk geen kantoorartikel noemen, maar bon:
mijn glas water.
Geen koffie voor mij. Enkel een theetje tijdens de middagpauze.
En verder drink ik dus veel water tijdens het werken.
Van de kraan. Liefst op kamertemperatuur.
Nog waard om te vermelden:
Een gigantisch scherm (onontbeerlijk om te tekenen),
een simpel potlood (idem)
en een fantastisch architecturaal uitzicht (onontbeerlijk voor mijn ziel).
zondag 26 maart 2017
LESS IS MORE?
Less is more.
Als architect is het niet zozeer mijn leuze.
Less is a bore, zou ik eerder zeggen.
Niet dat Ludwig Mies van der Rohe geen fantastische architectuur maakte.
Uiteraard wel.
En de architectuur van Robert Venturi, welja, eerlijk gezegd ronduit lelijk, maar goed, kind van z'n tijd.
Doe dan maar Yes is More, zoals Bjorke Ingels het zegt.
 |
| Afbeeldingen via google afbeeldingen (bronnen: archdaily / bovenste rij uit het boek Yes is More, van BIG) |
Ik heb niets met cleane, afgelikte architectuur, waarmee we in de jaren '90 bestookt werden in tijdschriften (en waardoor mensen een afkeer kregen van "modern", een woord dat zo misbruikt wordt, maar dat is een ander verhaal).
Interieurs waar geen kaartje op de kast mag staan, of een fotomagneet op de koelkast, of godbetert een blokje speelgoed op de vloer. Waar niet in mag geleefd worden, dus eigenlijk.
(Interieurs die bemeubeld werden/worden om te fotograferen en daarna pas echt bewoond.)
Ik hou wel van hedendaagse architectuur met strakke lijnen, maar dan in contrast met het organische, met textuur en kleur.
Ik hou van hout, dat wisten jullie al, en van materialen die mooier wordt met ouder worden, door gebruik, gepatineerd.
"Use leaves traces, alters surfaces, and modifies space. Places wear. Why should we deny this? Why fight such a common phenomenon? Isn’t it worthwhile to take on use and wear in architecture?
(...) Wear humanizes architecture and brings it to life." (bron)
Rotor maakte in 2010 een sublieme installatie op de architectuurbiënnale van Venetië, waarbij ze gebruikte vloeronderdelen, traptreden, enz... als kunstwerken aan de muur hingen. Het was prachtig.
En het deed me anders kijken: het 'verslijten' van materialen is een compliment voor de architectuur, want het betekent dat het gebouw gebruikt wordt. Dat herinneringen gemaakt worden en hun sporen nalaten - een troost bij de zoveelste gemorste fruitsap op onze gepolierde beton.
(...) Wear humanizes architecture and brings it to life." (bron)
Rotor maakte in 2010 een sublieme installatie op de architectuurbiënnale van Venetië, waarbij ze gebruikte vloeronderdelen, traptreden, enz... als kunstwerken aan de muur hingen. Het was prachtig.
En het deed me anders kijken: het 'verslijten' van materialen is een compliment voor de architectuur, want het betekent dat het gebouw gebruikt wordt. Dat herinneringen gemaakt worden en hun sporen nalaten - een troost bij de zoveelste gemorste fruitsap op onze gepolierde beton.
Dat gezegd zijnde, word ik in mijn dagelijks leven wél steeds warmer van Less is More.
Omdat er al zoveel is.
Veel te veel.
There's too much of everything...
In onze kleerkast, in al onze kasten eigenlijk, in de winkelrekken, ...
Ik ga zelden nog winkelen, en als ik het wel doe, kan ik zo overweldigd worden.
Door de hoeveelheid aan spullen en het idee dat de helft waarschijnlijk niet eens verkocht geraakt en rechtstreeks op de afvalberg belandt!
En hoe heerlijk is het om in een restaurant te gaan eten, waar er keuze is uit:
de schotel van de dag of de ovenschotel van de dag.
Slaaf van onze spullen.
Dan moeten we er bij *k*a nieuwe opbergmeubels voor gaan kopen
(opbergen, ik vermoed dat het hun meest gebruikte trefwoord moet zijn).
Om al die spullen in te steken.
Dus ja,
er staan uitnodigingen en kaartjes op mijn schap in de keuken,
er staan Marokkaanse glaasjes, omdat we die kregen van Mohamed uit onze straat,
er staan oude stella flessen, die we vonden bij het uitgraven van de fundering van onze tuinmuur.
maar er staan niet: dit fantastische sleutelrekje en deze hippe lichtkrant.
Hoewel ik ze héél mooi vind, en ik hou van mooie dingen.
Maar ik heb ze niet nodig.
En waar ga ik dat dan zetten binnen 3 maand, als er weer iets anders mooi verschijnt?
Dus ja,
in een klein huis wonen,
heeft zijn voordelen.
Uiteraard, het is compacter, minder energievretend, enz..
We hebben er bewust voor gekozen.
Maar een onbewust voordeel is
dat de hamster in mij gedwongen wordt om te kiezen.
Om op te ruimen en om heel goed na te denken alvorens iets in huis te halen.
Dus ja,
een capsule wardrobe,
dat zegt me wel wat,
al vind ik het ook héél moeilijk.
Ik deed vorig jaar meer dan 50 kledingstukken weg.
En nog heb ik er te veel.
Maar me beperken tot 33 stukken, inclusief schoenen en jassen?
Zou dat haalbaar zijn?
Dus ja,
ik ben wat laat met mijn goede voornemens.
Ik was er al mee bezig, dus het is niks nieuws,
maar als er iets is dit jaar,
waar ik extra aandacht voor ga hebben,
dan is het dit.
Niks kopen. Ontspullen.
Alle ballast overboord.
Travel light.
Hoe doen jullie dat?
zaterdag 18 maart 2017
INPAKKEN EN WEGWEZEN #40dagenbloggen
#40dagenbloggen: Zou je je leven zoals het nu is achterlaten en ergens anders opnieuw starten?
Nee.
Ik mag dan wel mijn hart eens een beetje verloren zijn in Freiburg,
echt verhuizen daarheen is nog een ander paar mouwen.
Op reis ben ik ook altijd blij om terug naar huis te gaan.
Ik begrijp de verleiding.
Dromen dat het elders beter is.
Jeweetwel: dat groener gras.
Meer zon, meer zee.
Maar jezelf neem je altijd mee.
Als je hier niet content bent, waarom zou je het elders ineens wel worden?
Ik zou moeite hebben om mijn familie en vrienden achter te laten.
Maar ik heb natuurlijk wat geluk gehad met mijn familie.
In sommige omstandigheden kan ik het wel begrijpen.
Dat het helpt om afstand te nemen - letterlijk.
Dat het helpt ook om in een minder stresserende maatschappij te gaan leven.
Maar ik zit eerder zo in mekaar, dat ik tevreden ben (probeer te zijn) met wat ik heb en waar ik ben, en dat wat ik wil veranderen, traag maar gestaag probeer te veranderen.
Hier en nu.
In kleine beetjes.
Niet met de grote switch.
Evolutie eerder dan revolutie.
En wie ben jij: het bootje daarachter aan de horizon of de geduldige visser op het strand?
(in Tréogat, Bretagne)
Nee.
Ik mag dan wel mijn hart eens een beetje verloren zijn in Freiburg,
echt verhuizen daarheen is nog een ander paar mouwen.
Op reis ben ik ook altijd blij om terug naar huis te gaan.
Ik begrijp de verleiding.
Dromen dat het elders beter is.
Jeweetwel: dat groener gras.
Meer zon, meer zee.
Maar jezelf neem je altijd mee.
Als je hier niet content bent, waarom zou je het elders ineens wel worden?
Ik zou moeite hebben om mijn familie en vrienden achter te laten.
Maar ik heb natuurlijk wat geluk gehad met mijn familie.
In sommige omstandigheden kan ik het wel begrijpen.
Dat het helpt om afstand te nemen - letterlijk.
Dat het helpt ook om in een minder stresserende maatschappij te gaan leven.
Maar ik zit eerder zo in mekaar, dat ik tevreden ben (probeer te zijn) met wat ik heb en waar ik ben, en dat wat ik wil veranderen, traag maar gestaag probeer te veranderen.
Hier en nu.
In kleine beetjes.
Niet met de grote switch.
Evolutie eerder dan revolutie.
En wie ben jij: het bootje daarachter aan de horizon of de geduldige visser op het strand?
(in Tréogat, Bretagne)
donderdag 16 maart 2017
IK KUS MIJN TWEE POLLEKES... #40dagenbloggen
#40dagenbloggen: Waarvoor in je leven kus je nog iedere dag uw twee pollekes?
Voor mijn wortels.
Voor het gezin waarin ik ben opgegroeid.
Een warm nest.
Waar ik alle kansen kreeg om me te ontplooien.
(extra geluk: dat gezin bevond zich in een land in vrede, met goed en betaalbaar onderwijs.)
Waar we niet alles kregen dat we wilden, maar wel echt alles wat we nodig hadden.
(opvoeding dus)
En vooral veel liefde.
Foto door mijn papa, van mijn baby-pollekes.
Merci mammie (ik weet dat je dit leest) & pappie.
Voor mijn wortels.
Voor het gezin waarin ik ben opgegroeid.
Een warm nest.
Waar ik alle kansen kreeg om me te ontplooien.
(extra geluk: dat gezin bevond zich in een land in vrede, met goed en betaalbaar onderwijs.)
Waar we niet alles kregen dat we wilden, maar wel echt alles wat we nodig hadden.
(opvoeding dus)
En vooral veel liefde.
Foto door mijn papa, van mijn baby-pollekes.
Merci mammie (ik weet dat je dit leest) & pappie.
dinsdag 14 maart 2017
HART VERLOREN IN... #40dagenbloggen
#40dagenbloggen: Waar ter wereld heb jij je hart verloren en waarom net daar?
Normaal vind ik de wereld te groot om twee keer naar eenzelfde bestemming te reizen.
Er is nog zoveel anders te ontdekken.
Maar voor Freiburg maakte ik een uitzondering.
Ook wel omdat ik reizen met een baby niet zo zag zitten, en het dan wel makkelijk was dat we het daar al wat kenden, en wisten hoe kindvriendelijk het er was.
In Freiburg dus, en meer bepaald in de wijk Vauban.
Ik blogde al eerder een reeksje over Freiburg.
The green city.
De utopie van het wonen, in realiteit.
Cohousing in gevarieerde woonblokken volgens passiefhuisstandaard, met een hoge densiteit, maar met veel open speel -en ontmoetingsruimte.
Het groen is er echt groen, organisch, wild, natuur; geen kaarsrecht grasveldje met twee schaamboompjes.
De fietser is er koning, niet de auto.
Fietskarren all over the place.
De tram rijdt op een groene bedding (tevens als geluidsdemping) en brengt je in geen tijd overal heen.
Er is een bio-bakker, bio-superette, school, kinderopvang, tweedehands-babywinkel, fietsenwinkel, restaurantje.
Rond de wkk-centrale die de energie van de wijk verzorgt (samen met pv-panelen en zonnecollectoren op de daken), lopen kippen. Er zitten konijntjes, waar kinderen mee spelen.
De fietsen in de fietsenstalling zijn meestal niet eens op slot.
Op de open gaanderijen langs de appartementen, zetten mensen kastjes met schoenen, planten, enz...
Openheid en vertrouwen winnen het hier van de angst.
Dat het kan.
Dat het bestaat.
Het mag gek klinken, maar af en toe krijg ik in Wilsele-dorp hetzelfde gevoel.
En dat hadden we nooit gedacht, toen we hier een huis kochten. Of toch?
Er was een intuïtie.
Omdat er een kindje op zijn step reed (alleen, zonder ouders-dat het nog kan).
Omdat we een vrouw met een baby zagen en ze zei goeiedag.
We kochten dat krot, omdat er veel licht was, omdat school & kribbe op wandelafstand waren, omdat de stad vlakbij was (gewoon de berg af bollen), terwijl de straat heel rustig was,...
Wij kennen onze buren.
Zeggen goeiedag.
Doen babbeltjes, lenen verbouw-en tuingerief aan mekaar.
We krijgen al eens verse groentjes uit hun moestuin. (Danku!!)
Als we naar het speeltuintje gaan vlakbij, komen we 9 op de 10 speelkameraadjes tegen.
Er zijn twee voedselteams. Ja, twee. In één dorp.
Het dorpscomité 3012WD heeft een groep "transitie-Wilsele".
De auto is wel nog koning en het kan groener, maar de warmte is er en er wordt getimmerd aan de duurzame weg.
Vorige vrijdag zei een mama nog tegen me: "We hebben het juiste dorp gekozen."
Hmm, misschien ben ik intussen gewoon hier mijn hart verloren?
Normaal vind ik de wereld te groot om twee keer naar eenzelfde bestemming te reizen.
Er is nog zoveel anders te ontdekken.
Maar voor Freiburg maakte ik een uitzondering.
Ook wel omdat ik reizen met een baby niet zo zag zitten, en het dan wel makkelijk was dat we het daar al wat kenden, en wisten hoe kindvriendelijk het er was.
 |
| 2012 zwanger | 2013 met Aaron |
In Freiburg dus, en meer bepaald in de wijk Vauban.
Ik blogde al eerder een reeksje over Freiburg.
The green city.
De utopie van het wonen, in realiteit.
Cohousing in gevarieerde woonblokken volgens passiefhuisstandaard, met een hoge densiteit, maar met veel open speel -en ontmoetingsruimte.
Het groen is er echt groen, organisch, wild, natuur; geen kaarsrecht grasveldje met twee schaamboompjes.
De fietser is er koning, niet de auto.
Fietskarren all over the place.
De tram rijdt op een groene bedding (tevens als geluidsdemping) en brengt je in geen tijd overal heen.
Er is een bio-bakker, bio-superette, school, kinderopvang, tweedehands-babywinkel, fietsenwinkel, restaurantje.
Rond de wkk-centrale die de energie van de wijk verzorgt (samen met pv-panelen en zonnecollectoren op de daken), lopen kippen. Er zitten konijntjes, waar kinderen mee spelen.
De fietsen in de fietsenstalling zijn meestal niet eens op slot.
Op de open gaanderijen langs de appartementen, zetten mensen kastjes met schoenen, planten, enz...
Openheid en vertrouwen winnen het hier van de angst.
Dat het kan.
Dat het bestaat.
Het mag gek klinken, maar af en toe krijg ik in Wilsele-dorp hetzelfde gevoel.
En dat hadden we nooit gedacht, toen we hier een huis kochten. Of toch?
Er was een intuïtie.
Omdat er een kindje op zijn step reed (alleen, zonder ouders-dat het nog kan).
Omdat we een vrouw met een baby zagen en ze zei goeiedag.
We kochten dat krot, omdat er veel licht was, omdat school & kribbe op wandelafstand waren, omdat de stad vlakbij was (gewoon de berg af bollen), terwijl de straat heel rustig was,...
Wij kennen onze buren.
Zeggen goeiedag.
Doen babbeltjes, lenen verbouw-en tuingerief aan mekaar.
We krijgen al eens verse groentjes uit hun moestuin. (Danku!!)
Als we naar het speeltuintje gaan vlakbij, komen we 9 op de 10 speelkameraadjes tegen.
Er zijn twee voedselteams. Ja, twee. In één dorp.
Het dorpscomité 3012WD heeft een groep "transitie-Wilsele".
De auto is wel nog koning en het kan groener, maar de warmte is er en er wordt getimmerd aan de duurzame weg.
Vorige vrijdag zei een mama nog tegen me: "We hebben het juiste dorp gekozen."
Hmm, misschien ben ik intussen gewoon hier mijn hart verloren?
zondag 12 maart 2017
IK GA OP REIS EN IK NEEM MEE... #40dagenbloggen
#40dagenbloggen: Wat zijn de drie items die je altijd meeneemt als je op reis gaat buiten je tandenborstel en proper ondergoed?
1. reflexcamera
Ik kan me geen vakantie voorstellen zonder fotograferen.
Zelfs toen we nog met de rugzak gingen kamperen en de reflex nog analoog was en met rollekes.
Het fototoestel sleur ik overal mee.
2. notitieschrift
Ik schrijf graag en moet ook kunnen schrijven op reis.
De route onderweg, wat we gedaan hebben, recepten van wat we gekookt hebben ter plaatse...
3. citronella-kaars
Deze gele kaars gaat al wat vakanties mee.
Instant gezelligheid op het terras.
Wat mag er in jouw valies zeker niet ontbreken?
1. reflexcamera
Ik kan me geen vakantie voorstellen zonder fotograferen.
Zelfs toen we nog met de rugzak gingen kamperen en de reflex nog analoog was en met rollekes.
Het fototoestel sleur ik overal mee.
2. notitieschrift
Ik schrijf graag en moet ook kunnen schrijven op reis.
De route onderweg, wat we gedaan hebben, recepten van wat we gekookt hebben ter plaatse...
3. citronella-kaars
Deze gele kaars gaat al wat vakanties mee.
Instant gezelligheid op het terras.
Wat mag er in jouw valies zeker niet ontbreken?
vrijdag 10 maart 2017
FAVORIETEN OP VRIJDAG: EETPLEKJES IN EIGEN STAD #40dagenbloggen
#40dagenbloggen: favoriete eetplekjes in eigen stad
In Leuven wonen is echt luxe als je graag uit eten gaat: er is oneindig veel keus om te gaan eten.
Het is onmogelijk om hier alle lekkere, fijne restaurantjes op te lijsten.
Dus ik kies er een paar volgens inspiratie van het moment.
Veel meer recensies kan je vinden op Leven in Leuven.
Lukemieke
Zeer simpel, maar superlekker en betaalbaar vegetarisch restaurantje vlakbij het stadspark.
Ze hebben een beperkte kaart, maar dat geeft niks, de dagschotel is altijd lekker, met de kraakverse bio-groentjes van het moment.
Ze hebben heerlijke taart, als je nog plaats over hebt voor dessert. Het taartenbuffet is zelfbediening en water kan je gewoon zelf vullen in een kan.
Er is ook een heel gezellig terras.
Café Entrepot in OPEK
Hier gaan we eerder naartoe voor de sfeer dan voor het eten.
Al is het eten ook wel lekker.
Wat er vooral leuk is:
het is kindvriendelijk: er is veel plaats, grote tafels en een gedeelte 2 trapjes hoger (ideaal speelterrein voor peuters),
het interieur is robuust en gemaakt met gerecycleerde materialen,
het is heel mooi gelegen, op de kop van de vaartkom, (en op wandelafstand voor ons),
je voelt de vibe van het Openbaar Entrepot voor de Kunsten, die proberen een nieuwe verbinding te maken tussen kunst, educatie en publiek.
Domus
De domus is een erg klassiek restaurantje, beetje van het type bruine kroeg.
Ideaal om buitenlanders te laten kennismaken met de Belgische keuken.
Er wordt bier gebrouwen en je ziet de leidingen door het restaurant lopen naar de tap.
Ideaal ook als je in je gezelschap een vader of iemand dergelijks hebt, die enkel steak met frieten eet.
Hoewel ze gewoon een zeer uitgebreide kaart hebben, dus voor elk wat wils.
Het personeel is erg vriendelijk.
Wereldcafé
Wereldcafé is een coöperatieve, waar je voornamelijk bediend word door vrijwilligers, en waar producten worden geserveerd die fairtrade of streekgebonden en/of bio zijn.
En die zijn ook gewoon lekker.
Het is er bovendien erg gezellig.
Op het Ladeuzeplein een ijsje van Decadenza eten.
Eigenlijk is het lekkerste ijs in Leuven van Croccantino, maar die zitten helaas niet meer in het centrum. En we vinden het toch zo leuk om met de kindjes de bus te nemen en midden in de stad een ijsje te eten. Op het Ladeuze is ook lekker veel plaats om rond te lopen.
Bar del Sol was een veel bezochte plek als student.
Vooral om iets te drinken, maar je kan er ook lekker en goedkoop eten.
Geen haute cuisine, maar simpel zuiders.
Ook uit de studententijd: het terras van De Werf.
Maar je moet op tijd zijn, hoor. Zit altijd meteen bomvol.
Vrolijk, kleurrijk, creatief, gezellig en lekker.
Voor zij die graag gastronomisch eten:
Zappaz
De eerste keer dat we eens zonder kinderen waren, en we 's middag zeiden: kom we gaan nog eens samen lunchen, kwamen we hier terecht. Omdat mijn ventje langs de Balk van Beel was gefietst en gezien had dat er een nieuwe "tapasbar" was.
Wisten wij veel dat het geen gewone tapasbar was, maar een gastronomisch concept van een jonge chef, die eerder nog bij Luzine had gewerkt.
Het was een zalige lunch, waarbij we van elke hap hebben genoten.
Ook de bediening was werkelijk super.
Ietsje duurder dan gepland, maar elke cent waard.
EssenCiel
Nog zo'n klein restaurantje met jong keukengeweld.
Hier gingen we met het werk eten en het was een ervaring voor alle zintuigen.
Lucky me dat onze zaakvoerder-architect en zijn vrouw ons graag eens verwennen.
In Leuven wonen is echt luxe als je graag uit eten gaat: er is oneindig veel keus om te gaan eten.
Het is onmogelijk om hier alle lekkere, fijne restaurantjes op te lijsten.
Dus ik kies er een paar volgens inspiratie van het moment.
Veel meer recensies kan je vinden op Leven in Leuven.
Lukemieke
Zeer simpel, maar superlekker en betaalbaar vegetarisch restaurantje vlakbij het stadspark.
Ze hebben een beperkte kaart, maar dat geeft niks, de dagschotel is altijd lekker, met de kraakverse bio-groentjes van het moment.
Ze hebben heerlijke taart, als je nog plaats over hebt voor dessert. Het taartenbuffet is zelfbediening en water kan je gewoon zelf vullen in een kan.
Er is ook een heel gezellig terras.
Café Entrepot in OPEK
Hier gaan we eerder naartoe voor de sfeer dan voor het eten.
Al is het eten ook wel lekker.
Wat er vooral leuk is:
het is kindvriendelijk: er is veel plaats, grote tafels en een gedeelte 2 trapjes hoger (ideaal speelterrein voor peuters),
het interieur is robuust en gemaakt met gerecycleerde materialen,
het is heel mooi gelegen, op de kop van de vaartkom, (en op wandelafstand voor ons),
je voelt de vibe van het Openbaar Entrepot voor de Kunsten, die proberen een nieuwe verbinding te maken tussen kunst, educatie en publiek.
Domus
De domus is een erg klassiek restaurantje, beetje van het type bruine kroeg.
Ideaal om buitenlanders te laten kennismaken met de Belgische keuken.
Er wordt bier gebrouwen en je ziet de leidingen door het restaurant lopen naar de tap.
Ideaal ook als je in je gezelschap een vader of iemand dergelijks hebt, die enkel steak met frieten eet.
Hoewel ze gewoon een zeer uitgebreide kaart hebben, dus voor elk wat wils.
Het personeel is erg vriendelijk.
Wereldcafé
Wereldcafé is een coöperatieve, waar je voornamelijk bediend word door vrijwilligers, en waar producten worden geserveerd die fairtrade of streekgebonden en/of bio zijn.
En die zijn ook gewoon lekker.
Het is er bovendien erg gezellig.
Op het Ladeuzeplein een ijsje van Decadenza eten.
Eigenlijk is het lekkerste ijs in Leuven van Croccantino, maar die zitten helaas niet meer in het centrum. En we vinden het toch zo leuk om met de kindjes de bus te nemen en midden in de stad een ijsje te eten. Op het Ladeuze is ook lekker veel plaats om rond te lopen.
Bar del Sol was een veel bezochte plek als student.
Vooral om iets te drinken, maar je kan er ook lekker en goedkoop eten.
Geen haute cuisine, maar simpel zuiders.
Ook uit de studententijd: het terras van De Werf.
Maar je moet op tijd zijn, hoor. Zit altijd meteen bomvol.
Vrolijk, kleurrijk, creatief, gezellig en lekker.
Voor zij die graag gastronomisch eten:
Zappaz
De eerste keer dat we eens zonder kinderen waren, en we 's middag zeiden: kom we gaan nog eens samen lunchen, kwamen we hier terecht. Omdat mijn ventje langs de Balk van Beel was gefietst en gezien had dat er een nieuwe "tapasbar" was.
Wisten wij veel dat het geen gewone tapasbar was, maar een gastronomisch concept van een jonge chef, die eerder nog bij Luzine had gewerkt.
Het was een zalige lunch, waarbij we van elke hap hebben genoten.
Ook de bediening was werkelijk super.
Ietsje duurder dan gepland, maar elke cent waard.
EssenCiel
Nog zo'n klein restaurantje met jong keukengeweld.
Hier gingen we met het werk eten en het was een ervaring voor alle zintuigen.
Lucky me dat onze zaakvoerder-architect en zijn vrouw ons graag eens verwennen.
woensdag 8 maart 2017
OVER OUDER WORDEN #40dagenbloggen
# 40dagenbloggen: Hoe en wanneer realiseerde je dat je ouder aan het worden bent?
Eigenlijk nog niet lang.
Ik verklapte het al in deze titel: in oktober word ik 35.
35?
When did that happen?
Toen er bij ons op bureau twee jaar geleden een nieuwe stagiair begon, die ook aan de KUL had gestudeerd, viel het me ineens op.
Hoe dicht hij nog bij zijn studententijd stond.
En hoe ver weg die van mij al was.
Ineens besef je dat je ouder wordt.
Dat lijf mag dan heel door twee zwangerschappen zijn gekomen, toch deed ik de helft van mijn kleren weg.
Omdat niet alles me meer staat. Omdat je er gewoon niet meer me weg komt om kleuren en vormen te dragen die niet flatterend zijn.
Er verschijnen al een klein beetje rimpeltjes en grijze haren.
Ik kan niet meer ongestraft frieten eten, ik krijg er altijd spijt van achteraf. (ofwel is dat omdat we intussen zo gewoon zijn om gezond te eten, maar toch, als tiener en twintiger kan je gelijk wat binnen spelen, toch?)
Een oudere vriendin van me zei dat een paar jaar geleden, dat ze voelde dat ze ouder werd.
En ik vond het zo'n onzin. Ze zag (ziet) er nog supermooi uit!
Maar nu begrijp ik wat ze bedoelde.
Jammer dat we er fysiek een klein beetje voor moeten inboeten, maar in de plaats komt wel meer dankbaarheid, meer aanvaarding en meer zelfkennis.
Betere keuzes en prioriteiten.
Meer wijsheid, kom, ik zal het maar noemen zoals het cliché.
En dat zou ik voor geen geld meer verruilen.
(voor een dagje zorgeloosheid zoals vroeger, daarvoor dan misschien wel.)
Als je tegen mijn 15-jarige zelf zou gezegd hebben dat ik op mijn 35 architect zou zijn en getrouwd en mama van 2 kindjes, welja, ze zou misschien verschieten, want dan lijkt alles waar ze van droomde in orde.
Dat is het niet altijd natuurlijk, dat architect zijn is een dagelijkse strijd, de combinatie ervan met het moederschap eigenlijk ook en het huwelijk gaat ook niet altijd gemakkelijk.
Maar in sé, ben ik meestal gelukkig, denk ik, en mag ik best trots zijn op waar ik sta.
Dus ik vind het niet erg om ouder te worden.
Integendeel: 40 lijkt me heerlijk: huis af (dat hoop ik toch echt tegen dan), kindjes wat groter, nog wat meer van het leven genieten...
Alleen moeten die kindjes nu ook weer niet té snel groot worden hé!
En jij, hoe denk jij over ouder worden?
Eigenlijk nog niet lang.
Ik verklapte het al in deze titel: in oktober word ik 35.
35?
When did that happen?
Toen er bij ons op bureau twee jaar geleden een nieuwe stagiair begon, die ook aan de KUL had gestudeerd, viel het me ineens op.
Hoe dicht hij nog bij zijn studententijd stond.
En hoe ver weg die van mij al was.
Ineens besef je dat je ouder wordt.
Dat lijf mag dan heel door twee zwangerschappen zijn gekomen, toch deed ik de helft van mijn kleren weg.
Omdat niet alles me meer staat. Omdat je er gewoon niet meer me weg komt om kleuren en vormen te dragen die niet flatterend zijn.
Er verschijnen al een klein beetje rimpeltjes en grijze haren.
Ik kan niet meer ongestraft frieten eten, ik krijg er altijd spijt van achteraf. (ofwel is dat omdat we intussen zo gewoon zijn om gezond te eten, maar toch, als tiener en twintiger kan je gelijk wat binnen spelen, toch?)
Een oudere vriendin van me zei dat een paar jaar geleden, dat ze voelde dat ze ouder werd.
En ik vond het zo'n onzin. Ze zag (ziet) er nog supermooi uit!
Maar nu begrijp ik wat ze bedoelde.
Jammer dat we er fysiek een klein beetje voor moeten inboeten, maar in de plaats komt wel meer dankbaarheid, meer aanvaarding en meer zelfkennis.
Betere keuzes en prioriteiten.
Meer wijsheid, kom, ik zal het maar noemen zoals het cliché.
En dat zou ik voor geen geld meer verruilen.
(voor een dagje zorgeloosheid zoals vroeger, daarvoor dan misschien wel.)
Als je tegen mijn 15-jarige zelf zou gezegd hebben dat ik op mijn 35 architect zou zijn en getrouwd en mama van 2 kindjes, welja, ze zou misschien verschieten, want dan lijkt alles waar ze van droomde in orde.
Dat is het niet altijd natuurlijk, dat architect zijn is een dagelijkse strijd, de combinatie ervan met het moederschap eigenlijk ook en het huwelijk gaat ook niet altijd gemakkelijk.
Maar in sé, ben ik meestal gelukkig, denk ik, en mag ik best trots zijn op waar ik sta.
Dus ik vind het niet erg om ouder te worden.
Integendeel: 40 lijkt me heerlijk: huis af (dat hoop ik toch echt tegen dan), kindjes wat groter, nog wat meer van het leven genieten...
Alleen moeten die kindjes nu ook weer niet té snel groot worden hé!
En jij, hoe denk jij over ouder worden?
Abonneren op:
Posts (Atom)