HET LEVEN ZOALS HET KOMT

Het komt met ups and downs.
En zo gaat het dan ook met deze blog.

Net nu het lezersaantal weer gestaag begon te stijgen, viel ik wat stil.
Net nu ik op dreef was met naaien, viel dat ook weer stil.

Te druk.
Oh, wat haat ik die uitdrukking.
Alsof ik belangrijk ben.  Alsof mijn werk zo belangrijk is.
Maar het was wel overconsumerend de laatste tijd.
Mezelf net boven water houden, geen greintje energie over voor andere dingen.

Kwamen daar nog grote twijfels in mijn hoofd bij.
Moet ik deze job wel blijven doen?
Ookal wil ik al architect worden van toen ik 12 was of zo.
Ookal heb ik 6 jaar hard gewerkt voor dat diploma (van burgerlijk ingenieur-architect).
't Is verdorie zwaar.

Of zoals  Brussels bouwmeester Olivier Bastin ooit tegen mij zei, toen ik als vrijwilliger werkte op de dag van de architectuur: "C'est le plus beau métier du monde, mais c'est un métier du chien."

Ik haat het woord 'ploetermoeder', maar ik voel me er vaak één.

En dan heb ik nog maar één kind, en een braaf.

Ik las onlangs dit geweldig inspirerende artikel over "changing dreams".
Misschien moet ik dat inderdaad durven.
Misschien heb ik nooit gedroomd van het moederschap (het leek me een evidentie), maar blijkt het voor mij nu belangrijker te zijn dan gelijk wat.
Ik heb ook echt nood aan creatief bezig zijn, buiten mijn werk.  Knutselen.  Met de handen werken, in plaats van achter de computer.  Snel resultaat.
Architectuur is een trage bezigheid.  Ik moet vaak denken aan Elsschot:
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren."
Dat is eigenlijk de reden waarom ik deze blog ben begonnen, tijdens een vorige 'crisis'.
Creatieve positieve uitlaatklep.


Maar goed, beterschap is op komst, ik voel het. (Net als een klein beetje lente.)
Nog geen idee hoe of in welke vorm, maar ik kom er wel weer uit.

En vanaf nu zie ik het leven door een houten bril.
Jawel, ik heb er lang op moeten wachten (besteld op 2de kerstdag!).
Maar kijk, het ziet er al veel beter uit!