vrijdag 28 april 2017

FAIR WEAR FRIDAY: FASHION REVOLUTION WEEK #whomademyclothes?




Het is alweer zover: Fashion Revolution Week.
Tijd om de vreselijke omstandigheden waarin (wegwerp)kleding wordt gemaakt nog eens in de verf te zetten.  Om mensen aan te zetten na te denken over hun consumptie en wat ze om het lijf hebben.
En dus tijd voor een Fair Wear Friday!

Vorig jaar vroeg ik CKS: who made my clothes?
Mijn hart maakte een sprongetje toen ik op de facebookpagina van Fair Wear Friday onlangs las dat CKS zich aangesloten heeft bij de Fair Wear Foundation.
Uiteraard komt dat niet door mij, maar toch:  je ziet wel, als steeds meer consumenten eisen dat hun kleding eerlijk gemaakt wordt, dan kan er wel degelijk iets veranderen.

Vandaag dragen we:

AARON:
- broek: tweedehands (CKS) via Zazoel.be
- t-shirt: JBC biokatoen  & fair
- trui: Mundo Melocoton, Made in Portugal
- regenlaarsjes: tweedehands via 2dehands.be
- sokken: LE BIG.  Ik heb geen idee hoe het zit met dit merk.  Maar ik kocht ze toch omdat de kleuren onweerstaanbaar waren.   Dus vroeg ik aan LE BIG: #whomademyclothes?



Ik kreeg snel antwoord: de sokken worden in Portugal gemaakt, met organic cotton en daarnaast zijn alle garens GOTS gecertificeerd.
Wat een goed nieuws zeg, ik kan ze dus blijven kopen :-).
Over de kleding (nog nooit gekocht) wisten ze me het volgende te vertellen:
"De productie van kleding & accessoires vindt voornamelijk plaats in China & India, waarbij Bangladesh is uitgesloten!
LE BIG is een kleine(re) onderneming en heeft helaas (nog) niet de capaciteit om bijvoorbeeld een speciaal MVO project op te starten.
Wel hebben wij een handleiding waar onze leveranciers aan dienen te voldoen, hierin is o.a. opgenomen
-          Kinderarbeid is uitgesloten
-          Respect voor omgeving van mens en natuur
-          Geen discriminatie van werkennemers
-          Onderaannemers zijn niet toegestaan
-          Etc etc.
Daarnaast is LE BIG ook meerdere malen per jaar op reis waarbij bovengenoemde punten altijd op de agenda staan!  Voor LE BIG is eerlijk zaken doen zeer belangrijk, aan het einde van de rit moeten wij onszelf eerlijk in de spiegel aan kunnen kijken."

Ja, kijk, er is altijd ruimte voor verbetering, maar ze zijn er duidelijk wel mee bezig, dat is mooi.

ANNABEL:
- kleedje: tweedehands (MANGO) van haar nichtje
- trui: Mundo Melocoton, was eerder ook al van haar broer
- sokken: happy socks (valt het op dat ik een zwak heb voor vrolijke sokken?)
- sandalen: Stones&Bones, waren eerder ook al van grote broer



MAMA:
- trui: Hypnosis uit Berlijn, via Goedvandoen, die na bijna-sluiting nu toch opnieuw start. Hoera!
- t-shirt: tweedehands (H&M) van mijn zus
- sokken van Qnoop via Supergoods
- rok: MANGO.
Ja, inderdaad, een niet-eerlijke en niet-eco rok.
Maar ik heb hem al 16 jaar.  Echt, ik overdrijf niet.  Het is bijna vintage uit mijn eigen kast.
Als tiener/prille student was ik nog niet bezig met eerlijke kleding en kocht dus regelmatig iets bij MANGO.  Dus @Mango #whomademyclothes?




Dit was lange tijd mijn lievelingsrok en nu nog élke lente is het de eerste rok-met-blote-benen die uit de kast komt.  Ik heb er dus al veel leuke dagen mee beleefd.
Er zitten al 2 gaatjes in (moeilijk te herstellen gezien de gaas-stof, maar ze vallen gelukkig niet op met de plooitjes die in de rok vallen).  De bovenzijde rafelt uit.  Maar ik denk dat ik hem blijf dragen tot ie helemaal uiteen valt.
Dan is mijn plan om hem helemaal te demonteren, hem als patroon te gebruiken en na te maken.
Tegen dan hoop ik daarvoor genoeg naaicapaciteiten te hebben.
Van een Fashion Love Story gesproken.

Create a Fashion Revolution ‘love story’.
No one can replace the beautiful jacket that your grandmother wore and gave to you.
Or that perfect little dress you found while travelling somewhere special.

Rather than buying new, we want people to fall back in love with their clothes, care for them for longer, and take a stand against fast fashion that ends up in landfill.
Share a story, or write a love letter about a piece of clothing that means a lot to you.


Hebben jullie ook zo'n fashion love story in de kast liggen?

PS: Alle linkjes zijn met liefde gemaakt, zonder enige sponsoring, gewoon omdat de duurzame merken en winkels wel wat support kunnen gebruiken.

PPS: Meer lezen kan je bij:
Geertruurzaam
Kim Buining
Tulsi Crafts
Villa Lisa
No butterfly









zondag 16 april 2017

40 DAGEN BLOGGEN: THE END

#40dagenbloggen


De start van #40dagenbloggen veroorzaakte een soort van woordenstroom die niet meer te stoppen was... Kathleen en haar vragen waren niet de enige schuldige daaraan, ook andere blogs (nieuwe die ik ontdekt heb of oude bekenden) schreven in deze periode heel veel inspirerende teksten, waardoor ik ook echt MOEST schrijven.

Daarmee is het doel van 40 DAGEN BLOGGEN zeker bereikt: bezinnen en hoe beter bezinnen dan door te lezen, te praten en te schrijven.

20 blogposts afwerken en publiceren is dan weer een andere zaak.
Niet alles heeft de blog gehaald, sommigen staan nog in draft en komen nog.
Ik ben eerder een slow blogger aan het worden: dingen moeten rijpen...
Hoewel er soms ook heel simpele posts zijn, waar niet echt lang over nagedacht is, en die gewoon snel online worden gegooid.
Beide hebben hun charme, en beiden horen voor mij bij het bloggen.

En soms zijn er natuurlijk belangrijkere dingen in het leven dan bloggen.
Naar buiten, spelen, praten, planten, bloesems, vakantie, familie, vrienden, naar zee,...
De lente!
Nieuw leven.
Hoop.
De essentie van Pasen dus.

Ik wens jullie allemaal een vrolijk Pasen!





donderdag 13 april 2017

LIEFSTE ANNABEL ++ BIJNA 2,5 JAAR

Liefste Annabel,


Ik ben bezig om een brief naar jou te schrijven, maar intussen is iemand me voor.
Je logeerde in de paasvakantie bij omi & opi en je overgrootmoeder (aka supermoekie) logeerde er ook.  Jullie konden het duidelijk goed met mekaar vinden en hebben veel samen gedaan, terwijl je grote broer op kamp was.
Vandaag zat er een handgeschreven brief in onze bus.
Van supermoekie dus.
Een héél herkenbaar portret van jou:



woensdag 12 april 2017

KLEIN GEBAAR - epiloog

Een klein gebaar voor mezelf - dat mag ook eens hé :-).
En hopelijk worden mijn huisgenoten er ook blij van.

























Na 5,5 jaar was het tijd voor een andere make-your-own-banner.
En nog eentje erbij:







































Knipoog naar het meest gehoorde woord van Annabel nadat ze zelf haar jas of schoenen heeft aangedaan.
Want ja, negen keer op tien verkeerd.
Maar hé, ze doet het tenminste zelf.
Grote broer laat zich liefst nog bedienen.

zondag 9 april 2017

WERELDVERBETERAAR IN HET KLEINE GEBAAR #40dagenbloggen

#40dagenbloggen: Welk klein gebaar wordt doorgaans onderschat?


Misschien worden kleine gebaren in het algemeen onderschat.
Een kus voor je vertrekt.
Een handdruk bij een ontmoeting.
Een kaartje sturen.

Random acts of kindness.
Je ziet steeds vaker mensen die daar wel mee bezig zijn.
Els hangt gelukvissen en geluksplanten.
Marieke spotte een happy face op een besneeuwde auto.
In ons dorp zie ik verschillende raamtekeningen en ik word daar vrolijk van.
Zelf kreeg ik heel positieve reacties op het raamgedicht.
...

Het zijn kleine dingen, die je blij kunnen maken.
Ga je daarmee de wereld veranderen?
Misschien niet.
Of misschien net wel.
Een klein beetje.

Want wat als je dag goed begint door zoiets, dan draag je dat mee en draag je dat verder uit.
Als jij blij bent, kan je ook meer om met stress of tegenslagen, heb je meer geduld met anderen, enz...

Laatst blogde Kelly deze prachtige parabel:

An old Cherokee is teaching his grandson about life. “A fight is going on inside me,” he said to the boy.
“It is a terrible fight and it is between two wolves. One is evil – he is anger, envy, sorrow, regret, greed, arrogance, self-pity, guilt, resentment, inferiority, lies, false pride, superiority, and ego.” He continued, “The other is good – he is joy, peace, love, hope, serenity, humility, kindness, benevolence, empathy, generosity, truth, compassion, and faith. The same fight is going on inside you – and inside every other person, too.”
The grandson thought about it for a minute and then asked his grandfather, “Which wolf will win?”
The old Cherokee simply replied, “The one you feed.”

Kleine gebaren voeden de witte wolf.

Vreugde wordt door cynici misschien afgedaan als onbelangrijk.
Zij denken dat het iets oppervlakkigs is, maar zij dwalen.
Ik las laatst een prachtig essay op aesthetics of joy.
Dat het helemaal niet oppervlakkig is.
Dat je geluk kunt cultiveren van buitenuit.
Door objecten, omgevingen te creëren die vreugdevol zijn.
En vermoedelijk kunnen we zo blij én gelukkig worden van mooie dingen,
omdat iemand onbekend zijn tijd en energie daarin heeft gestoken om het mooi te maken, om jou blij te maken.
Daar word je door ontroerd, als mens (zelfs de cynici), dat iemand anders erom geeft om een glimlach op je gezicht te toveren.



Vertel me eens: op welke manier wil jij de wereld een stukje mooier kleuren?

zaterdag 8 april 2017

GO VEGGIE #40dagenbloggen

#40dagenbloggen: 

To veggie or not to veggie.
In tijden van Dagen Zonder Vlees weer een hot item.
Er wordt vanalles over geschreven in de kranten, zinnig & onzinnig.

Hier schrijf ik, hoe wij het zien ten huize Ontroerend Goed, op dit moment in ons leven.
Wij zijn 4/5 vegetarisch.
Wij eten nog vlees en vis, maar niet zo vaak.






































Bij de eerste actie van Dagen Zonder Vlees, schreef ik me in.
Waarom?
Omdat het beter was voor het milieu.
En de actie was een schop onder de kont om het eindelijk eens te proberen: vegetarisch te koken.
En dan bedoel ik dus niet: vleesje vervangen door een burger.  Dat is dan vegetarisch, maar erg gezond lijkt het me niet.
We werden halftijds vegetariër en voelden ons daar goed bij.
Want wat blijkt, ALWEER, zoals met alles dat beter is voor het milieu:
het is ook beter voor jezelf.
Mijn spijsvertering gaat alleszins veel beter sinds we overwegend veggie eten.

Toen kwam de eerste zwangerschap en raar maar waar, warme groenten vond ik vies.
Ik wilde vlees, vlees en spaghetti bolognèse.
Het voelde heel vreemd: je wil toch net gezond eten als je zwanger bent, maar goed, er werd terug meer vlees gegeten.
Met een baby in huis en terug gaan werken, werd het chaos.  Dat gezond koken kwam er amper nog van...  Met baby twee werd dat niet echt beter.



Een dik jaar geleden had ik daar genoeg van, en probeerden we een vegetarische bio-foodbox.
Wat een gemak: geen boodschappen doen!
En het leverde me heel veel leuke vegetarische recepten, die ik eigenlijk als "sjabloon" kan gebruiken, zoals Dorien het beschrijft.
Vorige zomer werden we eindelijk lid van het voedselteam. (dank u voor het zetje, Nele.)
Ik wilde het al heel lang, maar het eerste team in ons dorp was volzet, en toen waren er de babies en de bovenvermelde chaos.

En nu heb ik spijt dat we het niet eerder deden, want hoe heerlijk zijn de groentepakketten van het voedselteam?  Echt, ik vind het een serieuze aanrader.
Je hoeft geen boodschappen te doen.
Enkel via de webwinkel bestellen en op vrijdagavond je groentjes (en fruit en kaas en hoevevlees en plantaardige boterhamspread en vers gebakken havermoutkoekjes en...) gaan afhalen in het buurthuis en dan bedenken wat je met alle ingrediënten die je nu in huis hebt, gaat maken.
Op de één of andere manier word ik daar ontzettend creatief van.
Ja, natuurlijk moet ik af en toe nog eens langs de natuurwinkel om wat dingen bij te kopen.
Maar echte boodschappen doe ik nog maar 1 keer per maand.
Mijn ventje is lovend over al het lekkers dat op tafel verschijnt.
"Heerlijk."
De zoon zegt het nu ook al af en toe. "Heerlijk, mama."
Met goede ingrediënten is dat eigenlijk niet moeilijk.  Er zit ook steeds iets bij dat ik nog nooit gemaakt heb, dus dan moet je wel nieuwe recepten zoeken en proberen.
Eerst durfde ik mijn foodbox-abonnement niet helemaal opzeggen, uit schrik dat de kook-energie en inspiratie zou minderen, maar intussen zijn we nu toch al een half jaar goed bezig en heb ik het toch stop gezet.




Waarom zijn we dan niet volledig vegetarisch?
Welja, ten eerste eet ik heel graag vis en vlees, en vind ik dat dat wel mag, alleen met mate.
Dan probeer ik wel om vlees uit de supermarkt te vermijden (al gebeurt het nog wel eens) en zo veel mogelijk duurzaam vlees te kopen (hoevevlees via het voedselteam of bij een goede slager).
Het helpt volgens mij ook om het te blijven volhouden.
Dat we als we uit gaan eten of bij vrienden wel gewoon vlees of vis kunnen eten.

Ten tweede denk ik dat het voor de kinderen nodig is.
Ik zeg niet dat het onmogelijk is om kinderen vegetarisch op te voeden, maar ik zou me toch de hele tijd zorgen maken of ze wel alles binnen hebben wat ze nodig hebben (want groenten gaan er nu eenmaal niet altijd zo gemakkelijk in en noten, wel Annabel, die eet niet liever, maar Aaron moet er niet van weten.  Behalve cashewnoten als ze gewokt zijn met sojasaus, dat eet ie dan weer wel.)

En jullie?  Eten jullie (soms) veggie?  En hoe doe je dat met je kinderen?

vrijdag 7 april 2017

FAVORIETEN OP VRIJDAG: FAVORIETE KANTOORARTIKEL #40dagenbloggen

#40dagenbloggen: Je favoriete kantoorartikel op je werkplek.


Je kan het eigenlijk geen kantoorartikel noemen, maar bon:
mijn glas water.

Geen koffie voor mij. Enkel een theetje tijdens de middagpauze.
En verder drink ik dus veel water tijdens het werken.
Van de kraan.  Liefst op kamertemperatuur.







































Nog waard om te vermelden:
Een gigantisch scherm (onontbeerlijk om te tekenen),
een simpel potlood (idem)
en een fantastisch architecturaal uitzicht (onontbeerlijk voor mijn ziel).

donderdag 6 april 2017

LIEFSTE AARON ***4,5 JAAR

Liefste Aaron,


De laatste maanden ben je omgetoverd van stil water naar spraakwaterval.
Dat is fijn, omdat het duidelijk is dat je je eindelijk aangepast hebt aan je nieuwe grote school,
en vooral omdat het geweldig is om te horen wat er in dat hoofdje van jou allemaal omgaat.

"Zijn jullie verliefd?"   vraag je op een ochtend als papa terug bij mij komt liggen in bed.
"Waarom denk je dat?"
"Omdat jullie zo dicht bij mekaar gaan liggen.  Maar ik ben verliefd op mama.  
En er kan maar één iemand verliefd zijn op mama en ik was eerst.
En papa was de tweede."
(tja, je wil ook nog steeds in alles de eerste zijn.  We mogen je niet voorbij steken bij het wandelen of fietsen of stel-je-voor eerst naar boven/beneden gaan op de trap.  Maar helaas: je zus begint ook al: "Abelle eeste zijn".)

"Niet kijken hé, mama!" met een gigantische kapoenglimlach en blinkende oogjes.
"En waarom mag ik niet kijken?  Ga je iets doen wat niet mag?"
"Ja". Nog steeds met die glimlach en sprankels in de oogjes.

"Je bent zwaarder geworden, we gaan je nog eens wegen bij omi."
"Maar dat kunnen we hier ook", en je loopt naar de groeimeter.
"Ah, nee, lieverd, dat is de meter om je lengte te meten."
"Ah, en bij omi is de kilo-meter!"

We rijden op de ring van Antwerpen en dan zeg je: "We zijn bijna op de snelle baan naar omi."
"Da's juist, we zijn in Antwerpen.  Daar werkt omi ook."
"En in Antwerpen hebben ze heel veel treinen en snelle autobanen waar auto's in de file staan."
(Je bent eigenlijk nog maar 1 keer echt in Antwerpen geweest en dat was bijna twee jaar geleden in het station.  Je onthoudt werkelijk alles.)

"Stop met lachen, zo kunnen jullie niks bijleren, hé!" "Babbelkousen!"
Tegen papa en mij als we aan het babbelen zijn.
Euh, in de klas ben je precies ook niet meer zo stil...



Krijg ik op woensdagmiddag een bericht van omi:
"Aaron vraagt of ik met hem ijsje wil gaan halen in een houten huisje met bakstenen.  Het is altijd rechtdoor rijden en dan over de heuvels?   Weet jij waar dat is?"
Hilarisch vind ik het, omdat het eigenlijk wel een vrij correcte beschrijving is van de Croccantino.

Je ging voor het eerst op schoolreis.
"Mama, we zijn naar de boerderij gereden met een twee-verdiepingen-bus!!!"
"Mama, daar was een ezel en raad eens hoe die ezel heet?"
Gniffel, gniffel.
"Maninaise!!!  Nee, Ketchup!!!"
"Nee, dat was een grapje van meester Plablo."
(maninaise = mayonaise, Plablo = Pablo en nee, het was geen grapje, de ezel heette echt Ketchup.)

Na school ben je eerst supervrolijk, maar bij het eerste dat naar jouw gevoel fout loopt, val je in duizend stukjes uiteen en kunnen we je bijeen vegen.  Huilen, roepen, niet voor rede vatbaar.
"Maar, maar, jullie moeten stoppen met praten, hé, want IK wil iets zeggen.  En nu weet ik het niet meer.  En ik wil niks meer horen!"
Zo moe ben je.
School vergt veel en die zus die nog altijd wakker wordt 's nachts helpt ook niet natuurlijk.


Gelukkig is het intussen alweer vakantie.
Je logeert bij omi en gaat er op tenniskamp met je neefje.
Voor het eerst lukt het om te telefoneren:
"Was het leuk vandaag?"
"Ja"
"Wat heb je gedaan?"
"Tikkertje gespeeld."
"En ook al getennist?"
"Nee.  Mama, tennissen, dat is gewoon, bal erover en dan terug en dan weer terug...
En wat heb jij gedaan vandaag, mama?"
"Ik ben gaan werken."
"En wat heb je gedaan op je werk?"
"Euh, ik ben de hele dag met cijfertjes bezig geweest.  Om uit te rekenen hoeveel een gebouw dat we gebouwd hebben nu uiteindelijk gekost heeft."
"En ben je ook op stap geweest?"
"Nee lieverd, mama heeft de hele dag op haar bureau gezeten"
"En heb jij dan ook bokes, koekje en fruitje meegenomen?"
"Ja liefje, bokes en een banaan."

Allé zeg, dat vind ik dus echt zot hé, dat jij gewoon het gesprek omdraait en een hele telefoonconversatie voert met mij.

Je bent een zalig kind, en nu het weer eindelijk mooi wordt, nog zaliger.
Met de waterbaan spelen, moddersoep maken, naar de buurman, sla planten,...
Naar Bram gaan spelen, "ik wil naar Bram", "Wanneer gaan we naar Bram?".
Buitenspeel-buurt-kind.  Heerlijk.


Vorige zaterdag gingen we op stap, te voet naar de stad.
Bij de eerste struik kwam je een slak tegen, die je meenam.
De slak voelde zich blijkbaar wel goed bij jou, want kwam uit zijn huisje en kroop over je hand.
Onderweg zette je hem regelmatig in een plas, zodat ie kon drinken.Opeens begon de slak een soort van bellen te blazen.
"Kijk, mama, wat doet die nu?!!"
"Bellen blazen.  Schuim maken."
"Misschien was ie vuil en moest ie in bad."
"Wel ja, misschien is hij zijn huisje aan het poetsen."
"Papa, kijk wat mijn slak doet?!!!"
"Oh, wat heb jij daar, een slak met bubbels.  Het is een champagneslak!"
De slak ging mee de winkels in.  Je toonde ze fier aan de verkoopsters  - ik een beetje gegeneerd -  maar zij gingen helemaal mee in je verhaal.  "En hoe heet je slak?"
Toen het tijd was om te gaan eten, mocht je slak niet mee binnen van mij.
Na lang aandringen, zette je hem neer bij een boom.
(afscheid nemen is niet je sterkste kant, ook van feestjes of leuke dagen)
Een uur later kwamen we buiten en je was erg teleurgesteld dat ze er niet meer zat.
Ik dacht: ze kan niet ver zijn, en ik zei: "Volg het slijmspoor"
Ja, hoor, ze zat 60 cm verder op het plein.
Jij blij.  Slak weer mee.  De bus op naar huis.
Thuis stelden we voor ze terug in de struik te zetten, maar dat wou je niet.
Ze moest in onze tuin.
Indachtig dat vorig jaar de slakken mijn hele kruidentuin hebben opgegeten, zag ik dat niet zo zitten.
"Weet je wat, je mag je slak op de composthoop van Jean zetten.
Daar heeft ie lekker veel eten.
Dat is alsof we jou in een vat vol chocolade zouden zetten."
"Oh, ja, dat is goed."


Dag mijn lieve, grote jongen.
Je lijkt steeds meer op mij.
Van binnen dan, niet van buiten.
Soms vind ik dat fijn, soms ook confronterend.
Maar je bent helemaal goed zoals je bent lieverd.
We zien je doodgraag.