LIEFSTE AARON ***4,5 JAAR

Liefste Aaron,


De laatste maanden ben je omgetoverd van stil water naar spraakwaterval.
Dat is fijn, omdat het duidelijk is dat je je eindelijk aangepast hebt aan je nieuwe grote school,
en vooral omdat het geweldig is om te horen wat er in dat hoofdje van jou allemaal omgaat.

"Zijn jullie verliefd?"   vraag je op een ochtend als papa terug bij mij komt liggen in bed.
"Waarom denk je dat?"
"Omdat jullie zo dicht bij mekaar gaan liggen.  Maar ik ben verliefd op mama.  
En er kan maar één iemand verliefd zijn op mama en ik was eerst.

En papa was de tweede."

(tja, je wil ook nog steeds in alles de eerste zijn.  We mogen je niet voorbij steken bij het wandelen of fietsen of stel-je-voor eerst naar boven/beneden gaan op de trap.  Maar helaas: je zus begint ook al: "Abelle eeste zijn".)

"Niet kijken hé, mama!" met een gigantische kapoenglimlach en blinkende oogjes.

"En waarom mag ik niet kijken?  Ga je iets doen wat niet mag?"

"Ja". Nog steeds met die glimlach en sprankels in de oogjes.

"Je bent zwaarder geworden, we gaan je nog eens wegen bij omi."

"Maar dat kunnen we hier ook", en je loopt naar de groeimeter.

"Ah, nee, lieverd, dat is de meter om je lengte te meten."

"Ah, en bij omi is de kilo-meter!"

We rijden op de ring van Antwerpen en dan zeg je: "We zijn bijna op de snelle baan naar omi."

"Da's juist, we zijn in Antwerpen.  Daar werkt omi ook."
"En in Antwerpen hebben ze heel veel treinen en snelle autobanen waar auto's in de file staan."
(Je bent eigenlijk nog maar 1 keer echt in Antwerpen geweest en dat was bijna twee jaar geleden in het station.  Je onthoudt werkelijk alles.)

"Stop met lachen, zo kunnen jullie niks bijleren, hé!" "Babbelkousen!"

Tegen papa en mij als we aan het babbelen zijn.

Euh, in de klas ben je precies ook niet meer zo stil...

Krijg ik op woensdagmiddag een bericht van omi:

"Aaron vraagt of ik met hem ijsje wil gaan halen in een houten huisje met bakstenen.  Het is altijd rechtdoor rijden en dan over de heuvels?   Weet jij waar dat is?"

Hilarisch vind ik het, omdat het eigenlijk wel een vrij correcte beschrijving is van de Croccantino.

Je ging voor het eerst op schoolreis.

"Mama, we zijn naar de boerderij gereden met een twee-verdiepingen-bus!!!"

"Mama, daar was een ezel en raad eens hoe die ezel heet?"

Gniffel, gniffel.

"Maninaise!!!  Nee, Ketchup!!!"

"Nee, dat was een grapje van meester Plablo."

(maninaise = mayonaise, Plablo = Pablo en nee, het was geen grapje, de ezel heette echt Ketchup.)

Na school ben je eerst supervrolijk, maar bij het eerste dat naar jouw gevoel fout loopt, val je in duizend stukjes uiteen en kunnen we je bijeen vegen.  Huilen, roepen, niet voor rede vatbaar.
"Maar, maar, jullie moeten stoppen met praten, hé, want IK wil iets zeggen.  En nu weet ik het niet meer.  En ik wil niks meer horen!"

Zo moe ben je.

School vergt veel en die zus die nog altijd wakker wordt 's nachts helpt ook niet natuurlijk.

Gelukkig is het intussen alweer vakantie.

Je logeert bij omi en gaat er op tenniskamp met je neefje.

Voor het eerst lukt het om te telefoneren:

"Was het leuk vandaag?"

"Ja"

"Wat heb je gedaan?"

"Tikkertje gespeeld."

"En ook al getennist?"

"Nee.  Mama, tennissen, dat is gewoon, bal erover en dan terug en dan weer terug...

En wat heb jij gedaan vandaag, mama?"

"Ik ben gaan werken."

"En wat heb je gedaan op je werk?"

"Euh, ik ben de hele dag met cijfertjes bezig geweest.  Om uit te rekenen hoeveel een gebouw dat we gebouwd hebben nu uiteindelijk gekost heeft."

"En ben je ook op stap geweest?"

"Nee lieverd, mama heeft de hele dag op haar bureau gezeten"

"En heb jij dan ook bokes, koekje en fruitje meegenomen?"
"Ja liefje, bokes en een banaan."

Allé zeg, dat vind ik dus echt zot hé, dat jij gewoon het gesprek omdraait en een hele telefoonconversatie voert met mij.

Je bent een zalig kind, en nu het weer eindelijk mooi wordt, nog zaliger.
Met de waterbaan spelen, moddersoep maken, naar de buurman, sla planten,...
Naar Bram gaan spelen, "ik wil naar Bram", "Wanneer gaan we naar Bram?".
Buitenspeel-buurt-kind.  Heerlijk.

Vorige zaterdag gingen we op stap, te voet naar de stad.

Bij de eerste struik kwam je een slak tegen, die je meenam.
De slak voelde zich blijkbaar wel goed bij jou, want kwam uit zijn huisje en kroop over je hand.
Onderweg zette je hem regelmatig in een plas, zodat ie kon drinken.Opeens begon de slak een soort van bellen te blazen.
"Kijk, mama, wat doet die nu?!!"
"Bellen blazen.  Schuim maken."
"Misschien was ie vuil en moest ie in bad."
"Wel ja, misschien is hij zijn huisje aan het poetsen."
"Papa, kijk wat mijn slak doet?!!!"
"Oh, wat heb jij daar, een slak met bubbels.  Het is een champagneslak!"
De slak ging mee de winkels in.  Je toonde ze fier aan de verkoopsters  - ik een beetje gegeneerd -  maar zij gingen helemaal mee in je verhaal.  "En hoe heet je slak?"
Toen het tijd was om te gaan eten, mocht je slak niet mee binnen van mij.
Na lang aandringen, zette je hem neer bij een boom.
(afscheid nemen is niet je sterkste kant, ook van feestjes of leuke dagen)
Een uur later kwamen we buiten en je was erg teleurgesteld dat ze er niet meer zat.
Ik dacht: ze kan niet ver zijn, en ik zei: "Volg het slijmspoor"
Ja, hoor, ze zat 60 cm verder op het plein.
Jij blij.  Slak weer mee.  De bus op naar huis.
Thuis stelden we voor ze terug in de struik te zetten, maar dat wou je niet.
Ze moest in onze tuin.
Indachtig dat vorig jaar de slakken mijn hele kruidentuin hebben opgegeten, zag ik dat niet zo zitten.
"Weet je wat, je mag je slak op de composthoop van Jean zetten.
Daar heeft ie lekker veel eten.
Dat is alsof we jou in een vat vol chocolade zouden zetten."
"Oh, ja, dat is goed."


Dag mijn lieve, grote jongen.
Je lijkt steeds meer op mij.
Van binnen dan, niet van buiten.
Soms vind ik dat fijn, soms ook confronterend.
Maar je bent helemaal goed zoals je bent lieverd.
We zien je doodgraag.