LESS IS MORE?

Less is more.
Als architect is het niet zozeer mijn leuze.
Less is a bore, zou ik eerder zeggen.
Niet dat Ludwig Mies van der Rohe geen fantastische architectuur maakte.
Uiteraard wel.
En de architectuur van Robert Venturi, welja, eerlijk gezegd ronduit lelijk, maar goed, kind van z'n tijd.
Doe dan maar Yes is More, zoals Bjorke Ingels het zegt.

Afbeeldingen via google afbeeldingen (bronnen: archdaily / bovenste rij uit het boek Yes is More, van BIG)

Ik heb niets met cleane, afgelikte architectuur,  waarmee we in de jaren '90 bestookt werden in tijdschriften (en waardoor mensen een afkeer kregen van "modern", een woord dat zo misbruikt wordt, maar dat is een ander verhaal).
Interieurs waar geen kaartje op de kast mag staan, of een fotomagneet op de koelkast, of godbetert een blokje speelgoed op de vloer.   Waar niet in mag geleefd worden, dus eigenlijk.
(Interieurs die bemeubeld werden/worden om te fotograferen en daarna pas echt bewoond.)
Ik hou wel van hedendaagse architectuur met strakke lijnen, maar dan in contrast met het organische, met textuur en kleur.
Ik hou van hout, dat wisten jullie al, en van materialen die mooier wordt met ouder worden, door gebruik, gepatineerd.

"Use leaves traces, alters surfaces, and modifies space. Places wear. Why should we deny this? Why fight such a common phenomenon? Isn’t it worthwhile to take on use and wear in architecture?
(...) Wear humanizes architecture and brings it to life."  (bron)

Rotor maakte in 2010 een sublieme installatie op de architectuurbiënnale van Venetië, waarbij ze gebruikte vloeronderdelen, traptreden, enz... als kunstwerken aan de muur hingen.  Het was prachtig.
En het deed me anders kijken:  het 'verslijten' van materialen is een compliment voor de architectuur, want het betekent dat het gebouw gebruikt wordt.  Dat herinneringen gemaakt worden en hun sporen nalaten  - een troost bij de zoveelste gemorste fruitsap op onze gepolierde beton.

Dat gezegd zijnde, word ik in mijn dagelijks leven wél steeds warmer van Less is More.
Omdat er al zoveel is.
Veel te veel.
There's too much of everything...
In onze kleerkast, in al onze kasten eigenlijk, in de winkelrekken, ...
Ik ga zelden nog winkelen, en als ik het wel doe, kan ik zo overweldigd worden.
Door de hoeveelheid aan spullen en het idee dat de helft waarschijnlijk niet eens verkocht geraakt en rechtstreeks op de afvalberg belandt!
En hoe heerlijk is het om in een restaurant te gaan eten, waar er keuze is uit:
de schotel van de dag of de ovenschotel van de dag.

Slaaf van onze spullen.
Dan moeten we er bij *k*a nieuwe opbergmeubels voor gaan kopen
(opbergen, ik vermoed dat het hun meest gebruikte trefwoord moet zijn).
Om al die spullen in te steken.

Dus ja,
er staan uitnodigingen en kaartjes op mijn schap in de keuken,
er staan Marokkaanse glaasjes, omdat we die kregen van Mohamed uit onze straat,
er staan oude stella flessen, die we vonden bij het uitgraven van de fundering van onze tuinmuur.
maar er staan niet: dit fantastische sleutelrekje en deze hippe lichtkrant.
Hoewel ik ze héél mooi vind, en ik hou van mooie dingen.
Maar ik heb ze niet nodig.
En waar ga ik dat dan zetten binnen 3 maand, als er weer iets anders mooi verschijnt?

Dus ja,
in een klein huis wonen,
heeft zijn voordelen.
Uiteraard, het is compacter, minder energievretend, enz..
We hebben er bewust voor gekozen.
Maar een onbewust voordeel is
dat de hamster in mij gedwongen wordt om te kiezen.
Om op te ruimen en om heel goed na te denken alvorens iets in huis te halen.

Dus ja,
een capsule wardrobe,
dat zegt me wel wat,
al vind ik het ook héél moeilijk.
Ik deed vorig jaar meer dan 50 kledingstukken weg.
En nog heb ik er te veel.
Maar me beperken tot 33 stukken, inclusief schoenen en jassen?
Zou dat haalbaar zijn?

Dus ja,
ik ben wat laat met mijn goede voornemens.
Ik was er al mee bezig, dus het is niks nieuws,
maar als er iets is dit jaar,
waar ik extra aandacht voor ga hebben,
dan is het dit.
Niks kopen.  Ontspullen.
Alle ballast overboord.
Travel light.


Hoe doen jullie dat?