SUIKERBONEN OF GEEN SUIKERBONEN

Waar ik bij Aaron al maanden op voorhand bezig was met het bedenken van geboortekaartje en kleuren en logo en de doopsuiker verpakt in gerecycleerde materialen, enz....,  ontbrak het me nu aan energie en inspiratie. (Sorry Annabel).

 Toen ik 36 weken was drong het tot me door dat we dit echt niet meer konden uitstellen.
Er werd beslist dat een groen blaadje het logo zou worden en omdat er niet veel tijd meer was zocht ik online naar ecologische doopsuiker.  Uiteindelijk kwam ik uit bij mooie doosjes in multiplex.
Maar ik wilde ook nog altijd papieren zakjes in blaadjesvorm naaien.  Dat zou ik dan doen als mijn moederschapsrust inging...  En toen was Annabel er.  Niks genaaid en zelfs de doosjes waren nog niet geleverd.  Maar ach, bij een thuisbevalling en bij een tweede kindje komt het bezoek toch later.
Na enkele dagen kwamen de doosjes aan, die mijn mama alvast vulde.
Ik naaide de zakjes pas na kerstmis, maar toch: eind goed, al goed.

Ik ben nogal voor traditie, maar suikerbonen vind ik eigenlijk niet lekker.  Bij Aaron hadden we dan geopteerd voor de kleine smartieversie en toen maakte ik ook AARdbeiencONfituur.  Die was vele malen populairder dan de suikerbonen, dus deze keer lieten we deze helemaal achterwege.  De doosjes werden gevuld met thee en de zakjes met Turks fruit.

Ziet u de paddenstoel en het blaadje in vilt links?  Die had ik getekend op de binnenzijde van het geboortekaartje, maar deze heb ik niet zelf genaaid.  We kregen ze van een vriendin, die zelf ook niet kan naaien, maar omdat ik zo van handgemaakt hou, heeft ze ze laten maken bij atelier marlies.
Samen met een prachtig fleecedekentje en tutterdoekje.
Is dat geen geweldig cadeau?