HART VERLOREN IN... #40dagenbloggen

#40dagenbloggen: Waar ter wereld heb jij je hart verloren en waarom net daar?


Normaal vind ik de wereld te groot om twee keer naar eenzelfde bestemming te reizen.
Er is nog zoveel anders te ontdekken.
Maar voor Freiburg maakte ik een uitzondering.
Ook wel omdat ik reizen met een baby niet zo zag zitten, en het dan wel makkelijk was dat we het daar al wat kenden, en wisten hoe kindvriendelijk het er was.

     2012 zwanger |  2013 met Aaron

In Freiburg dus, en meer bepaald in de wijk Vauban.
Ik blogde al eerder een reeksje over Freiburg.
The green city.
De utopie van het wonen, in realiteit.

Cohousing in gevarieerde woonblokken volgens passiefhuisstandaard, met een hoge densiteit, maar met veel open speel -en ontmoetingsruimte.
Het groen is er echt groen, organisch, wild, natuur; geen kaarsrecht grasveldje met twee schaamboompjes.
De fietser is er koning, niet de auto.
Fietskarren all over the place.
De tram rijdt op een groene bedding (tevens als geluidsdemping) en brengt je in geen tijd overal heen.

Er is een bio-bakker, bio-superette, school, kinderopvang, tweedehands-babywinkel, fietsenwinkel, restaurantje.
Rond de wkk-centrale die de energie van de wijk verzorgt (samen met pv-panelen en zonnecollectoren op de daken), lopen kippen.  Er zitten konijntjes, waar kinderen mee spelen.
De fietsen in de fietsenstalling zijn meestal niet eens op slot.
Op de open gaanderijen langs de appartementen, zetten mensen kastjes met schoenen, planten, enz...
Openheid en vertrouwen winnen het hier van de angst.

Dat het kan.
Dat het bestaat.

Het mag gek klinken, maar af en toe krijg ik in Wilsele-dorp hetzelfde gevoel.
En dat hadden we nooit gedacht, toen we hier een huis kochten. Of toch?
Er was een intuïtie.
Omdat er een kindje op zijn step reed (alleen, zonder ouders-dat het nog kan).
Omdat we een vrouw met een baby zagen en ze zei goeiedag.
We kochten dat krot, omdat er veel licht was, omdat school & kribbe op wandelafstand waren, omdat de stad vlakbij was (gewoon de berg af bollen), terwijl de straat heel rustig was,...

Wij kennen onze buren.
Zeggen goeiedag.
Doen babbeltjes, lenen verbouw-en tuingerief aan mekaar.
We krijgen al eens verse groentjes uit hun moestuin. (Danku!!)
Als we naar het speeltuintje gaan vlakbij, komen we 9 op de 10 speelkameraadjes tegen.
Er zijn twee voedselteams.  Ja, twee.  In één dorp.
Het dorpscomité 3012WD heeft een groep "transitie-Wilsele".
De auto is wel nog koning en het kan groener, maar de warmte is er en er wordt getimmerd aan de duurzame weg.
Vorige vrijdag zei een mama nog tegen me: "We hebben het juiste dorp gekozen."
Hmm, misschien ben ik intussen gewoon hier mijn hart verloren?