Nee.
Ik mag dan wel mijn hart eens een beetje verloren zijn in Freiburg,
echt verhuizen daarheen is nog een ander paar mouwen.
Op reis ben ik ook altijd blij om terug naar huis te gaan.
Ik begrijp de verleiding.
Dromen dat het elders beter is.
Jeweetwel: dat groener gras.
Meer zon, meer zee.
Maar jezelf neem je altijd mee.
Als je hier niet content bent, waarom zou je het elders ineens wel worden?
Ik zou moeite hebben om mijn familie en vrienden achter te laten.
Maar ik heb natuurlijk wat geluk gehad met mijn familie.
In sommige omstandigheden kan ik het wel begrijpen.
Dat het helpt om afstand te nemen - letterlijk.
Dat het helpt ook om in een minder stresserende maatschappij te gaan leven.
Maar ik zit eerder zo in mekaar, dat ik tevreden ben (probeer te zijn) met wat ik heb en waar ik ben, en dat wat ik wil veranderen, traag maar gestaag probeer te veranderen.
Hier en nu.
In kleine beetjes.
Niet met de grote switch.
Evolutie eerder dan revolutie.
En wie ben jij: het bootje daarachter aan de horizon of de geduldige visser op het strand?
(in Tréogat, Bretagne)
Ik zou het één willen maar vrees dat ik het ander ben :)
BeantwoordenVerwijderen"Maar jezelf neem je altijd mee." Mooi gezegd. Zo waar.
BeantwoordenVerwijderen