Net zoals voor Aaron, wil ik ook brieven schrijven aan mijn lieve dochter.
Omdat de tijd vliegt en ze groot zal zijn voor we het weten...
Te beginnen met haar geboorteverhaal.
U wordt een beetje om de oren geslagen met geboorteverhalen tegenwoordig, maar ook ik deel dit graag, omdat ik zulke verhalen graag las in voorbereiding op mijn bevalling; ze versterkten steeds mijn keuze om thuis te bevallen. Omdat een bevalling dus ook mooi kan zijn (en niet het loutere pijnverhaal waar in onze maatschappij zo op gefocust wordt).
Maandag 3 november
Om 3u 's nachts word ik wakker van warm water...
Jawel, mijn water is gebroken. Ik besef het meteen en toch hoop ik stiekem dat het niet zo is, want ik ben pas gestopt met werken en keek nog zo uit naar een weekje rust. Wat cocoonen met jou in de buik... Ik ga naar toilet en zie dat het vruchtwater is en dat het helder is, gelukkig.
Dan kruip ik terug in bed. Ik hoor je papa draaien, dus vraag ik of ie wakker is. Daarmee heb ik hem gewekt en zeg dat mijn water gebroken is, maar dat ik verder niks voel.
We geven elkaar een dikke knuffel en dan schiet hij toch meteen in actie, de snelle bevalling van je broer in gedachte. Hij pompt het bevalbad op, ruimt Aaron zijn speelgoed op, we eten een boke, hij begint nog te dweilen zelfs, terwijl ik terug in bed kruip. Even later wil hij beginnen afwassen, maar ik ga hem halen en zeg dat hij nog wat moet komen slapen, dat er echt nog geen weeën zijn. Uiteindelijk lukt het nog om een beetje te slapen.
's Ochtends brengt papa je broer naar de crèche, en ik bel de vroedvrouw.
Ze heeft nog een huisbezoek en zal daarna langskomen.
Ze stelt voor om al tepelstimulatie te proberen. Dat doen we, maar buiten een contractie op het moment zelf, gebeurt er niks. Ik vind het ook maar niks, die tepelstimulatie.
De tijd gaat voorbij en we hebben natuurlijk maar 24u, nu het water gebroken is, maar ik ben er vrij gerust in dat het wel op gang zal komen. Afwachten dus.
Gelukkig is de vroedvrouw ervoor gekend om de weeën op gang te kunnen brengen met voetreflexologie, als dat nodig is. Rond 10 u is ze bij ons en onderzoekt mij. Een beetje opening en een beetje verstrijken van de baarmoederhals, meer niet. Dus we installeren ons beide in de zetel voor het voetenwerk. Iets voor 11u is ze weer weg.
Nadat ze vertrokken is, maken we ons klaar voor en wandelingetje.
Maar daar komt niks meer van in huis. Ik ga naar toilet en net als vorige keer, begint het ineens volle bak te rommelen in buik. Één grote weeënbrei waar ik niet veel mee kan.
Ik leg me op bed beneden een beetje te kronkelen. Maak een kersenpitje warm, maar dat helpt niet veel.
Dan pas realiseer ik me dat het echt wel weeën zijn, en doe hetzelfde als wat vorige keer zo hielp: op handen en knieën zitten in de zetel en je papa vragen om onderaan mijn rug te duwen.
Ja, dat helpt. Zo kunnen we ertegen. En komen we al snel in een duidelijk ritme.
Ondertussen belt je papa de vroedvrouw, die algauw weer daar is.
Ze installeert zich rustig aan tafel en laat ons doen.
Ze helpt het bad te vullen en even later mag ik er al in.
Dat doet zo'n deugd en ik kan fijn over de rand hangen.
Het gaat snel, algauw krijg ik amper rust tussen de weeën door.
Het lijkt echt al vollen bak arbeid, "maar ik ben nog zo helder?" Merk ik luidop op.
Ik voel mijn krachten snel minderen en heb dorst. Ik herinner me dat er (erg uitzonderlijk) nog een fles cola in de koelkast ligt en vraag een glas. Dat doet deugd.
De vroedvrouw vraagt of ik wil onderzocht worden. Eigenlijk zegt dat niet veel, maar ik ben toch nieuwsgierig, dus zeg ik ja. 4 cm opening en baarmoederhals volledig verstreken. "4 cm maar?" Dat strookt niet met wat ik voel. Maar ze zegt: Liesbeth, zoals dat hier gaat, ben je binnen het uur bevallen." Ah, dus toch al zover als ik het gevoel heb dat ik ben.
Na en tijdje voel ik me toch echt vermoeid geraken, ook mijn knieën. Ik denk aan het perswerk dat nog moet komen en draai mij om om even op mijn rug te liggen, ook al gaat het opvangen van de weeën moeilijker zo. Je papa gaat in bad zitten, zodat ik tussen zijn benen kan leunen. Het word me echt te heftig en ik zeg dat ik niet meer kan.
De vroedvrouw antwoordt: "dan is het bijna zover."
Dat weet ik wel, maar ik moest het toch even kwijt. Want waar blijft die persdrang toch?
Ze zegt ook dat ik wat aan het hyperventileren ben. Zij en je papa helpen me concentreren op mijn ademhaling.
Ik ga terug op mijn knieën zitten en ja, dan voel ik bijna meteen de persdrang.
Ik voel ook meteen dat het persen effect heeft! In tegenstelling tot bij je broer. Dus ik gebruik al mijn kracht om mee te persen, zodat we hier snel vanaf zijn.
Na drie keer persen ben je eruit!!
De vroedvrouw duwt je onder water tussen mijn benen en ik mag je zelf aannemen en uit het water halen.
Oh, daar ben je meid! Zo snel!
Het is 13u50.
Je opent een oogje, maar daarna val je in zwijm, trekt wit weg, en vergeet om te beginnen ademen.
De vroedvrouw probeert even je wakker te krijgen, maar ziet dat het niet goed gaat, knipt de navelstreng door en neemt je op het verzorgingskussen. Ze gebruikt een ballonpomp om je ademhaling op gang te krijgen. Je papa springt uit bad om je handje vast te houden en je aan te moedigen. Ik zit nog wat verweesd in het bad, maar begin dan ook mee te supporteren: "komaan meisje, ademen."
Na een minuutje of twee, die voor ons een eeuwigheid lijken, adem je en ben je snel weer helemaal ok. We krijgen je meteen terug in onze armen.
Onze kleine meid.
Je harttoontjes zijn nooit te veel gezakt, gedurende de hele bevalling en omdat het zo snel ging lag de ballon al klaar, want volgens de vroedvrouw gebeurt het vaker dat kindjes dan van de kaart zijn en niet doorhebben dat ze er werkelijk al zijn. Zij was er gerust in, en je agpar score na vijf minuten is ook 10 op 10, maar wij waren toch wat geschrokken!
Je mag bij mama op de buik komen liggen en we geven je rustig de tijd om zelf de borst te vinden. Je blijkt een natuurtalent drinkertje, kleine meid.
Ondertussen is de tweede vroedvrouw aangekomen, te laat voor de bevalling, maar nu kan ze wel nog assisteren met het opruimwerk.
Ze leggen het verzorgingskussen op de zetel, zodat ik je goed kan zien en meten en wegen je, en testen je reflexen.
Je blijkt,inderdaad een erg kleine meid: 2,5 kg en 46 cm.
Toch mooi in verhouding. Een heel schattig droppeke.
Een beetje vroeger dan gepland, maar wat zijn we blij dat je bij ons bent.
Welkom liefje. Nu is ons gezinnetje compleet.
Met dank aan de vroedvrouwen van de Bolle Buik voor hun voortreffelijke begeleiding, om deze ervaring mogelijk te maken.
