VOOR MEME

"Ek ben een echte boerinne"
zei je eens en ik proestte het uit.
Je was verontwaardigd dat ik daarmee moest lachen.
"Mémé, als je iets niet bent, dan is het wel een boerin."
"Abakkedoe", zei je en je legde uit dat je van boerenkomaf was.
Dat mag best zijn, maar het strookt echt niet met mijn beeld van jou.
Je was een echte dame.
Altijd de haren opgestoken en stijlvol gekleed in rok en nylonkousen.
Vaak in het zwart, liefst met witte bollekes.
Die nylonkousen gingen zelfs op het strand niet uit, dat herinner ik me dat ik dat bij pootje baden heel gek vond.

Als kind keek ik altijd erg uit naar het kerstfeest in Waregem.
Marijke en ik waren de enige meisjes en we werden extra verwend met knuffels en complimentjes.
We mochten lang opblijven, er leek maar geen einde te komen aan de cadeautjes van tantes en nonkels, we aten lekker, jij kookte voor de hele bende, en er was altijd veel leute.

In de vakanties logeerden we vaak een week bij jou.
Dan gingen we de eendjes voeren in Casier z'n hof.
Het was de zoete inval, er kwam altijd wel iemand op bezoek.
De rest van de dag waren we aan het tekenen, of boekjes met het Waregems dialect aan het maken, of we zaten mee met jou in de veranda te naaien.
Poppenkleertjes en haarlinten.  En jij maar retouchen stikken voor Brooklyn. Of een rok, of gordijnen of een kleedje voor ons.
Altijd was je aan het naaien.  
Overal in huis kwam je speldjes tegen.

Ik ben ook beginnen naaien, mémé.  Met jouw stofschaar, die mama opnieuw heeft laten slijpen.
En weet je wat, er is nog veel blijven hangen, van wat je ons geleerd hebt toen.
Zo ben ik ervan overtuigd dat je in ieder van ons voortleeft.
Naast de naaimicrobe, erfde ik je lange smalle vingers en, net als papa, de gemakkelijke tranen, zowel bij vreugde als verdriet.
Als er vandaag tranen zijn, dan is dat misschien een beetje verdriet omwille van het afscheid, maar vooral vreugde om de mooie herinneringen.