Begin juli ben je 8 maanden en kan je eindelijk (na heel lang bijna) alleen zitten.
Je vind het fijn, zit graag op de speelmat omringd door speelgoed.
Wij vinden het ook fijn. Het gebeurt al eens dat mama en papa gewoon in de zetel zitten. Even. Rustig te kijken hoe jij en je broer aan het spelen zijn.
Je wordt een grote meid. Het baby gaat er af. Je bent heel nieuwsgieirg en kikt gretig rond.
Je laat van je horen. Babbelt veel en LUID!!!
Oefent verschillende klanken, boewaaa, boewaa, tata of trillen met je lippen, brrrrrrr
Je wordt mobiel, rondjes draaien op je poep, eerste pogingen tot kruipen: beentjes schuiven onder poep, maar dan rol je om.
Maar niet getreurd, je kan al zittend ook diep voorover buigen en heel ver reiken, en zo kan je aan heel veel aan.
Je wil ook werkelijk ALLES vastpakken en uiteraard, het logisch vervolg, ALLES in je mondje steken. Het liefst van al pak je je broer zijn speelgoed: treinen, sporen, duploblokken, de vrachtwagen. Vele malen interessanter dan je babyspeelgoed blijkbaar.
Twee weken later schuif je achteruit als je op je buikje ligt. Het is een begin, hé, meid. Maar jij vind het niet leuk. Je wordt ook veel heviger, laat van je horen, eist je aandacht op. En dat mag, hoor!
Onze brave baby is niet meer.
(En dat vind ik dus niet erg, hé. Onthoud maar: brave meisjes komen in de hemel, stoute overal. Goede raad van een moeder die veel te braaf is.)
Je trekt een gek snuitje en begint als gek te snuiven, als je iets wil wat je nog niet kan.
Omi noemt je 'een dulle griet'. Ze geniet dat je eigenzinniger wordt en als je luidop lacht.
Wij allemaal.
Je wil zo graag op ontdekking, dat voeden moeilijk wordt.
Eerste keer in het plonsbadje is een plezier! Eerste keer zwemmen vond je ook fijn.
We gaan op reis naar Cadzand.
Als we je op een handdoek zetten op het strand, wriemel je je een weg tot je in het zand zit.
Je laat het zand tussen je vingers glijden.
Wat mooi om te zien.
Dan proef je ervan. Natuurlijk. Ach wat, je komt er wel achter dat dat niet zo lekker is.
Als we met z'n allen een ijsje eten, vind jet het NIET grappig dat jij er geen krijgt. Papa geeft uiteindelijk als zijn bol op is zijn hoorntje aan jou en je smikkelt het in geen tijd naar binnen.
Na onze reis ga je naar een nieuwe kribbe.
Ze zijn verhuisd naar een gloednieuw stekje, een groot en licht speelparadijs voor jou.
Je gezichtje is weer veranderd.
Je krijgt hetzelfde haar als je broer en je moeke. Blond met mooie golfjes er in. En je hebt prachtige blauwe ogen. Met een randje.
Eten gaat steeds beter. Boontjes uit het vuistje vind je de max.
Maar ook fruitpap.
Op een terrasje wil je per se de citroen uit mijn glas proeven.
Ik laat je, en verheug me op wat er komt. Je gezicht is onbeschrijfelijk en je krijgt er rillingen van.
Maar je wil wél nog.
Je kan ondertussen vlot rondjes draaien op je buik, maar als je probeert te sluipen, ga je nog steeds achteruit, een grote frustratie.
Je speelt al even graag op het grote bed als je broer. Rolt in geen tijd van de ene kant naar de andere.
Half augutstus probeer je te kruipen. Je gaat in startpositie zitten, maar daar stopt het.
Als ik je wil stimuleren, door een speeltje verder te leggen 'kom maar, meid, kom maar tot hier, je kunt het'. Dan komt je broertje meedoen: ja, zusje, je kunt het. En dan legt hij het speelgoedje wat dichter :-).
Op bezoek bij vrienden kruip je ineens. Wat gaf de doorslag? Hun kruipende zoontje? Of hun grote superzachte mat?
Je kruipt eerst maar heel kort, om speeltjes te pakken en gaat dan weer zitten.
Maar eind augustus valt ineens je frank dat je ook verder kan kruipen. Hoppa, je bent vertrokken. Op verkennig!
Probeert de keukenkast open te doen.
Je probeert je ook op te trekken in je bedje. Dezelfde avond.
Het lukt maar tot je knietjes, maar als ik je vast heb, kan je wel staan als je je vasthoudt aan de bedrand en daar ben je zelf heel fier over en blij!
Ook in de zetel beneden kan je staan als je op de leuning leunt.
Wat gaat het weer snel ineens meid.
De zomer is alweer voorbij. Maar het was wel een hele mooie, je eerste zomer.
