Omdat kindjes zo rap groot worden (een cliché, maar ook een waarheid als een koe),
en omdat we zo snel vergeten, schrijf ik, al van tijdens de zwangerschap, brieven in een boekje voor Aaron.
Omdat ik als mama in wording veel (gehad) heb aan andere vrouwen die eerlijk bloggen over
zwangerschap,
bevalling en moederschap,
en omdat Aaron nu ons meest Ontroerende Goed is,
ga ik deze brieven hier met jullie delen.
Te beginnen met het geboorteverhaal:
{week
41}
Volgens
de uitgerekende datum zou je 11 oktober geboren worden, volgens de 12
weken-echo 8 oktober. Dus ik verwachtte je altijd 'ergens deze
week'. Maar je maakt nog geen aanstalten om ter wereld te komen.
Vrijdag
12 oktober
Mijn
30ste verjaardag en we gaan op controle bij Barbara, want je bent er
nog niet.
Alles
is nog steeds prima en Barbara heeft er precies alle vertrouwen in
dat je dit weekend gaat komen. Ik hoop het en ik ben blij dat 't
niet vandaag is, want het is misschien fijner dat je je eigen
verjaardag krijgt.
Zaterdag
13 oktober
's
Ochtends slapen we uit, nu dat nog kan, en we vrijen - je weet maar
nooit dat 't helpt.
Ik
krijg een wat zeurderige menstruatiepijn, maar dat kreeg ik de week
ervoor ook, dus ik denk dat 't maar een vaag voorteken is. Een
klein stemmetje in mijn hoofd denkt dat Barbara gelijk krijgt. Het
is rotweer en ik rust gewoon de hele dag. In de late namiddag gaat de
lichte pijn weer over en we schieten in actie om nog wat op te ruimen
in je kamertje-to-be.
{Je
geboorte}
Om
negen uur 's avonds krijgt je papa nog zin in een ijsje van de
crocantino, dus rijden we erheen. Je ziet het meisje achter de toog
denken dat ik als zwangere vrouw nog een raar goestingske kreeg zo
laat op de avond, maar, it wasn't me!
't
Is koud, dus eten we ons ijsje op in de auto.
En
dan voel ik wat. Ik denk: dit was misschien een wee.
Even
later rijden we naar huis en voel ik nog eentje.
Thuis
zet ik me in de zetel met een boekske. Heel af en toe voel ik wat.
Timen lukt niet, ik voel geen duidelijk begin en einde van de weeën.
Ik
vraag je papa om het bad op te pompen. “Denk je dat dat nodig is?”,
vraagt hij.
“Ja,
ik zou dat toch al doen”, antwoord ik. “Ik denk toch dat 't is
begonnen, maar heel zachtjes, dus dat gaat hier nog lang duren.
Seffens proberen om toch nog te gaan slapen, 't zal voor morgen
zijn.”
Het
duurt even eer hij de pomp in gang krijgt, maar dan is in geen tijd
het bad opgepompt.
Ondertussen
is het voorbij elf uur en moet ik ineens een paar keer naar het
toilet. Daarna lukt het niet eens meer om tot aan de zetel te lopen.
Ik ga op de eerste beste stoel zitten en je papa duwt op mijn bekken
achteraan, zoals we geleerd hebben. Dat was ineens zeer hevig, maar
het duwen helpt wel enorm. Ik vervolg mijn weg naar de zetel, maar
daar komt alweer een wee!
Dat
gaat plots heel snel, ik voel me een beetje overrompeld. We
twijfelen om Barbara te bellen. Je papa stelt voor om eerst nog eens
timen. Hij denkt dat we nog steeds in het begin zitten - niet
verwonderlijk, en wil haar daarom niet wakker bellen. Blijkt dat de
weeën om de drie minuten komen, maar wel geen minuut duren. Ik dring
aan: bel toch maar naar Barbara.
Zij
stelt voor om samen in bad te gaan. Ik ben even teleurgesteld dat ze
nog niet komt, maar ook wel gerustgesteld van, ja, we kunnen dit nog
wel aan.
We
gaan in bad en dat doet deugd. Het lijkt heel kort, maar de tijd
vliegt.
De
weeën blijven komen en ik heb het gevoel dat ik geen rust krijg
tussendoor.
Ik
probeer vol te houden, maar dan is het genoeg. Ik wil eruit!
En
bel naar Barbara!
Ik
loop de trap af en stort me op het bed dat voor de gelegenheid ook in
onze salon staat, want daar is alweer de volgende. Op mijn knieën
en met mijn hoofd begraven in kussens. De zwangerschapsworst brengt
even troost tussendoor. Je papa belt ondertussen en laat ook het bad
vollopen, maar dat ontgaat me een beetje. Het enige dat ik wil, is
dat hij op tijd terug is om op mijn rug te duwen.
Ik
ben in de war dat 't zo snel gaat en weet niet in welke fase we nu
zijn, want mijn water is nog steeds niet gebroken, maar ik voel wel
al persdrang??!!
Je
papa komt helemaal over mij heen liggen. “Niet persen! Ademen!”
“Waar blijft Barbara?” “Die is onderweg! Nog 5 minuutjes”
(dat had hij stiekem gelogen, bleek achteraf – maar goed gedaan van
hem- ja, jongen, liegen is niet mooi, maar soms bestaan ze wel, hoor,
leugentjes om bestwil.) Het lijkt een eeuwigheid.
Ineens
zegt je papa, “er komt bloed uit”. Hij toont het me en ik zie:
de slijmprop! Bij de volgende wee ineens 'kwak'! Een waterballon die
springt. Het water gutst eruit.
En
dan komt Barbara toch binnen. Tijdens een wee. Ik zie ze niet, maar
hoor ze wel rustig zeggen: als je voelt dat je moet duwen, dan duw je
maar al een beetje. Dus dat doe ik.
Ze
vraagt of ze tussen de weeën even mag voelen. Ja, zeker, want ik
ben toch wel benieuwd.
Ja,
hoor, volledige ontsluiting. Ze vraagt of ik zo goed zit om te
persen, of ik niet liever op de baarkruk of in het bevalbad wil. Ik
ben verbaasd dat het bad gevuld is geraakt en wil er graag in.
Ze
helpen mij er samen in. Het water is te warm, maar ze doen er nog
wat emmers koud bij.
Na
enkele weeën vraag ik of er al wat schot in de zaak komt. Barbara
waarschuwt zacht: “Liesbeth, als de arbeid zo snel gaat, dan lijkt
het persen lang, maar dat heeft tijd nodig. Het is de eerste keer,
alles moet nog rekken, dat is millimeterwerk.”
Blij
dat ze dat eerlijk zegt, zo begrijp ik dat 't nog maar het begin is. En gelukkig
krijg ik tussen de persweeën wel wat meer tijd om te bekomen. Mijn
voorhoofd is helemaal bezweet. Maar dat wordt steeds afgeveegd en
verfrist. Dat doet deugd.
Ondertussen
komen ook Alexandra en Astrid op kousenvoeten binnen. Ik merk er
niks van, alleen dat ik nu door meerdere mensen wordt aangemoedigd.
Ik zit op mijn knieën in het bad en leun over de rand. In die rand
kan ik ook goed knijpen tijdens de wee. Je papa staat mee in het bad
en duwt nog steeds op mijn rug, want ik heb het gevoel dat dat helpt.
Hij biedt zelfs zijn hand aan om in te knijpen, maar dat doe ik toch
liever in de rand van het bad. Af en toe gaat hij weg, maar dat
werkt op mijn zenuwen. “Waar ga je toch steeds naartoe?
En
nu blijf je hier!”
Het
persen is zeer vermoeiend, maar ik voel inderdaad beetje bij beetje
beweging. Je bent er bijna... Niet te geloven, we wachten er al zo
lang op. Je papa zegt: “Je buik wordt al wat platter!” De
grapjas. Maar ik voel dat het waar is: je zit al diep beneden,
bovenaan is mijn zwangere buik al verdwenen.
Tussen de weeën door hoort Barbara met de doptone hoe het met jou gaat. Je doet het geweldig, je hartslag gaat bijna niet naar beneden.
En
dan is het zover, ik duw zo hard ik kan voor je hoofdje.
Ik
hoor van mijn aanmoedigingsteam dat 't komt. En
dan plots is het eruit.
Nog
verder persen voor de schouder. Dat was nog even hard werk, terwijl
ik geen weeën meer voel, toch nog blijven duwen. Je armpje zit
blijkbaar tegen je hoofd, onze Superman.
De
rest van je lijfje glibbert er zo uit.
Maar
ik heb je nog niet gezien, vermits ik op mijn knieën zit. Even
checken of de navelstreng lang genoeg is en dan word ik geholpen om
mij te draaien. Ooh!
Ik
verwacht een slijmerig, verfrommeld mormeltje, maar ze geven mij een
moooooooi blinkend wezentje. Verbaasd fluister ik dat je zo perfect
bent.
Het
is 2u56. Dat zie ik op de klok van de oven.
Barbara
en papa helpen me uit bad en leggen me op bed met jou op mijn buik.
Er
begint een gezellige bedrijvigheid rond mij, maar ik heb enkel oog
voor jou.
Tot
ik ineens bedenk dat de nageboorte ook nog moet komen. Tegelijk
vraagt ook Barbara om als ik iets voel, te persen. En meteen voel ik
een sterke contractie en de placenta komt eruit.
Helemaal intact, toont Barbara ons je huisje van de voorbije maanden.
Het was geenszins vies, zoals ik me wel had voorgesteld.
Je
ligt nog altijd bij mij en we wachten rustig tot je aanstalten maakt
om te drinken.
Je
papa haalt zijn gitaar boven en speelt een liedje voor jou.
Ze
leggen het verzorgingskussen op de zetel naast mij, en testen je
reflexen, meten en wegen je. 3kg460g en 49 cm. Alles dik in orde.
Ondertussen
is het bijna 6u wanneer ze naar huis vertrekken en wij met ons
drietjes samen zijn. Voor het eerst een gezinnetje.
Ik
val in slaap, terwijl je papa waakt met jou op schoot.
Bedankt
aan iedereen van de Bolle Buik, Barbara, Patty, Astrid, Alexandra,
Benedict, voor de begeleiding tijdens de zwangerschap, de bevalling
en de kraamtijd. Om deze mooie ervaring voor ons mogelijk te maken
en er steeds te zijn voor alle vragen.
