LIEFSTE AARON 0

Omdat kindjes zo rap groot worden (een cliché, maar ook een waarheid als een koe),
en omdat we zo snel vergeten, schrijf ik, al van tijdens de zwangerschap, brieven in een boekje voor Aaron.

Omdat ik als mama in wording veel (gehad) heb aan andere vrouwen die eerlijk bloggen over zwangerschap, bevalling en moederschap,
en omdat Aaron nu ons meest Ontroerende Goed is,
ga ik deze brieven hier met jullie delen.

Te beginnen met het geboorteverhaal:

{week 41}

Volgens de uitgerekende datum zou je 11 oktober geboren worden, volgens de 12 weken-echo 8 oktober. Dus ik verwachtte je altijd 'ergens deze week'. Maar je maakt nog geen aanstalten om ter wereld te komen.

 

Vrijdag 12 oktober

Mijn 30ste verjaardag en we gaan op controle bij Barbara, want je bent er nog niet.

Alles is nog steeds prima en Barbara heeft er precies alle vertrouwen in dat je dit weekend gaat komen. Ik hoop het en ik ben blij dat 't niet vandaag is, want het is misschien fijner dat je je eigen verjaardag krijgt.

 

Zaterdag 13 oktober

 

's Ochtends slapen we uit, nu dat nog kan, en we vrijen - je weet maar nooit dat 't helpt.

Ik krijg een wat zeurderige menstruatiepijn, maar dat kreeg ik de week ervoor ook, dus ik denk dat 't maar een vaag voorteken is.  Een klein stemmetje in mijn hoofd denkt dat Barbara gelijk krijgt. Het is rotweer en ik rust gewoon de hele dag.  In de late namiddag gaat de lichte pijn weer over en we schieten in actie om nog wat op te ruimen in je kamertje-to-be.

{Je geboorte}

Om negen uur 's avonds krijgt je papa nog zin in een ijsje van de crocantino, dus rijden we erheen. Je ziet het meisje achter de toog denken dat ik als zwangere vrouw nog een raar goestingske kreeg zo laat op de avond, maar, it wasn't me!

't Is koud, dus eten we ons ijsje op in de auto.

En dan voel ik wat. Ik denk: dit was misschien een wee.

Even later rijden we naar huis en voel ik nog eentje.

Thuis zet ik me in de zetel met een boekske. Heel af en toe voel ik wat. Timen lukt niet, ik voel geen duidelijk begin en einde van de weeën.

Ik vraag je papa om het bad op te pompen. “Denk je dat dat nodig is?”, vraagt hij.

“Ja, ik zou dat toch al doen”, antwoord ik. “Ik denk toch dat 't is begonnen, maar heel zachtjes, dus dat gaat hier nog lang duren. Seffens proberen om toch nog te gaan slapen, 't zal voor morgen zijn.”

Het duurt even eer hij de pomp in gang krijgt, maar dan is in geen tijd het bad opgepompt.

Ondertussen is het voorbij elf uur en moet ik ineens een paar keer naar het toilet. Daarna lukt het niet eens meer om tot aan de zetel te lopen. Ik ga op de eerste beste stoel zitten en je papa duwt op mijn bekken achteraan, zoals we geleerd hebben. Dat was ineens zeer hevig, maar het duwen helpt wel enorm. Ik vervolg mijn weg naar de zetel, maar daar komt alweer een wee!

Dat gaat plots heel snel, ik voel me een beetje overrompeld. We twijfelen om Barbara te bellen. Je papa stelt voor om eerst nog eens timen. Hij denkt dat we nog steeds in het begin zitten - niet verwonderlijk, en wil haar daarom niet wakker bellen. Blijkt dat de weeën om de drie minuten komen, maar wel geen minuut duren. Ik dring aan: bel toch maar naar Barbara.

Zij stelt voor om samen in bad te gaan. Ik ben even teleurgesteld dat ze nog niet komt, maar ook wel gerustgesteld van, ja, we kunnen dit nog wel aan.

We gaan in bad en dat doet deugd. Het lijkt heel kort, maar de tijd vliegt.

De weeën blijven komen en ik heb het gevoel dat ik geen rust krijg tussendoor.

Ik probeer vol te houden, maar dan is het genoeg. Ik wil eruit!

En bel naar Barbara!

Ik loop de trap af en stort me op het bed dat voor de gelegenheid ook in onze salon staat, want daar is alweer de volgende. Op mijn knieën en met mijn hoofd begraven in kussens. De zwangerschapsworst brengt even troost tussendoor. Je papa belt ondertussen en laat ook het bad vollopen, maar dat ontgaat me een beetje. Het enige dat ik wil, is dat hij op tijd terug is om op mijn rug te duwen.

Ik ben in de war dat 't zo snel gaat en weet niet in welke fase we nu zijn, want mijn water is nog steeds niet gebroken, maar ik voel wel al persdrang??!!

Je papa komt helemaal over mij heen liggen. “Niet persen! Ademen!” “Waar blijft Barbara?” “Die is onderweg! Nog 5 minuutjes” (dat had hij stiekem gelogen, bleek achteraf – maar goed gedaan van hem- ja, jongen, liegen is niet mooi, maar soms bestaan ze wel, hoor, leugentjes om bestwil.) Het lijkt een eeuwigheid.

Ineens zegt je papa, “er komt bloed uit”. Hij toont het me en ik zie: de slijmprop! Bij de volgende wee ineens 'kwak'! Een waterballon die springt. Het water gutst eruit.

 

En dan komt Barbara toch binnen. Tijdens een wee. Ik zie ze niet, maar hoor ze wel rustig zeggen: als je voelt dat je moet duwen, dan duw je maar al een beetje. Dus dat doe ik.

Ze vraagt of ze tussen de weeën even mag voelen. Ja, zeker, want ik ben toch wel benieuwd.

Ja, hoor, volledige ontsluiting. Ze vraagt of ik zo goed zit om te persen, of ik niet liever op de baarkruk of in het bevalbad wil. Ik ben verbaasd dat het bad gevuld is geraakt en wil er graag in.

Ze helpen mij er samen in. Het water is te warm, maar ze doen er nog wat emmers koud bij.

Na enkele weeën vraag ik of er al wat schot in de zaak komt. Barbara waarschuwt zacht: “Liesbeth, als de arbeid zo snel gaat, dan lijkt het persen lang, maar dat heeft tijd nodig. Het is de eerste keer, alles moet nog rekken, dat is millimeterwerk.”

Blij dat ze dat eerlijk zegt, zo begrijp ik dat 't nog maar het begin is. En gelukkig krijg ik tussen de persweeën wel wat meer tijd om te bekomen. Mijn voorhoofd is helemaal bezweet. Maar dat wordt steeds afgeveegd en verfrist. Dat doet deugd.

Ondertussen komen ook Alexandra en Astrid op kousenvoeten binnen. Ik merk er niks van, alleen dat ik nu door meerdere mensen wordt aangemoedigd. Ik zit op mijn knieën in het bad en leun over de rand. In die rand kan ik ook goed knijpen tijdens de wee. Je papa staat mee in het bad en duwt nog steeds op mijn rug, want ik heb het gevoel dat dat helpt. Hij biedt zelfs zijn hand aan om in te knijpen, maar dat doe ik toch liever in de rand van het bad. Af en toe gaat hij weg, maar dat werkt op mijn zenuwen. “Waar ga je toch steeds naartoe?

En nu blijf je hier!”

 

Het persen is zeer vermoeiend, maar ik voel inderdaad beetje bij beetje beweging. Je bent er bijna... Niet te geloven, we wachten er al zo lang op. Je papa zegt: “Je buik wordt al wat platter!” De grapjas. Maar ik voel dat het waar is: je zit al diep beneden, bovenaan is mijn zwangere buik al verdwenen.
Tussen de weeën door hoort Barbara met de doptone hoe het met jou gaat.  Je doet het geweldig, je hartslag gaat bijna niet naar beneden.

En dan is het zover, ik duw zo hard ik kan voor je hoofdje.

Ik hoor van mijn aanmoedigingsteam dat 't komt.  En dan plots is het eruit.

Nog verder persen voor de schouder. Dat was nog even hard werk, terwijl ik geen weeën meer voel, toch nog blijven duwen. Je armpje zit blijkbaar tegen je hoofd, onze Superman.

De rest van je lijfje glibbert er zo uit.

Maar ik heb je nog niet gezien, vermits ik op mijn knieën zit. Even checken of de navelstreng lang genoeg is en dan word ik geholpen om mij te draaien. Ooh!

Ik verwacht een slijmerig, verfrommeld mormeltje, maar ze geven mij een moooooooi blinkend wezentje. Verbaasd fluister ik dat je zo perfect bent.

 

Het is 2u56. Dat zie ik op de klok van de oven.

 

Barbara en papa helpen me uit bad en leggen me op bed met jou op mijn buik.

Er begint een gezellige bedrijvigheid rond mij, maar ik heb enkel oog voor jou.

Tot ik ineens bedenk dat de nageboorte ook nog moet komen. Tegelijk vraagt ook Barbara om als ik iets voel, te persen. En meteen voel ik een sterke contractie en de placenta komt eruit. Helemaal intact, toont Barbara ons je huisje van de voorbije maanden. Het was geenszins vies, zoals ik me wel had voorgesteld.

Je ligt nog altijd bij mij en we wachten rustig tot je aanstalten maakt om te drinken.

Je papa haalt zijn gitaar boven en speelt een liedje voor jou.

Ze leggen het verzorgingskussen op de zetel naast mij, en testen je reflexen, meten en wegen je. 3kg460g en 49 cm. Alles dik in orde.

Ondertussen is het bijna 6u wanneer ze naar huis vertrekken en wij met ons drietjes samen zijn. Voor het eerst een gezinnetje.

Ik val in slaap, terwijl je papa waakt met jou op schoot.

 

Bedankt aan iedereen van de Bolle Buik, Barbara, Patty, Astrid, Alexandra, Benedict, voor de begeleiding tijdens de zwangerschap, de bevalling en de kraamtijd. Om deze mooie ervaring voor ons mogelijk te maken en er steeds te zijn voor alle vragen.