LIEFSTE AARON WEEK 50-51

Zondag wilde je ineens stappen.
Zomaar, out of the blue.
Voetje voor voetje, terwijl papa jou met beide handen vasthield.

Je trekt je nu overal aan op en gaat overal staan.
Ook aan je vilten speelgoeddozen lukt dat en dan haal je er vanalles uit om mee te spelen.
In één doos zitten alle knuffelbeesten die we kregen.  Tot nu toe keek je er niet naar om, maar nu breng je de haas naar mama en dan spelen we er samen mee.  Een grote dikke eend wordt door jou eruit gezeuld, op de grond gelegd en dan ga je er zelf op liggen en geeft hem een hele dikke knuffel.
Zoooo schattig.  Je komt ook naar mij gekropen, gaat staan en legt je hoofdje om mijn schoot, mijn kleine knuffelbeest.

Na een week stap je zijlings rond onze salontafel.  En 's avonds doe je er soms turnoefeningen aan.  Door je knieën buigen en weer gaan staan, en weer buigen en weer staan.  Dan op je tenen gaan staan en weer plat, op je tenen en weer plat...  Voorzichtig, maar zeker, probeer je telkens weer uit wat je nog allemaal zou kunnen.

Je kan zo mooi spelen.  De blokjes blijven ook favoriet.  We hebben je -vrees ik- al een beetje geconditioneerd:  Telkens je een bouwblokje op een ander hebt gezet, begin je te applaudisseren.

Je nichtje had ook al een hele tijd geleden kaartjes opgestuurd met haar handafdruk.  Bedoeling was om jouw handafdruk ernaast te zetten en dan op te sturen naar moeke.  Het duurde een tijdje voor ik het aandurfde (ik zag verf op je handen en handen in je mond).  Ik dacht ook dat je het helemaal niet leuk ging vinden (blijf van mijn handen af, ze zijn van mij), maar kom, het moest maar even.
Je vond het HI***LA***RISCH.
Maar echt.
Ik heb je nog nooit zo hard weten lachen.
Ik ben dan maar wat blijven stempelen met je handje op het krantenpapier eronder.
Zo ontdekken we samen vanalles, lieverd.  Zo is elke week weer een belevenis.