LIEFSTE AARON WEEK 32

Je hebt een super weekje achter de rug! (Overdag dan toch).

Je was altijd al vrolijk, maar deze week in het kwadraat.

Al van 's ochtends flapperen de armpjes van enthousiasme.

Je hebt een redelijk ritme ondertussen qua eten en drinken en dutjes.

Je speelt heel mooi, ook op je buikje en je zit.  Je zit!

Ok, je zit al een tijdje, maar nu voor echt. Stevig.

's Avonds zit je met ons mee aan tafel.

Je hebt wel al gegeten in de creche, maar je hoort er graag bij, dus geven we je wat.

Een stukje penne, dat kon je niet kauwen.

Een stukje zalm(filet), dat zo zacht was dat je niet hoefde te kauwen.  Je probeerde niet eens, nee, je smeerde het helemaal uit over de tafel en rolde er ieniemienie worstjes van.

Een gestoofd worteltje, hetzelfde.

Een paar rijstkorrels, daar ben je ook even zoet mee, zeer geconcentreerd rollen tussen duim en wijsvinger.

Wat is dat toch?

Geef je speelgoed of een boekje en je steekt het in je mond.

(Verhaaltjes voorlezen is er niet bij, hoor, het verhaaltje is uit nog voor de eerste zin.)

Als er papier, een tijdschrift of een zakdoekje ook maar een beetje in de buurt ligt, dan heb je 't meteen  beet en is het binnen de kortste keren helemaal platge'zabberd'.

Maar geef je eten...

Dat moet je me toch eens uitleggen.

Uitleggen, dat kan je ondertussen ook erg goed.

Soms zachtjes, bijna fluisterend.

Soms luid en met veel sérieux (zelfs een beetje boos?).

Dan moet ik lachen en lach jij ook (toch niet boos).

Oh, je lacht zo mooi. En vaak.

Als we je omrollen.  Als je zelf omrolt.

Als we neuze-neuze doen.

Als we je in de lucht houden (of papa: gooien).

Als ik dans.  Als papa luchtdrumt.

Als je wakker wordt na een goede dut.

Als je ons terugziet.

Als papa met je knuffels gooit.
Als...

Blijf lachen, liefje, want het leven is mooi en er is zoveel waar je om kan (glim)lachen. (Marilyn Monroe)
En als je lacht, ben je veel mooier. (Je overgrootmoeder)
Lach, en de wereld lacht terug.
Bij ons werkt het alvast, en dat is super, want lachen is gezond*!

*Desondanks ben ik weer ziek.  De vermoeidheid begint te wegen.  
Je slaapt al beter, liefje, maar wordt toch nog 2 keer wakker per nacht, dus dat is niet van die aard om te recupereren van de voorbije 3 maanden.  
"This too shall pass" is al een tijdje mijn motto.
Ik wil hier niet zeuren in je brief, maar ik ben ook niet voor 'Schone schijn'.    
Voor alle andere mama's die moe zijn en gek worden van de vraag "slaapt hij al door?".  
Eerlijk, al toen hij 5 weken was, kreeg ik die vraag!  
Nee, baby's slapen niet door.  En als ik rondvraag, bij vrienden, kan dat wel even duren.  Of tijdelijk wel en dan weer niet.  En hé, da's normaal.  Maar het lijkt maatschappelijk niet meer aanvaard.   Want ja, mama moet gaan werken, en eten koken en liefst ook nog cupcakes bakken...    Dat laatste is er niet bij, hoor.  Net als andere creatieve projecten die gewoon even moeten wachten.  En ook het sociaal leven staat even op een lager pitje.  
Want in het weekend probeer ik met jou te spelen en dan samen met jou te dutten.  
Is dat erg?  Nee.  Dat komt wel weer.   Ik vertel gewoon eerlijk wat er aan de hand is.  En iedereen begrijpt dat.
Hoewel het mij soms lijkt dat andere mama's veel meer gedaan krijgen en hier allemaal geen last van hadden/hebben,  als je erover begint,  blijkt iedereen wel eens (of vaak) op z'n tandvlees te zitten. 
Dus bij deze een hart onder de riem en dikke pluim voor alle mama's (ook voor degene die wel kunnen slapen en bakken en op stap gaan hé).