Ik heb zelf gewoon wat prachtig rode blaadjes in een vaas gelegd, maar Kerstin Hiestermann, beter bekend als “Kheisti”, maakt er prachtige tekeningen mee en post ze op Instagram.
donderdag 24 oktober 2013
ALS DE BLAADJES VAN DE BOMEN VALLEN
dan kan je ermee aan de slag!
Ik heb zelf gewoon wat prachtig rode blaadjes in een vaas gelegd, maar Kerstin Hiestermann, beter bekend als “Kheisti”, maakt er prachtige tekeningen mee en post ze op Instagram.
Ik heb zelf gewoon wat prachtig rode blaadjes in een vaas gelegd, maar Kerstin Hiestermann, beter bekend als “Kheisti”, maakt er prachtige tekeningen mee en post ze op Instagram.
woensdag 23 oktober 2013
dinsdag 22 oktober 2013
KNAPPE KNOOPJES
Op een dag betrapte kunstenaar Elze van den Akker zichzelf, starend voor een supermarktschap op de gedachte dat elke verpakking ontworpen is door iemand die daar serieus over heeft nagedacht. Toch verdwijnt een verpakking meestal roemloos en na eenmalig gebruik in de afvalbak.
Verbaasd over die rare gang van zaken, geïnspireerd door de schoonheid van verpakkingen en bezorgd om de groeiende afvalberg besloot Elze verpakkingsmateriaal als basismateriaal en inspiratiebron voor haar ontwerpen te nemen en richtte in de zomer van 2010 Pou-Belle Design op.
Ze maakt prachtige verlichting, maar ik ben vooral verliefd op haar knoopjes!
Zo simpel, zo schoon, zo origineel, herbruik, kleurrijk, géén één helemaal hetzelfde. Alle ingrediënten om van te houden.
Ze zijn hier te koop, dus ik hoop ze binnenkort te zien verschijnen op jullie naaisels :-).
zondag 20 oktober 2013
LIEFSTE AARON ***FEESTEDITIE***
Liefste Aaron,
Je bent 1 jaar geworden !!!
Eén jaar geleden kwam je ons leven binnen, 's nachts, thuis.
Je bent 1 jaar geworden !!!
Eén jaar geleden kwam je ons leven binnen, 's nachts, thuis.
Toen zo klein en hulpeloos en rustig. Maar wel al meteen goedlachs.
En nu een kereltje dat staat en niet kan stilzitten en speelt en iedereen zijn breedste glimlach cadeau doet.
Wat is het leuk om je te zien opgroeien.
Wat breng je vrolijkheid en nog meer liefde in ons huisje.
Wat is het leuk om je te zien opgroeien.
Wat breng je vrolijkheid en nog meer liefde in ons huisje.
En ook wel slapeloze nachten en ziektekiemen.
Zo gaat dat in het leven, liefje. Soms is het feest en soms wat minder.
Maar met je verjaardag is het feest!
In het weekend zijn we met de familie aan zee.
We vieren er je geboortedag met slingers, leuke handgemaakte, kartonnen, houten, warme,... cadeautjes, een kroon die je tante maakte en nog een kroon die ik maakte, die je geen van beide wil ophouden,
een taart,
of beter een sterren-dessertenbuffet (want mama is ook jarig en die houdt van tiramisu),
een taart,
of beter een sterren-dessertenbuffet (want mama is ook jarig en die houdt van tiramisu),
Maandag in de kribbe zingen ze liedjes voor jou en krijg je chocoladecake en deel je aan je vriendjes piratenbananen uit.
Vanuit Australie komt er leuke post: een prachtig fotoboekje met een verhaaltje van je nichtje Kaat.
En omdat aan zee enkel je mama's familie er was, vieren we volgende week nog eens met de rest!
Ter info:
De kroon maakte ik op dezelfde manier als hier.
De cake is gewone appelcake, maar dan met stervormige appeltjes, uitgesneden met een koekjesvormpje. Geïnspireerd op het peekaboo bread van a beautiful mess, maar we eten liever appelcake en dat gaat dus ook!
De vlaggetjeslijn op de taart kocht ik gewoon bij HEMA (wegens tijdsgebrek om ze zelf te maken). Gelukkig is daar dus altijd nog de HEMA.
Het idee voor de bananentaart kwam ik tegen op pinterest en voor het recept las ik bij Meus & Huysentruyt en maakte dan een eigen versie, met een gekochte kruimeldeegbodem en provemelpudding. (Hallo?!, ik had maar één voormiddag om dat hier allemaal klaar te spelen.)
De tiramisu is met speculaas en advocaat, want dat aten we deze zomer op een trouwfeest en was een hemelse combinatie.
De piratenbananen zijn een leuke tip uit een artikel van kiind, een interessant tijdschrift dat je zeker eens moet lezen! (als je zin hebt, natuurlijk)
Ter info:
De kroon maakte ik op dezelfde manier als hier.
De cake is gewone appelcake, maar dan met stervormige appeltjes, uitgesneden met een koekjesvormpje. Geïnspireerd op het peekaboo bread van a beautiful mess, maar we eten liever appelcake en dat gaat dus ook!
De vlaggetjeslijn op de taart kocht ik gewoon bij HEMA (wegens tijdsgebrek om ze zelf te maken). Gelukkig is daar dus altijd nog de HEMA.
Het idee voor de bananentaart kwam ik tegen op pinterest en voor het recept las ik bij Meus & Huysentruyt en maakte dan een eigen versie, met een gekochte kruimeldeegbodem en provemelpudding. (Hallo?!, ik had maar één voormiddag om dat hier allemaal klaar te spelen.)
De tiramisu is met speculaas en advocaat, want dat aten we deze zomer op een trouwfeest en was een hemelse combinatie.
De piratenbananen zijn een leuke tip uit een artikel van kiind, een interessant tijdschrift dat je zeker eens moet lezen! (als je zin hebt, natuurlijk)
woensdag 16 oktober 2013
OOGSNOEP - SEPTEMBER PHOTOCHALLENGE
Olala.
SEPTEMBER photochallenge heet dat hier.
En we zijn half OKTOBER!!!
Het is een beetje een saai excuus, maar iedereen lijkt er last van te hebben, dus jullie begrijpen het vast wel. September was zó overdreven druk. En oktober voorlopig niet echt beter.
De photochallenge heb ik dus niet tot een goed einde gebracht en bloggen schiet er even bij in (voor de oplettenden onder jullie: Aaron was op 14 oktober geen 50-51 weken, maar 1 jaar. Hiep hiep... de hoera komt dus nog...).
Wat ik eigenlijk wou zeggen: ik ben toch blij dat ik heb meegedaan, want het heeft wel een aantal foto's opgeleverd, waar ik best tevreden over ben.
Hier nog de laatste:
September Photochallenge
In order of appearance:
silhouet
patroon.
hier sta ik (ok, deze was in augustus in Luik, maar moest er even bij)
SEPTEMBER photochallenge heet dat hier.
En we zijn half OKTOBER!!!
Het is een beetje een saai excuus, maar iedereen lijkt er last van te hebben, dus jullie begrijpen het vast wel. September was zó overdreven druk. En oktober voorlopig niet echt beter.
De photochallenge heb ik dus niet tot een goed einde gebracht en bloggen schiet er even bij in (voor de oplettenden onder jullie: Aaron was op 14 oktober geen 50-51 weken, maar 1 jaar. Hiep hiep... de hoera komt dus nog...).
Wat ik eigenlijk wou zeggen: ik ben toch blij dat ik heb meegedaan, want het heeft wel een aantal foto's opgeleverd, waar ik best tevreden over ben.
Hier nog de laatste:
September Photochallenge
In order of appearance:
silhouet
patroon.
hier sta ik (ok, deze was in augustus in Luik, maar moest er even bij)
maandag 14 oktober 2013
LIEFSTE AARON WEEK 50-51
Zondag wilde je ineens stappen.
Zomaar, out of the blue.
Voetje voor voetje, terwijl papa jou met beide handen vasthield.
Je trekt je nu overal aan op en gaat overal staan.
Ook aan je vilten speelgoeddozen lukt dat en dan haal je er vanalles uit om mee te spelen.
In één doos zitten alle knuffelbeesten die we kregen. Tot nu toe keek je er niet naar om, maar nu breng je de haas naar mama en dan spelen we er samen mee. Een grote dikke eend wordt door jou eruit gezeuld, op de grond gelegd en dan ga je er zelf op liggen en geeft hem een hele dikke knuffel.
Zoooo schattig. Je komt ook naar mij gekropen, gaat staan en legt je hoofdje om mijn schoot, mijn kleine knuffelbeest.
Na een week stap je zijlings rond onze salontafel. En 's avonds doe je er soms turnoefeningen aan. Door je knieën buigen en weer gaan staan, en weer buigen en weer staan. Dan op je tenen gaan staan en weer plat, op je tenen en weer plat... Voorzichtig, maar zeker, probeer je telkens weer uit wat je nog allemaal zou kunnen.
Je kan zo mooi spelen. De blokjes blijven ook favoriet. We hebben je -vrees ik- al een beetje geconditioneerd: Telkens je een bouwblokje op een ander hebt gezet, begin je te applaudisseren.
Je nichtje had ook al een hele tijd geleden kaartjes opgestuurd met haar handafdruk. Bedoeling was om jouw handafdruk ernaast te zetten en dan op te sturen naar moeke. Het duurde een tijdje voor ik het aandurfde (ik zag verf op je handen en handen in je mond). Ik dacht ook dat je het helemaal niet leuk ging vinden (blijf van mijn handen af, ze zijn van mij), maar kom, het moest maar even.
Je vond het HI***LA***RISCH.
Maar echt.
Ik heb je nog nooit zo hard weten lachen.
Ik ben dan maar wat blijven stempelen met je handje op het krantenpapier eronder.
Zo ontdekken we samen vanalles, lieverd. Zo is elke week weer een belevenis.
Zomaar, out of the blue.
Voetje voor voetje, terwijl papa jou met beide handen vasthield.
Je trekt je nu overal aan op en gaat overal staan.
Ook aan je vilten speelgoeddozen lukt dat en dan haal je er vanalles uit om mee te spelen.
In één doos zitten alle knuffelbeesten die we kregen. Tot nu toe keek je er niet naar om, maar nu breng je de haas naar mama en dan spelen we er samen mee. Een grote dikke eend wordt door jou eruit gezeuld, op de grond gelegd en dan ga je er zelf op liggen en geeft hem een hele dikke knuffel.
Zoooo schattig. Je komt ook naar mij gekropen, gaat staan en legt je hoofdje om mijn schoot, mijn kleine knuffelbeest.
Na een week stap je zijlings rond onze salontafel. En 's avonds doe je er soms turnoefeningen aan. Door je knieën buigen en weer gaan staan, en weer buigen en weer staan. Dan op je tenen gaan staan en weer plat, op je tenen en weer plat... Voorzichtig, maar zeker, probeer je telkens weer uit wat je nog allemaal zou kunnen.
Je kan zo mooi spelen. De blokjes blijven ook favoriet. We hebben je -vrees ik- al een beetje geconditioneerd: Telkens je een bouwblokje op een ander hebt gezet, begin je te applaudisseren.
Je nichtje had ook al een hele tijd geleden kaartjes opgestuurd met haar handafdruk. Bedoeling was om jouw handafdruk ernaast te zetten en dan op te sturen naar moeke. Het duurde een tijdje voor ik het aandurfde (ik zag verf op je handen en handen in je mond). Ik dacht ook dat je het helemaal niet leuk ging vinden (blijf van mijn handen af, ze zijn van mij), maar kom, het moest maar even.
Je vond het HI***LA***RISCH.
Maar echt.
Ik heb je nog nooit zo hard weten lachen.
Ik ben dan maar wat blijven stempelen met je handje op het krantenpapier eronder.
Zo ontdekken we samen vanalles, lieverd. Zo is elke week weer een belevenis.
dinsdag 8 oktober 2013
DAG VAN DE ARCHITECTUUR
"Architectuur is te traag voor internet en te groot voor televisie.
Een gebouw wordt er pas een gebeurtenis als het instort. Zoals bij het World Trade Center in New York (...). Van het einde zijn meer foto´s en video´s rondgegaan dan van toen het er nog stond. " schrijft Joost Meuwissen.
Als opener van een column kan dat wel tellen.
De schrijver heeft een punt natuurlijk. Architectuur staat niet hoog op de agenda en architecten worden niet beroemd. Ook (zeker) in Vlaanderen blijft architectuur altijd een beetje het stiefmoederlijk behandelde broertje in de cultuur. Hoewel het VAi erg zijn best doet dit te keren.
En ondanks het feit dat Vlaanderen per inwoner belachelijk veel architecten heeft. Misschien wordt iedereen die hier dan toch geïnteresseerd is in architectuur dan maar architect?
Joost Meuwissen gaat nog verder : "Ze (de architectuur) heeft nog altijd liever geen publiek."
Nou, daar ben ik het niet mee eens.
Architectuur moet je beleven en dat kan enkel ter plaatse.
Dus rep u naar de Dag Van de Architectuur !
Ga naar de site en kies u voor komende zondag een leuke wandeling uit of een gebouw waarvan u altijd al wel eens had willen binnen piepen. Geniet van een (landelijk of stedelijk) landschap. Dwaal erin rond en gebruik al uw zintuigen.
Daarom werkt ze niet op tv of op sociale media.
Daarom is het bijna archaïsch in deze tijden. Toch hunkeren mensen naar het uitzetten van hun met-henzelf-vergroeide schermen en op zoek te gaan naar ervaringen.
Laat architectuur nu net daarvoor gemaakt zijn.
Een gebouw wordt er pas een gebeurtenis als het instort. Zoals bij het World Trade Center in New York (...). Van het einde zijn meer foto´s en video´s rondgegaan dan van toen het er nog stond. " schrijft Joost Meuwissen.
Als opener van een column kan dat wel tellen.
De schrijver heeft een punt natuurlijk. Architectuur staat niet hoog op de agenda en architecten worden niet beroemd. Ook (zeker) in Vlaanderen blijft architectuur altijd een beetje het stiefmoederlijk behandelde broertje in de cultuur. Hoewel het VAi erg zijn best doet dit te keren.
En ondanks het feit dat Vlaanderen per inwoner belachelijk veel architecten heeft. Misschien wordt iedereen die hier dan toch geïnteresseerd is in architectuur dan maar architect?
Joost Meuwissen gaat nog verder : "Ze (de architectuur) heeft nog altijd liever geen publiek."
Nou, daar ben ik het niet mee eens.
Architectuur moet je beleven en dat kan enkel ter plaatse.
Dus rep u naar de Dag Van de Architectuur !
Ga naar de site en kies u voor komende zondag een leuke wandeling uit of een gebouw waarvan u altijd al wel eens had willen binnen piepen. Geniet van een (landelijk of stedelijk) landschap. Dwaal erin rond en gebruik al uw zintuigen.
Daarom werkt ze niet op tv of op sociale media.
Daarom is het bijna archaïsch in deze tijden. Toch hunkeren mensen naar het uitzetten van hun met-henzelf-vergroeide schermen en op zoek te gaan naar ervaringen.
Laat architectuur nu net daarvoor gemaakt zijn.
woensdag 2 oktober 2013
FAMILIE JULES
OVAM organiseert jaarlijks een wedstrijd Ecodesign voor studenten.
Met de OVAM Ecodesign Award voor studenten wil de OVAM de studenten belonen die milieuknelpunten bewust in hun ontwerp aanpakken. Op deze manier hopen we deze jonge ontwerpers te inspireren om ook later in hun professionele loopbaan, oog te hebben voor ecodesign.
De awards worden uitgereikt op 23 oktober.
Ik vind het een heel goed initiatief om de designers van de toekomst alvast kennis te laten maken met recyclage. En het levert heel wat leuke ontwerpen op.
Zoals deze familie Jules, ontworpen door Pieter Van den Poel, Nele Verbeke en Charlotte De Ruytter.
Tapijtoverschotten afkomstig van productie, maar ook van oude catalogussen worden geklemd tussen twee multiplex zijpanelen. Door het klemmen van de tapijten ontstaat een zacht zitvlak. De zijpanelen worden in verschillende afmetingen gemaakt en zo ontstaat een familie: Jules, Julien en Juliette zijn speels en strak tegelijk. Ze zijn robuust en kunnen dus lang mee. Op het einde van hun levenscyclus zijn de verschillende materialen gemakkelijk terug te scheiden om dan opnieuw gerecycleerd te kunnen worden.
Ik licht er nu eentje uit, de dames van I Love Eco schreven al over dit geweldige "Tirelock", en er zijn er nog leuke te vinden, neem eens een kijkje!
De winnaar van vorig jaar, Sep Verboom, brengt zijn ontwerp zelfs op de markt nu via zijn website fantasized.eu.
Seppe ging 5 maanden op de Filippijnen wonen en zag er met eigen ogen de enorme afvalproblematiek. Zo werd hij uitgedaagd om een ontwerp te maken met het lokale afval.
Een kleurrijke lampenkap werd geboren, gemaakt uit ventilatoren uit "junkshops" en afval van de weefindustrie. Ze worden met de hand gemaakt door de lokale bevolking.
En zo zie je telkens weer dat recyclage en creativiteit zo'n boeiende objecten kunnen opleveren!
Met de OVAM Ecodesign Award voor studenten wil de OVAM de studenten belonen die milieuknelpunten bewust in hun ontwerp aanpakken. Op deze manier hopen we deze jonge ontwerpers te inspireren om ook later in hun professionele loopbaan, oog te hebben voor ecodesign.
De awards worden uitgereikt op 23 oktober.
Ik vind het een heel goed initiatief om de designers van de toekomst alvast kennis te laten maken met recyclage. En het levert heel wat leuke ontwerpen op.
Zoals deze familie Jules, ontworpen door Pieter Van den Poel, Nele Verbeke en Charlotte De Ruytter.
Tapijtoverschotten afkomstig van productie, maar ook van oude catalogussen worden geklemd tussen twee multiplex zijpanelen. Door het klemmen van de tapijten ontstaat een zacht zitvlak. De zijpanelen worden in verschillende afmetingen gemaakt en zo ontstaat een familie: Jules, Julien en Juliette zijn speels en strak tegelijk. Ze zijn robuust en kunnen dus lang mee. Op het einde van hun levenscyclus zijn de verschillende materialen gemakkelijk terug te scheiden om dan opnieuw gerecycleerd te kunnen worden.
Ik licht er nu eentje uit, de dames van I Love Eco schreven al over dit geweldige "Tirelock", en er zijn er nog leuke te vinden, neem eens een kijkje!
De winnaar van vorig jaar, Sep Verboom, brengt zijn ontwerp zelfs op de markt nu via zijn website fantasized.eu.
 |
| foto's via fantasized.eu |
Seppe ging 5 maanden op de Filippijnen wonen en zag er met eigen ogen de enorme afvalproblematiek. Zo werd hij uitgedaagd om een ontwerp te maken met het lokale afval.
Een kleurrijke lampenkap werd geboren, gemaakt uit ventilatoren uit "junkshops" en afval van de weefindustrie. Ze worden met de hand gemaakt door de lokale bevolking.
En zo zie je telkens weer dat recyclage en creativiteit zo'n boeiende objecten kunnen opleveren!
Abonneren op:
Posts (Atom)