SECRET SANTA

Het was voor mij de eerste keer dit jaar dat ik mee deed met Secret Santa.

Spannend.

Toen ik een mailtje in de virtuele bus kreeg met de naam van mijn 'slachtoffer', was de editie al geslaagd voor mij.  Ik kende kantrientje vanalles nog niet namelijk.  En ik vond het superleuk om heel haar blog door te struinen om haar beter te leren kennen.
Naast juf, mama van drie kindjes, verbouwer, creatieve naaister, juweelontwerpster eerste klas, bleek ze ook nog majorette (hoe cool is dat?) en imker.  Ok, van dat laatste was ik zeer onder de indruk.  Omdat het heel erg nodig is en nobel.  En omdat ik dat zelf dus totaal niet zou durven.  Ik heb het zo niet voor beestjes.  Allé, begrijp mij niet verkeerd, ik hou heel veel van beestjes, zolang ze op veilige afstand blijven.

De bijtjes waren dus blijven hangen, en dat vormde meteen het thema dat ik wou geven aan mijn pakjes.

De liefde voor honing en bijhorende thee hebben we wel gemeen, dus ik maakte etiketten voor op haar  eigen honingpotten.

De verbouwingen hebben we ook gemeen, dus ik maakte wat moedinsprekende labeltjes vast aan lekkere vruchtenthee.

En om het pakje compleet te maken, vond ik nog een leuk stofje met bijtjes bij Bambiblauw.

Oh, wat vond ik het leuk om dit te bedenken, samen te stellen en in te pakken.

En dan maar hopen dat ze er blij mee zou zijn...

'k Was al bijna vergeten dat ik ook nog een pakje ging krijgen.
Maar o, wat leuk toen er een pakje in de bus zat dat ik niet zelf besteld had.
(cadeaushoppen anno 2013: godzijdank voor de webshop.)

Het was een feest om uit te pakken, ik heb echt een zwak voor 'mooi ingepakt'.

links: het leuks dat ik mocht uitpakken - rechts: thee en etiketten in zelfgemaakte envelopjes en de bijenstof ingepakt

En in al die pakjes vond ik twee superschattige gehaakte poppetjes, een verwarmkussentje voor mijn handen met fluoroze paspel -  ideaal voor deze rozeliefhebbende koukleum, een houdertje voor zakdoeken - ideaal voor deze eeuwige snotneus, en nog 3 leuke lapjes stof.  Wat een verwennerij.

Dank je wel, Anka!

Ik ben zeer blij en wil bij deze ook nog Tess van harte bedanken voor de organisatie van dit hartverwarmende initiatief.

MAAKBOOM

Half november elk jaar hetzelfde liedje: "Wat krijgen we nog gedaan voor het bouwverlof?"
(idem half mei trouwens).
Aaaaaaaaaaaaaarghhhhhhhhhh.
De weken die volgen zijn van die aard dat je dat bouwverlof dan echt broodnodig hebt eens het zover is.

Terzelfdertijd lanceerden juffrouw Sanseveria en Caroline een leuke wedstrijd: de maakboom.
Meteen wilde ik meedoen.
Ik maak eigenlijk elk jaar een alternatieve kerstboom.  U zag er al eens één hier.

Met uitzondering dan van het eerste jaar dat we gingen samenwonen.
Toen wilde ik een echte kerstboom.  En omdat we op een loftachtige ruime zolder woonden, stuurde ik mijn ventje op pad met de woorden: "geen te kleine boom, hé, dat zie je hier niet staan."
Mijn wensen werden verhoord zowaar, ik kreeg een boom van 4 meter.
Die ik niet gevuld kreeg met mijn éne lampjeslinger en de paar ballen die ik nog had gevonden in de winkel (ik kwam tot de ontdekking dat december al véél te laat is voor de aanschaf van kerstversiering).
Ons appartement geurde zalig en de boom hield wonderwel zijn naalden.
Tot we hem moesten afbreken en terug buiten dragen.  Toen verloor hij al zijn naalden ineens.
Een jaar later vonden we er nog tussen de spleten van de oude parket.

Sindsdien gaan we voor de "maakboom".
Meestal iets snel, als het maar wat mooi is en gezellig licht geeft.
Dit jaar mocht het dus wat meer zijn.
De vraag was alleen: wanneer in godsnaam?

Dus ik ben blij dat ik u, op het nippertje, mijn maakboom kan presenteren:

Het idee was er snel, want mijn uitgangspunten waren simpel:
- iets eenvoudig, maar wel esthetisch
- iets compacts, tegen de muur, maar toch 3D
- iets met het karton van ons doucheglas dat toch hopeloos in de weg lag in de garage

En wat teken je als je een kerstboom tekent?  Driehoeken.  Ah, driehoeken, daar kon ik wel wat mee.
Een spel van geometrie, dat is nog hip ook, ik zie dagelijks op pinterest zo'n dingen passeren.

Ik begon met een klein papieren model te tekenen en te knippen, zo wat lukraak.  Dat vond ik echt leuk, en Aaron vond de vrijgekomen driehoekige witte papiertjes nog leuker.
Ik werd meteen blij van het resultaat.   (Ik ben ook rap content.)
Aangezien er niks werd afgemeten, waren de driehoeken niet mooi gelijk.  Maar dat vond ik net sympathiek. Schoonheid zit in imperfectie, zeg ik altijd.  En het is toch ook de bedoeling dat ie er handgemaakt uitziet en niet gelasercut in de fabriek.   Dus ik deed min of meer hetzelfde met het karton. (achteraf gezien, was dat nog niet zo'n slecht idee geweest: laten lasercutten).
En voila: ik ben opnieuw blij met het resultaat.

Hoewel er al lang een verdiende winnaar gekend is voor de wedstrijd, zou ik het toch leuk vinden als u voor mijn boompje zou supporteren met een hartje op pinterest.

Ik wens jullie van harte fijne feesten en veel inspiratie in 2014!

DOORKIJKILLUSIE

Stel je even voor: na een lange, stoffige trip door California kom je aan in een uithoek van Joshua Tree.  Als je hier de deur van je auto opendoet, en je ervaart de stilte van de woestijn, dan besef je voor het eerst dat je in een totaal andere plek bent aangekomen, dan waar je vandaan komt.

Het zijn de woorden van Phillip K Smith III, die op deze plek een kunstinstallatie maakte door op een 70 jaar oud stalletje, spiegelstrepen te bevestigen.  Hierdoor krijg je de illusie door het huisje te kunnen kijken.  De wanden lijken te verdwijnen in het woestijnlandschap.

Ik vind het geweldig dat je met zo'n relatief eenvoudige ingreep inderdaad een heel speciaal effect kan bekomen.  Zijn opzet lijkt me geslaagd.

Foto's door Steve King via dezeen.com

LIEFSTE AARON

Allerliefste knuffelbeer van me,


Je bent nu 13,5 maanden oud en je hebt weer enkele mijlpalen bereikt.

De grootste mijlpaal:  Je stapt!
En je besefte het zelf, wat een grote stap dat was.
Je oogjes blonken.

Met je verjaardag kreeg je een blokkenkar en dat was net op tijd.  Papa zette ze ineen, je trok je eraan op en weg was je.  Toen ook al blinkende oogjes en zo fier als een gieter.
Dat gezichtje is met geen woorden te beschrijven.
De kar ging wel sneller vooruit dan jij, dus moesten we een beetje rem spelen.

Maar niet voor lang, een week later ging het helemaal alleen.
Toen moesten we voor pechverhelping spelen, want het rechterachterwiel viel er steeds af!

En toen kon je ineens alleen staan.  Je oefende in de zetel en in ons bed.
Twee weken geleden zette je eigenlijk al eens één stapje, maar daarna ging je weer terug in kruipmodus.
Vorige donderdagavond was het opnieuw zover: enkele stapjes!
De evolutie is zo mooi om zien.
Maar je betrouwt onze vloer voor geen haar.
Zondagavond legden we een stuk tetra om de vloer te beschermen voor de levering van onze nieuwe wasmachine.  Je kroop er heen, ging erop staan en stapte daarop heen en weer.
In de kribbe heb je echt de klik gemaakt en naar verluid "kilometers" afgelegd.


Met allerheiligen ging je een weekendje logeren bij je omi & opi.
Ook een mijlpaal toch, zo voor het eerst elders gaan slapen, zonder mama en papa.
Je amuseerde je daar en …
We kregen een ander kind terug.
Een wijzer.
Eentje dat wijst naar wat hij wil hebben.  Handig.
En eentje dat slaapt 's nachts.
Waw!


Ik maakte ook gebruik van je weekendje weg om te stoppen met borstvoeding.
Een mijlpaal met een dubbel gevoel.
Een beetje met spijt in het hart, lieve schat.
Het kàn, borstvoeding & werken en ik wil het alleen maar aanmoedigen.
Maar eerlijk: het is niet evident.
Voltijds werken betekent in mijn geval toch te weinig hormonen voor een voldoende productie.   Dus veel inzet, extra kolven, in grote stress-periodes zelfs medicatie…  En nooit eens een nachtje slaap.
Eén of twee nachtvoedingen vind ik niet zo erg, maar met je vele ziek zijn en tandjes,… raakte ik echt uitgeput, er was nooit eens een nachtje respijt.
Stiekem had ik graag door gedaan tot je er zelf genoeg van had.
Anderzijds had ik een jaar geleden nooit durven dromen dat ik het zo lang zou volhouden.
Je bent gelukkig oud genoeg nu om gewoon volle melk te drinken.  En dat drink je ook graag.
Je slaapt meestal door en bent ondertussen 4 weken niet meer ziek geweest!!!
Dat is voor ons en ook voor jou veel leuker na enkele moeilijkere maanden.

Wel was je ineens verknocht aan je tuutje en je doekje.  Waar je ze vroeger enkel had om te gaan slapen, kon je ze nu ineens niet zonder.  Wat me even pijn deed, want waar was mijn immer vrolijk lachende en brabbelende jongen naartoe?  Beetje stil met die tuut in je mond.
Maar ondertussen gaat dat al weer beter.   Je kan meestal zonder, tenzij je moe bent, en dus horen we je weer volop babbelen. Paaa-pa.   Dada.
Echte woordjes zijn er nog niet.
Wel kan je heel duidelijk 'Ja!'  antwoorden, als we iets vragen.


Je bent een echte knuffelbeer geworden.  Soms ben je aan het spelen en dan kom je ineens je hoofdje tegen mijn schoot vlijen.  Op het bed of in de zetel gooi je je in de kussens en geniet je met volle teugen en brede lach van het gerollebol.  En wij genieten mee.