TWEE METER STER

Mijn mama gaf me een vervroegd kerstcadeautje.

Verrast en nieuwsgierig opende ik het papier en zag een mooi doosje met daarop: 2 meter ster.

Twee meter ster?

Het bleek een prachtige houten plooimeter met rode randjes, op de uiteinden twee gaatjes, een rood koordje en een gebruiksaanwijzing.  En dat wordt dan de ideale kerstversiering voor een architect.

Merci, mama!

Ik wens jullie allemaal een ster in het donker en fijne feestdagen.

LIEFSTE ANNABEL 0

Net zoals voor Aaron, wil ik ook brieven schrijven aan mijn lieve dochter.

Omdat de tijd vliegt en ze groot zal zijn voor we het weten...
Te beginnen met haar geboorteverhaal.

U wordt een beetje om de oren geslagen met geboorteverhalen tegenwoordig, maar ook ik deel dit graag, omdat ik zulke verhalen graag las in voorbereiding op mijn bevalling; ze versterkten steeds mijn keuze om thuis te bevallen.  Omdat een bevalling dus ook mooi kan zijn (en niet het loutere pijnverhaal waar in onze maatschappij zo op gefocust wordt).

Maandag 3 november
Om 3u 's nachts word ik wakker van warm water...
Jawel, mijn water is gebroken.  Ik besef het meteen en toch hoop ik stiekem dat het niet zo is, want ik ben pas gestopt met werken en keek nog zo uit naar een weekje rust.  Wat cocoonen met jou in de buik...  Ik ga naar toilet en zie dat het vruchtwater is en dat het helder is, gelukkig.
Dan kruip ik terug in bed.  Ik hoor je papa draaien, dus vraag ik of ie wakker is.  Daarmee heb ik hem gewekt en zeg dat mijn water gebroken is, maar dat ik verder niks voel.
We geven elkaar een dikke knuffel en dan schiet hij toch meteen in actie, de snelle bevalling van je broer in gedachte.  Hij pompt het bevalbad op, ruimt Aaron zijn speelgoed op, we eten een boke, hij begint nog te dweilen zelfs, terwijl ik terug in bed kruip.  Even later wil hij beginnen afwassen, maar ik ga hem halen en zeg dat hij nog wat moet komen slapen, dat er echt nog geen weeën zijn.  Uiteindelijk lukt het nog om een beetje te slapen.

's Ochtends brengt papa je broer naar de crèche, en ik bel de vroedvrouw.
Ze heeft nog een huisbezoek en zal daarna langskomen.
Ze stelt voor om al tepelstimulatie te proberen.  Dat doen we, maar buiten een contractie op het moment zelf, gebeurt er niks.  Ik vind het ook maar niks, die tepelstimulatie.

De tijd gaat voorbij en we hebben natuurlijk maar 24u, nu het water gebroken is, maar ik ben er vrij gerust in dat het wel op gang zal komen.  Afwachten dus.

Gelukkig is de vroedvrouw ervoor gekend om de weeën op gang te kunnen brengen met voetreflexologie, als dat nodig is.   Rond 10 u is ze bij ons en onderzoekt mij.  Een beetje opening en een beetje verstrijken van de baarmoederhals, meer niet.   Dus we installeren ons beide in de zetel voor het voetenwerk.  Iets voor 11u is ze weer weg.

Nadat ze vertrokken is, maken we ons klaar voor en wandelingetje.
Maar daar komt niks meer van in huis.  Ik ga naar toilet en net als vorige keer, begint het ineens volle bak te rommelen in buik.  Één grote weeënbrei waar ik niet veel mee kan.
Ik leg me op bed beneden een beetje te kronkelen.  Maak een kersenpitje warm, maar dat helpt niet veel.
Dan pas realiseer ik me dat het echt wel weeën zijn, en doe hetzelfde als wat vorige keer zo hielp: op handen en knieën zitten in de zetel en je papa vragen om onderaan mijn rug te duwen.
Ja, dat helpt.  Zo kunnen we ertegen.  En komen we al snel in een duidelijk ritme.
Ondertussen belt je papa de vroedvrouw, die algauw weer daar is.
Ze installeert zich rustig aan tafel en laat ons doen.
Ze helpt het bad te vullen en even later mag ik er al in.
Dat doet zo'n deugd en ik kan fijn over de rand hangen.
Het gaat snel, algauw krijg ik amper rust tussen de weeën door.

Het lijkt echt al vollen bak arbeid, "maar ik ben nog zo helder?" Merk ik luidop op.

Ik voel mijn krachten snel minderen en heb dorst.  Ik herinner me dat er (erg uitzonderlijk) nog een fles cola in de koelkast ligt en vraag een glas.  Dat doet deugd.
De vroedvrouw vraagt of ik wil onderzocht worden.  Eigenlijk zegt dat niet veel, maar ik ben toch nieuwsgierig, dus zeg ik ja.  4 cm opening en baarmoederhals volledig verstreken.  "4 cm maar?"  Dat strookt niet met wat ik voel.  Maar ze zegt: Liesbeth, zoals dat hier gaat, ben je binnen het uur bevallen."  Ah, dus toch al zover als ik het gevoel heb dat ik ben.

Na en tijdje voel ik me toch echt vermoeid geraken, ook mijn knieën.  Ik denk aan het perswerk dat nog moet komen en draai mij om om even op mijn rug te liggen, ook al gaat het opvangen van de weeën moeilijker zo.  Je papa gaat in bad zitten, zodat ik tussen zijn benen kan leunen.  Het word me echt te heftig en ik zeg dat ik niet meer kan.
De vroedvrouw antwoordt: "dan is het bijna zover."
Dat weet ik wel, maar ik moest het toch even kwijt.  Want waar blijft die persdrang toch?

Ze zegt ook dat ik wat aan het hyperventileren ben.  Zij en je papa helpen me concentreren op mijn ademhaling.
Ik ga terug op mijn knieën zitten en ja, dan voel ik bijna meteen de persdrang.

Ik voel ook meteen dat het persen effect heeft!  In tegenstelling tot bij je broer.  Dus ik gebruik al mijn kracht om mee te persen, zodat we hier snel vanaf zijn.
Na drie keer persen ben je eruit!!

De vroedvrouw duwt je onder water tussen mijn benen en ik mag je zelf aannemen en uit het water halen.
Oh, daar ben je meid!  Zo snel!
Het is 13u50.

Je opent een oogje, maar daarna val je in zwijm, trekt wit weg, en vergeet om te beginnen ademen.
De vroedvrouw probeert even je wakker te krijgen, maar ziet dat het niet goed gaat, knipt de navelstreng door en neemt je op het verzorgingskussen.  Ze gebruikt een ballonpomp om je ademhaling op gang te krijgen.  Je papa springt uit bad om je handje vast te houden en je aan te moedigen.  Ik zit nog wat verweesd in het bad, maar begin dan ook mee te supporteren: "komaan meisje, ademen."
Na een minuutje of twee, die voor ons een eeuwigheid lijken, adem je en ben je snel weer helemaal ok.  We krijgen je meteen terug in onze armen.
Onze kleine meid.

Je harttoontjes zijn nooit te veel gezakt, gedurende de hele bevalling en omdat het zo snel ging lag de ballon al klaar, want volgens de vroedvrouw gebeurt het vaker dat kindjes dan van de kaart zijn en niet doorhebben dat ze er werkelijk al zijn.  Zij was er gerust in, en je agpar score na vijf minuten is ook 10 op 10, maar wij waren toch wat geschrokken!

Je mag bij mama op de buik komen liggen en we geven je rustig de tijd om zelf de borst te vinden.  Je blijkt een natuurtalent drinkertje, kleine meid.

Ondertussen is de tweede vroedvrouw aangekomen, te laat voor de bevalling, maar nu kan ze wel nog assisteren met het opruimwerk.  

Ze leggen het verzorgingskussen op de zetel, zodat ik je goed kan zien en meten en wegen je, en testen je reflexen.

Je blijkt,inderdaad een erg kleine meid: 2,5 kg en 46 cm.
Toch mooi in verhouding.  Een heel schattig droppeke.
Een beetje vroeger dan gepland, maar wat zijn we blij dat je bij ons bent.
Welkom liefje.  Nu is ons gezinnetje compleet.

Met dank aan de vroedvrouwen van de Bolle Buik voor hun voortreffelijke begeleiding, om deze ervaring mogelijk te maken.

WELKOM ANNABEL

foto door Jos Verhoogen

LIEFSTE AARON MAAND 24 ***FEESTEDITIE

"Piepiepie... Oera!!!"


Vandaag word je 2 jaar lieve schat!

2 jaar, wat een mooie leeftijd.

Ergens niet te geloven, ik herinner me je geboorte als gisteren.
Daar denk ik vaker aan terug, nu een nieuwe geboorte niet meer ver weg is...
En nu ik voor je tweede verjaardag toch eindelijk eens een foto-album probeer te maken en de foto's van die hele 2 jaar terug zie passeren...

Tegelijk lijkt het mijlenver weg, omdat het zo'n verschil is, een babbelende peuter die alles zelf wil doen, tegenover een klein baby'tje dat volledig afhankelijk is.

Het is wat zoeken soms, voor ons allemaal.  Om je te leren wat mag en niet mag, zonder te veel 'gedragsconditionerend' te zijn.
We leggen heel veel uit waarom, en meestal lijk je dat te begrijpen en luister je.
Maar soms ook niet.  Er zijn zo van die dingen die we je maar niet wijsgemaakt krijgen.
Op je speelgoedkast klimmen bijvoorbeeld, of gooien met eten, of je beker water helemaal omgooien.
"oei, mors hé."
"Nee liefje, dat is niet morsen, want je deed het per express."
"esssspressss."

Sommige dagen komen echt de 'terrible two's' naar voren en horen we alleen "ikke" en "nee".
Maar de meeste dagen valt dat reuze mee.
Het weekend was bijvoorbeeld weer superleuk, je was helemaal in je nopjes en uitgelaten.
Zondagochtend werden we gewekt met een zangconcert van jou.
Lagen mama en papa een beetje in bed met een big smile naar jou te luisteren.
Je was ontzettend uitgelaten, helemaal klaar voor je feestje.

In het Bruulpark, want mama had geen zin in een totaal overhoop gehaald huis, én belangrijker: jij bent nog steeds een echt buitenkind.
Mama zag het ook niet zitten om weer 2 à 3 dagen bezig te zijn met het maken van een dessertenbuffet, hoewel ik dat wel graag doe, zo alles zelf maken, maar ik ben ook geen supermama,  en zeg steeds vaker "het hoeft niet", dus we gingen voor: delegeren en 'keep it simple'.
Want het is niet dat je je over zoveel jaar nog gaat herinneren wat voor pinterestwaardige cake mama wel niet had gemaakt.
Nu ja, simpel werd het uiteindelijk niet, hoor.
Evelien bakte cupcakes voor jou; niet zomaar wat cupcakes, 4 soorten heerlijke cakejes met leuke *** versieringen.   Omi maakte haar befaamde yoghurtdessert en bracht ook nog taart mee van een patissier.  We moesten toch ergens 2 kaarsjes kunnen opzetten, hé?

Zo zie je dus, we hebben het geluk dat we omringd zijn door mensen die dat voor ons willen doen.  En dàt hoop ik dat je je herinnert later: wat een fijne dag het was.  Een dag als een andere eigenlijk, maar toch één om in te kaderen, omdat er zoveel mensen daar waren die jou graag zien.

BUS

Nou, dat is nog eens een duidelijke én leuke bushalte.

foto's van: mmmm.tv

LIEFSTE AARON MAAND 23

Liefste Aaron,



Waar zal ik beginnen?
Het is zo'n geweldig leuke periode nu!
We vallen elke dag van de ene verbazing in de andere.

"Kijk, een regenboog!"  (er was geen regenboog te zien, maar je zei het wel heel mooi).
"Ballon opblazen"
"Kijk, buus!!!" (bus).  "Oooooh, nog een buus. Groooooote buus!"
"Mama ook boke opeten."
"nog een beetje kater" (water, maar het is al vooruitgang t.o.v. "kakekinke", "pakje" is trouwens ook "melkje" geworden)
"ikke nijen" (je wil zelf je boterham snijden)
"andjes kuise" (we moeten je handjes wassen na het eten)
"auto's ook nat hé" (dat heb je met al die regen)
"oh, groooooote viesje" (grote vis)
"ikke ook kuus" (nadat papa mama een dikke kus geeft als we naar crèche & werk vertrekken)

En ineens zing je liedjes, zomaar, helemaal zelf:
"Slaap, kiendje, slaap.  Buiten ooo saap."
"Andjes draaien, koe -ba- va, andjes draaien, koe-vies.  Ooven- STOKVIES!!!"
"Akke akke tuut tuut, weg zijn wij.  Dadaaaaaaa !!!!"
"Piet Piraat, Piet Piraat, hoi, hoi, hoi!"

En alles met zo'n enthousiasme, dat wij volwassenen vaak ergens onderweg verloren zijn...

Dansen blijft één van je favoriete bezigheden.
Tesamen met buiten lopen (zo snel dat mama niet meer kan volgen met haar grote buik), "pingen" (springen), loopfietsen, klimmen, torens bouwen -"oh waaaaw, grote toren! bravo mama" -ja, mama helpt al eens - en tekenen.
Dat laatste, daar ben ik als knutselmama ook blij mee natuurlijk, dat je je begint te interesseren voor tekenen.  Liefst met pennen, of stiften.  Potloden zijn voor woessies, of dat lijk je toch te denken.


De fascinatie voor paraplu's blijft ook onverminderd.
Met het regenweer in augustus heb je dus je hartje kunnen ophalen.
En laatst was je bij mama op het werk, liep naar buiten en riep: "oh, mooie papaplu !!!"

De 'papaplu' in kwestie

Tja.

Naast paraplu's zijn ook alle voertuigen de max.  Vooral bussen en treinen.
En fietsen.  "Kijk, Fiesje!".
(sorry voor al de uitroepingstekens, maar zo spreek je, lieverd: alles met verwonderde uitroepingstekens.)
Je wijst ook regelmatig naar je fietsstoel en dan zit er werkelijk niets anders op dan een toereke met jou te gaan fietsen.

Wat wou ik dat ik je met fiets naar de kribbe kon brengen en met de fiets gaan werken.
Maar hé, de kribbe gaat verhuizen naar vlakbij!  Niet dat het voor jou wat uitmaakt, want tegen dan ga jij naar school.  Maar hé, de school is ook vlakbij!
Mama's bakfietsdroom komt misschien nog uit...

School...
Je bent ingeschreven om met Pasen naar school te gaan.  Begin juli kregen we post met het schoolreglement en praktische afspraken, zo ook een briefje met wat er in je boekentas moet zitten.
Toen moest ik toch even slikken.
Nu ben ik geen mama die wil dat haar kindjes klein blijven, ik vind het elke dag leuker worden, maar die boekentas maakte het zo concreet dat ik dacht: "zeg, overdrijvers, 't is pas met Pasen hé!"

We zijn toch naar je klasje gaan kijken eind augustus en je ging meteen op verkenning overal en met het speelgoed spelen.  "Dat is hier gelijk de crèche, maar dan met nog meer speelgoed", zei een mama en dat moet jij ook gedacht hebben.  Komt helemaal goed dus.  Die juf van jou is héél gemotiveerd en heeft ook ontzettend haar best gedaan om je tijdelijke klasje (zeg maar klas, want ze is best groot) gezellig en mooi te maken.

Maar zover zijn we nog niet hé!  Nu genieten we vooral van nu.
Want zoals ik al zei: het is een geweldige periode!
Je bent om op te eten.

LIEFSTE AARON MAAND 22

Dag liefste zotteke,


Hoog tijd voor een zomereditie van je brief.
Zoals altijd was het een mooie zomer, die veel te snel voorbij was.

Op mijn verlanglijstje stond:
- met Aaron met de trein weg -check
- met Aaron naar zee! -check
- met Aaron naar de dierentuin! -check
- met Aaron naar het provinciaal domein in Kessel-Lo -check check check
(nog bijgekomen, door Leuke wereld:  - met Aaron naar Marie's Garden.  Nazomertje nog? *)

Spelen met water, dat vind je wel leuk, hoor!
Heel leuk zelfs,
maar IN het water, ho, maar!
Geen douche, steeds wat drempelvrees alvorens in bad te gaan (dat doen we altijd samen), je speelt ROND het ploeterbadje in plaats van erin...
We zijn ook al een hele tijd niet meer gaan zwemmen (foei van ons, moeten we toch eens werk van maken).

En dan was daar eindelijk: de ZEE!!
Niet dat je nog nooit aan zee bent geweest, hoor.  Maar laten we zeggen dat je steeds in slaap viel in de buggy of draagdoek nog voor we aan het strand waren.  De zeelucht, zeker?
De zee vind je heel mooi: "mooie zee", maar enkel van ver.
Voetjes erin:  Nee, nee, huilen, huilen, huilen!!!
Zelfs als papa je pakte en je dus niet eens in contact was met de zee: huilen, huilen, huilen!!!

Je mama vind dat stiekem wel erg jammer, zelf houdt ze van water en de zee, en had wel zin in eindelijk nog eens wat waterpret, maar nee, hoor.
Zandpret met de "sepjes" is er des te meer, gelukkig.

Bij omi en opi ontdekte je de duplo.
Dus wist mama meteen wat haar te doen stond:  tweedehands een voorraadje inslaan.
En een speelmat kopen, willen we de vloer niet ruïneren.  Nu zijn we daar normaal niet zo mee bezig, maar gelijk gij kunt tekeer gaan soms met die blokjes...  En mega-hoge torens bouwen, die niet erg stabiel zijn, en die dan omgooien.

Je hebt ineens een enorme fascinatie voor paraplu's en parasols.  Het eerste wat opi 's morgens moet doen is de parasol opendoen.  "Papalu open".

Aan tafel steel je vaak de show.  Hoewel eten nog altijd met ups and downs gaat.
Gaat er goed in: "patti" (spaghetti) en "pakkepoeke" (pannenkoeken).
"Nog pakkepoeke".
Laatst maakte papa je een boke met zelf geschraapte chocolade hagelslag.  Je viste één voor één de stukjes chocola van je boterham en toen alle chocola op was, riep je: "nog boke!".
Je papa kreeg de slappe lach.
Je kan best gulzig zijn, het woordje "nog" horen we vaak.  Al is dat nog het vaakst met kietels en knuffels!
Daar heb je groot gelijk in, hoor, dat je daar geen genoeg van kan krijgen.

Je woordenschat gaat er fenomenaal op vooruit. "Vliegtuig", "ijs", "hier", "daar", "klaar" (met een Gentse r, vanwaar heb je die???), "patje" (patatje), "dante" (dansen), "pakje" (melkje), "papot" (kapot), "poesje" (een poes natuurlijk, maar ook het luipaard in planckendael)  en alles is mooi: "mooie hond", "mooie auto", "mooie bokken" (blokken).
Ook zeg je vaak "szo" (zo), een beetje slissend zoals het konijn uit Uki.
En heb je het woord "andere" ontdekt:  "andere beker", "ander drinken", "andere bokjes" (sokjes),...  Zucht.
Als we je nazeggen om te achterhalen wat je bedoelt, dan zeg je heel schattig: "ah, ja."

De zomer is voorbijgevlogen, maar jij, jij laat je nog niet vangen door de tijd.
's Ochtends loop je steevast bij het buitenkomen rechts, op zoek naar de poes van de buurvrouw, of om de trapjes op te lopen bij een andere buurvrouw,...  Als ik je 's avonds van de kribbe kom halen, ren je ook weg, links of rechts, soms helemaal naar het park, want je bent verdorie snel en mama-met-groeiende-buik kan niet meer zo goed volgen.  Ik laat je maar lopen, lieverd.  (laat die andere moeders maar wat meewarend kijken.)  Anders is het een gevecht en een huilend kind in de auto.
En eigenlijk, wie heeft er gelijk?  De opgejaagde mama die op tijd op het werk wil zijn of de vrolijke peuter die nog even volop van het buitenzijn geniet?
Het is een plezier, liefje, (en een levensles)  om samen met jou de wereld en de taal te mogen ontdekken.

*ook check ondertussen

FAIR WEAR FRIDAY

Vandaag kan ik wat korter zijn dan de vorige keer:

Kleedje: in bruikleen van een vriendin, waarvoor dank!

Ik moet zeggen: ik heb veel kleurrijke kleedjes, maar altijd effen.  Da's niet heel bewust, dat gaat gewoon zo.  Patroontjes en zeker bloemetjes koop ik nooit.  Maar dit vind ik nu echt een geweldig mooi kleedje.  Dus misschien toch maar eens doen. Vond mijn ventje ook.

Gilet: tweedehands, afdankertje van de zus
Niet op de foto, 't is mooi weer!

Schoenen:  kurken schoenen van NAE, gekocht bij en&.  Daar schreef ik eerder al eens over.  Ik ben er nog altijd even content van.

Kort, maar goed deze keer!

FAIR WEAR FRIDAY

De vorige keer dat het hier zo stil was, was ik zwanger van Aaron.
En u las het misschien al, ook nu is dat de reden.  Goed nieuws dus!
Alleen valt deze zwangerschap me nogal zwaar, energiepeil nul, dus bloggen zit er niet echt in.

Maar "Fair Wear Friday", een geweldig initiatief van deze toffe madammen,  laat me natuurlijk niet onberoerd.  Het is iets waar ik ook al langer mee bezig ben.  En waar ik dus aan wil meedoen.

In 2012 schreef ik dat dit mijn voornemen was:

Ondertussen is het mijn motto geworden.  Eigenlijk een automatisme.
Natuurlijk wijk ik er nog wel eens vanaf, ik ben ook geen heilige.
Maar toch: ik ben bijvoorbeeld al sinds september op zoek naar een kast voor onze living, want ik word gek van de rommel.  Maar ze moet lager zijn dan 78 cm (onder het raam), en wel geriefelijk en ook wel mooi natuurlijk.  En zwevend op pootjes, want we hebben al zo'n klein huis, de vloer moet blijven doorlopen.   Blijkt dat heel wat vintage aan deze voorwaarden voldoet, maar dat is dan weer wat pijnlijk voor de portemonnee.
Een maand geleden reden we van miserie toch maar naar ikea voor een bepaalde kast.
Om met lege handen terug naar huis te keren.  We konden het niet.
Als iemand zo'n kast weet, let me know!

Maar ik dwaal af, dat ging hier over kleren.  Schone kleren.
Voor onze Aaron lukt dat makkelijk.  Tweedehands en af ten toe iets nieuw eco.
Voor mezelf is het soms moeilijker.
Zeker nu.  De gewone kleerkast past niet meer, en staat ook gewoon niet meer.
Maar buikje is ook nog niet rond genoeg om te "showen".

Om u weer een lang verhaal te besparen: ik kocht na lang twijfelen toch een kleedje vorige week.
Nieuw en niet eco.  Ai.
Maar wel:

- flatterend!
- multifunctioneel: het is nl. een zwangerschaps én borstvoedingskleed.   En ook daarna ben ik overtuigd dat ik het nog veel zal dragen, zie punt 1.
- fair

't Is te zeggen: om dat laatste na te gaan, heb ik wel wat zoekwerk moeten verrichten.
Uiteindelijk vond ik op een blog dit:

"Baukjen and Isabella Oliver are two brands which are owned and managed by a husband and wife team who believe strongly in family values. This belief extends not only to the way we treat our teams in our Head Office and the Warehouse/Distribution Centre in the UK, but to the skilled workers at the factories that we choose to produce our product in. (...)"

't Is dat ze het zelf zeggen, natuurlijk, maar goed, ik ga ze even geloven.
Ze schrijven ook nog dit:

"We also run a scheme to reduce our carbon footprint so our samples and unwanted garments do not go to landfill, but instead are recycled to raise funds for Cancer Research."

Hmm, geen ecologische stoffen, maar ze denken er toch een beetje over na. 't Is een begin.


Genoeg uitleg, tijd voor outfit-foto's:

De sandalen kocht ik vorige zomer, toen mijn trouwe witte het na 5 jaar hadden begeven.  Ik vond dat zo'n fijne dat ik nog tweedehands naar dezelfde zocht, maar helaas.
In de eco-online winkels vond ik mijn goesting niet, dus stapte ik, met weinig hoop (smalle voeten), een schoenwinkel binnen en vond meteen dit zalig zittende paar.
Ze zijn van Arche, handgemaakt in Frankrijk.  Met natuurrubberen zolen en ze gebruiken ook natuurlatex voor het comfort.  Dat kan ik bevestigen, dat zijn net kussentjes aan uw voeten.
Maar verder wel nubuck, dus allicht niet 'eco'.

Conclusie van de dag: kon erger, maar kan beter!

LIEFSTE AARON MAAND 20

Aiaiai, lieve schat,

Mama heeft je brieven weer verwaarloosd.

Ik was thans al begonnen met schrijven een paar maand geleden, over je eerste woordjes.

Maar ondertussen is dat al wat achterhaald, want met momenten ben je een echte spraakwaterval en je maakt zelfs korte zinnetjes.

Je echte eerste woordje kunnen we ons eigenlijk niet meer herinneren.

Ik vermoed dat het ja was.  Of dada. Of papa.  Daarna kwam mama.

Of nee, we moeten eerlijk zijn:  voor mama en papa was er al 'bumba'.

Pijnlijk, hoor, we hebben niet eens tv.

Maar wel de iPad natuurlijk, en bij momenten kijk je wel héél graag.

Dat zei je dan ook al snel 'bumba kijken'.

Maar o wee, als je dan bumba opzet.  Dan is het meestal niet goed.

Dan is het Ki (uki) of Kaatje of  bij (maya de bij).

Bum-baa-taa (boempatat) zei je ook al snel, maar dat lijkt dus op bumba.

En eteuh (eten), of eerder "EEEEEETEEEUH!!"

En oei.
Dat zeg je best wel vaak. (Misschien heb je dat wel van mij geleerd.  Oeps.)

Bijvoorbeeld: we spelen op het grote bed, oooh, dat vind je echt het einde.  Rondhossen en springen en je laten vallen op het grote bed.  Maar dan zie je ineens dat mama haar kastdeur weer niet helemaal heeft dichtgedaan. 'Oei'. Dan klim je uit bed, gaat ze dicht doen en dan klim je er weer in en speelt weer verder.

Ja, de dingen moeten wel netjes op hun plaats en opgeruimd zijn voor jou.

Opeuh (open), als je naar buiten wil (en dat gebeurt vaak) en we dus de deur open moeten doen, of doosjes die open moeten, of het laken dat omhoog moet (als je naast mijn bed staat en wil dat mama opstaat),...

Ook en nog kwamen ook algauw.  Eigenlijk alle woordjes waarmee je gedaan kon krijgen wat je wou :-).

Je begon ook ineens "kaka" te zeggen als je effectief kaka of pipi moest doen.  Dat was in de periode dat een vriendinnetje in de kribbe op het potje leerde gaan.  Nu is dat wel weer voorbij.

Dan was daar paajd (paard), bajl (bal), poe (poes), titti (tuut en/of je knuffeldoekje), aapje (je knuffelaapje).

Ondertussen ook ju ju paajdje, boom, auto, tein (trein), koe, tietan (tristan), kaki (???), beja (???), pakke (pakken), af (je kan niet zelf af je hobbelpaard, zeer vreemd, want klimmen is echt een van je specialiteiten, de trap en glijbanen hebben geen geheimen meer voor jou).

Sinds kort zeg je ook kake kinke, wat wil zeggen: water drinken en ook wel: met water spelen.
Geef je een kom en wat bekertjes en water en je bent uren zoet.  Of de gieter, wat vind je die leuk.  Onze planten varen er wel bij, want mama durft die al eens te vergeten.

Helaas zijn er ook best veel zinnen die je zegt, die ik echt niet versta.  Daar voel ik me soms echt slecht door en je kan er ook wel eens boos van worden.  Mama doet haar best, hoor, en papa ook.  Blijven proberen, lieverd.

Je ziet ook heel graag bloemen, maar daar heb je -gek genoeg- nog geen woord voor.

Alleen 'oooh'.

Vorig weekend ging je logeren bij omi en opi.  We spraken eerst af bij je overgrootmoeder en van daaruit zouden zij je meenemen.  Toen het bijna bedtijd was en dus tijd om te vertrekken, wilde ik je al wat voorbereiden.  "Ga je seffes mee met omi en opi en daar slapen?", vroeg ik.  Je klom uit de zetel, wandelde naar opi en stak je armpjes uit om je te pakken.
Welja, wat fijn is dat voor ons dat je je daar ook zo thuis voelt (ookal zie je ze niet zo vaak) en je er gewoon graag gaat logeren.

Fijn ook dat mama en papa wat konden rusten.
Mama is veel moe de laatste tijd en ook misselijk.  En je voelt het aan, dat er dingen veranderen, want je hangt veel meer aan mij dan anders.
Er gaan ook dingen veranderen liefje, want je krijgt een broertje of zusje.
Dus onze aandacht zal gedeeld moeten worden.
Maar onze liefde niet, hoor.  Vergeet dat maar nooit.
De liefde thuis zal alleen maar groter worden.
Nog een kindje om van te houden.
Ook voor jou.


Een dikke zoen, kleine kapoen
van je mama.

OOGSNOEP SERRES VAN LAKEN

Vandaag gaan de serres van Laken weer open voor het publiek.
Ja, er komt veel volk op af, maar het is de moeite om voor in de rij te gaan staan.
De bloemenpracht in contrast met de staal -en glasarchitectuur, die het nogal te verduren heeft onder het tropische vochtige klimaat.

KLEUR VAN DE MAAND _BIS

Vorige vrijdag hadden we een pizzafeestje.

Dat is een aanrader, hoor.  Vroeger kookten we graag menu's met alles erop en eraan, maar die tijd is toch wel voorbij.  Geen tijd, geen energie.  Dus we gaan voor puur en lekker en gemakkelijk.
Bij een pizzafeestje hoef je zelf alleen tomatensaus te maken, deeg, wat groentjes te snijden (of voor één keer zelfs gewoon voorgesneden champignons kopen in de delhaize, oh, en voorgekookte scampi's) en een oven met pizzasteen te voorzien.
De avond zelf beleggen uw gasten naar hartelust de pizza's en bakken maar, en u kunt gewoon gezellig aan tafel blijven zitten.

De schoonzus bracht het dessert mee.    Dat is ook een aanrader :-).
Op een prachtige plateau in keileuke kleurrijke cakevormpjes (die we ook mochten houden!!).
En zoals ze zelf zei: "in de kleur van de maand".

Daar moest toch een foto van genomen worden:

De rest is in de kleuren van onze keuken, dus ikke blij blij blij!!
En 't waren verdorie superlekkere cakejes ook nog!
Merci hé, 's nachts heb ik er stiekem nog van gesmuld.

KLEUR VAN DE MAAND

Een nieuwe maand is al bijna halfweg (oeps), dus hoog tijd voor een nieuwe kleur van de maand.


De regels zijn nog steeds:
1. de opgegeven kleur moet voorkomen in de foto; veel of een beetje, dat maakt allemaal niet uit.
2. jij moet eigenaar zijn van de foto; leuke foto's zoeken op het internet en opgeven telt dus niet mee.
3. de opdracht loopt af op 30 april 2014.

Hoe deelnemen?
Plaats één (of meerdere) foto('s) op je blog/website/flickr/etc en zet de link in de comment onder deze post. Ik pin de foto dan met de correcte bron op het verzamel-pinterest-board.Wie geen blog heeft, mag de foto('s) ook doormailen naar ontroerendgoed.liesbeth@gmail.com en dan zorg ik ervoor dat ze bij de verzameling gezet worden. Laar dan ook even in je mailtje weten wat je graag als vermelding bij jouw foto('s) wil zien.



En de kleur van de maand april is: GRASGROEN.

Omdat het tijd is om buiten te spelen, te picnicen, met je blote voeten de sprietjes te voelen.
(En bij ons: om een grasmatje aan te leggen!)

Bladerend door mijn archief, bleek de kleur niet zo evident als ik gedacht had.
Toch een selectie gevonden:

In order of appearance:

Een uitgang van Antwerpen Centraal, toen ik naar de maakworkshop ging
Een gebouw ergens in Quimper, Bretagne
Egenhoven Bos (amai, lang geleden)
De voeten en gitaarkabel van mijn ventje, tijdens een optreden op het huwelijk van de bassist, in hun tuin
Aaron zijn blokken
Een boom in het stadspark tijdens Leuven in Scène (ook al van lang geleden).

PAPIEREN JURKEN

Toen ik de papieren jurken zag verschijnen van mama Angie en haar dochter, verscheen een grote glimlach op mijn gezicht.
Niet alleen omdat ik ze zo mooi en kleurrijk vond en omdat de dochter zo opgaat in de fotoshoots, maar vooral omdat ze een mooie herinnering naar boven brachten.

Mijn zus en ik brachten menig vakantie door bij moeke & bompa.  Daar werd veel geknutseld.
Zo zijn we eens op het idee gekomen om kleren te maken in papier.  Bruin papier had onze bompa altijd liggen, en er was ook nog een rol oud behangpapier ter beschikking.
Omdat we even later weer met de familie op weekend naar zee zouden gaan, maakten we een hele collectie, zodat we een modeshow konden doen met de nichtjes en het -ocharme enige -neefje.
Omdat we niet zeker waren dat die laatste dat wel zo leuk ging vinden, maakten we voor hem een auto.
Wel met een gigantische strik op, dat dan wel weer.

Dat herinnerde ik me niet meer, maar zag ik toen moeke voor mij de foto's van toen nog eens opdiepte.
De kwaliteit is niet top (nog uit de tijden voor digitale fotografie)  en de 'modeshow' vond plaats in een niet heel glamoureuze garage, maar dat gaf allemaal niets  (internet en blogs en pinterest bestonden immers ook nog niet).
En gelukkig blijven in herinneringen soms enkel de mooie dingen over, de omgeving was ik bijvoorbeeld helemaal vergeten.

Misschien een tip, voor mocht u niet weten wat doen met uw dochters de komende vakantie.

VOOR AMELYN

Het tweede kindje van mijn zus verdiende, net als haar flinke broer, een zelfgemaakt welkomstgeschenk.

De ouders houden nog steeds vooral van minimalistisch, grijs en wit.

De themakleur wilde ze ook wel verklappen deze keer: rood.

De ouders houden ook van rendieren (ze gingen op huwelijksreis naar lapland), en ik vond deze geweldige stof van Birch "Elk Family" online.  Ze bleek bij aankomst wel eerder beige dan grijs, maar bon, dat zien we dan even door de vingers.  Na de workshop in de Mokkakapot ging ik bij Moens op zoek naar een zacht bijpassend fleeceke.

Vorig weekend kreeg ze het eindelijk (ondertussen is ze bijna 1 maand oud).

En gelukkig werd het door iedereen mooi bevonden.

Natuurlijk niet zo mooi als zij.

Want Amelyn is echt een superschattig droppeke.

Met een supermooie naam!

HET LEVEN ZOALS HET KOMT

Het komt met ups and downs.
En zo gaat het dan ook met deze blog.

Net nu het lezersaantal weer gestaag begon te stijgen, viel ik wat stil.
Net nu ik op dreef was met naaien, viel dat ook weer stil.

Te druk.
Oh, wat haat ik die uitdrukking.
Alsof ik belangrijk ben.  Alsof mijn werk zo belangrijk is.
Maar het was wel overconsumerend de laatste tijd.
Mezelf net boven water houden, geen greintje energie over voor andere dingen.

Kwamen daar nog grote twijfels in mijn hoofd bij.
Moet ik deze job wel blijven doen?
Ookal wil ik al architect worden van toen ik 12 was of zo.
Ookal heb ik 6 jaar hard gewerkt voor dat diploma (van burgerlijk ingenieur-architect).
't Is verdorie zwaar.

Of zoals  Brussels bouwmeester Olivier Bastin ooit tegen mij zei, toen ik als vrijwilliger werkte op de dag van de architectuur: "C'est le plus beau métier du monde, mais c'est un métier du chien."

Ik haat het woord 'ploetermoeder', maar ik voel me er vaak één.

En dan heb ik nog maar één kind, en een braaf.

Ik las onlangs dit geweldig inspirerende artikel over "changing dreams".
Misschien moet ik dat inderdaad durven.
Misschien heb ik nooit gedroomd van het moederschap (het leek me een evidentie), maar blijkt het voor mij nu belangrijker te zijn dan gelijk wat.
Ik heb ook echt nood aan creatief bezig zijn, buiten mijn werk.  Knutselen.  Met de handen werken, in plaats van achter de computer.  Snel resultaat.
Architectuur is een trage bezigheid.  Ik moet vaak denken aan Elsschot:
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren."
Dat is eigenlijk de reden waarom ik deze blog ben begonnen, tijdens een vorige 'crisis'.
Creatieve positieve uitlaatklep.


Maar goed, beterschap is op komst, ik voel het. (Net als een klein beetje lente.)
Nog geen idee hoe of in welke vorm, maar ik kom er wel weer uit.

En vanaf nu zie ik het leven door een houten bril.
Jawel, ik heb er lang op moeten wachten (besteld op 2de kerstdag!).
Maar kijk, het ziet er al veel beter uit!

KLEUR VAN DE MAAND

In november startte Marieke van de mier en de leeuw een heel tof project:
De kleur van de maand.

Ze heeft geen tijd meer om ermee verder te gaan, maar ik vond het zo'n topidee, dus ik neem met plezier de rubriek over.   Hopelijk doen jullie nog even enthousiast mee.
Het is zo mooi om zien hoe totaal random gekozen foto's, gewoon door een streepje kleur, toch een mooie verzameling vormen.

De regels blijven dezelfde:
1. de opgegeven kleur moet voorkomen in de foto; veel of een beetje, dat maakt allemaal niet uit.2. jij moet eigenaar zijn van de foto; leuke foto's zoeken op het internet en opgeven telt dus niet mee.3. de opdracht loopt af op 31 maart 2013.

Hoe deelnemen?Plaats één (of meerdere) foto('s) op je blog/website/flickr/etc en zet de link in de comment onder deze post. Ik pin de foto dan met de correcte bron op het verzamel-pinterest-board.Wie geen blog heeft, mag de foto('s) ook doormailen naar ontroerendgoed.liesbeth@gmail.com en dan zorg ik ervoor dat ze bij de verzameling gezet worden. Laar dan ook even in je mailtje weten wat je graag als vermelding bij jouw foto('s) wil zien.



En de kleur van de maand maart is: KOBALTBLAUW.

De kleur van een zomers kleedje dat smacht om weer uit de kast te mogen.
Weg jas en sjaal, welkom blote benen! (Nog even geduld, Liesbeth).

Ik zet de boel alvast in gang met deze foto's uit mijn archief:

In order of appearance:

Beeldje in D-hotel in Kortrijk

Kunstwerk in Delft met weerspiegeling van de kerk

Londen (rondleiding oude buurt Olympisch dorp)

Londen (Olympisch stadion in aanbouw)

Londen (Barbican Centre)

Station Luik van Calatrava

Scheldekaai in Antwerpen

en als afsluiter Aaron im Schwarzwald

COLORSOFREUSING

Als een fan van kleur en ecodesign doet een website als colorsofreusing mijn hartje even sneller slaan.

Kijk eens naar dit geweldige tapijt "PIXEL", gemaakt van staaltjes tapijt.

Of de leuke lampen met de nog leukere naam "coupé collé".

De ontwerper/maker (zo leuk als ontwerper en maker één zijn) wil met zijn site inspireren, zodat jullie (ja, jullie), zelf aan de slag zouden gaan, spelen met patronen en kleuren, composities maken van oude stukjes tot een nieuw geheel.

Het zet mij alweer aan het denken.  Alleen: op kantoor hebben wij geen stalen van tapijt.
Wel hopen verschillende bakstenen.  En leitjes.  En stukjes lino.  Wat doe je daarmee?