LIEFSTE AARON WEEK 1

Lieve Aaron,

De eerste dagen na je geboorte waren een emotionele wervelwind. Een rollercoaster.
Je papa vergeleek het met verliefd zijn. Vlinders in de buik, maar ook angst en verwarring.

De borstvoeding startte wat moeilijk. Je hapte niet goed aan en ik had (daardoor) pijn aan mijn tepels. Jeetje. Na 2 dagen al kloofjes. Dat doet pijn, hoor. Dat bevallen was niks, dit was veel moeilijker.
Ook was je wat suf van de bevalling, dus je sliep lang de eerste dagen. We moesten je wakker maken om te drinken, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
Daardoor verloor je bijna 10% van je gewicht. En zag je een beetje geel.

Maandagavond kwam de vroedvrouw nog even langs. Ze hielp me nog eens met aanleggen en voorspelde dat het wel eens een zware nacht zou kunnen worden. En gelijk had ze.  Je dronk de hele nacht door! Het tij was gekeerd, de volgende ochtend was je 20 g bijgekomen.

Dinsdagavond huilde je ontroostbaar en we hadden geen idee waarom.
Je was eigenlijk heel rustig geweest tot nu, en je papa schrok dat je met traantjes weende. Hij kreeg er zelf tranen van in de ogen!
We wisten niet meer wat gedaan en belden uiteindelijk wanhopig naar de vroedvrouw.
Huid op huid contact kreeg je weer gekalmeerd.

Ondertussen kwam de babyblues opzetten. Je voeden vond ik echt pijnlijk en vermoeiend. Wat wil je: je drinkt om de twee uur en doet er een uur over!
Ik kan nog steeds moeilijk geloven dat je echt ons kindje bent en ik krijg het een beetje benauwd als ik bedenk dat je er nu altijd bent en nooit meer weggaat.  Allé, dat hooooop ik dan weer.
Je gaat alleszins nooit meer weg uit mijn lijf.

Op woensdagavond schijnt de nazomerzon in onze living, lig je vredig te slapen en komen je papa en ik even tot rust. Zielsgelukkig zijn we dan.
Met jou, een wondermooie baby. Een wonder.

Je begint je voedingen te clusteren 's avonds, met als gevolg dat je daarna zo moe bent en 4 uur aan stuk slaapt. Dat doet me zo'n deugd, dat ik zaterdagochtend helemaal euforisch ben.  Er is mooie muziek op de radio en we dansen ons eerste slowke. Zaaaaalig.
En we denken dat we onze draai gevonden hebben.

Zal ik je nog eens iets vertellen. Je lacht al in de eerste week!
Als je wakker bent, ben je best wel alert. Je reageert op onze stem.  De vroedvrouw en stagiaire, die elke dag langskomen om ons op te volgen, zijn onder de indruk.  En ineens zegt de stagiaire: "oh, hij lacht!"
Ik vertel dat je dat nog al 'ns gedaan hebt, maar "dat is toch niet echt lachen, want pasgeborenen doen dat toch niet?"
Pasgeborenen die lachen zijn op een hand te tellen, krijg ik als antwoord, maar als hij je aankijkt en dan lacht, dan is dat toch echt lachen.  Dus je lacht!  Héél af en toe.  En wat zijn wij daar blij mee, lieve schat!