LIEFSTE AARON WEEK 12

Je lacht met je hele gezichtje, 
je hebt zo mooie pretoogjes, soms trek je één wekbrauw op
en je bekijkt aandachtig je handjes en wil speeltjes pakken,
dan kijk je heel geconcentreerd en tuit je je lippen, zo'n serieus tootje trek je dan.

Gisteravond had je ineens de spijl vast van je bedje.

En vandaag pak je alles vast, dat we je aanreiken.

Slabbetje, je lapje met etiketjes, je rendier, het leuke speeltje dat je van je meter hebt gekregen.

En alles dat je kan pakken, breng je ook meteen naar je mond.

Ik ga een beetje achteruitleunend tegen de zetel of een kussen zitten met de knieën omhoog. Jij past er dan juist in als in een stoeltje.  Zo kan ik heel goed observeren wat je allemaal al doet.
Je probeert recht te komen, als om te zitten.
En je bestudeert je voetjes.  Ik denk dat je ze ook zou willen pakken, maar zo ver kom je niet.  
Nog niet.  Je hebt ook lange benen hé, liefje, maar je komt er wel hoor.  Niet wanhopen.

Met nieuwjaar waren we weer bij omi en opi en 's avonds kreeg je het moeilijk.  Geen idee wat er scheelde, krampjes misschien?  Het is de eerste keer dat je niet kon getroost worden door mijn borst, of door met je te wandelen.  Je huilde bijna een uur heel hard en toen viel je uitgeput in slaap.  Toen ik je neerlegde in bed, pling, die oogjes weer open.  Maar toen dronk je nog eens goed en kon je wel gaan slapen.
Opi was heel lief en bleef samen met mij wakker om met je rond te lopen.

Dikke zoen, mijn kleine kapoen.  
Je lacht soms zo deugenietachtig, dus ik zeg dan: "mijn kleine deugeniet", 
terwijl je zo braaf bent als wat.